voor die deur staan.
“Môre, sustertjie. Rudolf het vir my gesê ek moet die blomme vir jou bring,” val sy dan ook sommer met die deur in die huis.
“Baie dankie,” sê suster Jo verwonderd omdat juis Rudolf vir haar blomme stuur. “Dis pragtig!”
“Jy moet Roelfie se tuin sien! Ek bedoel, jy moes dit eintlik voor die verwoesting gesien het.”
“Verwoesting?” vra suster Jo met ’n fronsie.
“Mens, ek had mos so ’n ou ongelukkie met die motor. Dwarsdeur die blombeddings gery – twee keer, weet jy! Ek leer mos bestuur.”
“Wil u nie binnekom nie?” vra suster Jo glimlaggend.
Tant Betta kyk op haar horlosie. “Jy wil seker gaan slaap?”
“Ag, ek is nie haastig nie. Ek slaap deesdae nie so waffers nie.”
“Nou maar dan kom ek net ’n rukkie in.”
“Sekerlik. Ek gaan gou vir ons tee maak. Kom binne, dan sit tante solank hier in die sitkamer.”
Maar tant Betta gaan sit toe nie in die sitkamer nie. Toe suster Jo die kombuis binnestap, loop sy agterna. En toe suster Jo haar kom kry, praat tant Betta hier reg agter haar rug vanuit die binnedeur.
“Dis ’n oulike ou plekkie wat jy hier het, sustertjie. Behoort dit aan jou?”
“Nee, ek huur maar net die huisie, tante.”
“En wie hou die tuin in stand? Ek sien jy het nogal ’n groot grasperk om te sny.”
“Ek sny maar self die gras. Maar soos tante sal sien, ek maak nie eintlik fyntuin nie.”
“Ja, dit is groot werk om ’n fyntuin in stand te . . . En dit?”
Toe suster Jo omkyk, voel sy hoe die bloed haar gesig verlaat. Sy kan nie ’n woord uitkry nie, want tant Betta se blik is vasgenael op die foto van Anton teen die muur.
“Dis wraggies ’n foto van Rudolfie,” sê tant Betta verbaas toe sy terselfdertyd dokter Simpson se opmerking onthou van toe hy die foto daar in Rudolf se huis gesien het. “Waar kry jy dan hierdie foto van Rudolf, sustertjie?”
“Dit . . .” Sy is verplig om eers haar keel te skraap, maar haar stem klink steeds vir haar onnatuurlik dik. “Dis nie Rudolf daardie nie, tante. Dis . . . sommer ’n ander foto. Ek bedoel, dis my peetkind.”
“Peetkind?” Tant Betta kyk verbaas om, maar suster Jo staan met haar rug na haar gekeer.
“Ja. Dis . . . e . . . goeie vriende se seuntjie.”
Tant Betta beskik ongelukkig nie oor dokter Simpson se takt nie. “Nooit gesien nie!” sê sy beslis. “Die kind op hierdie foto is Rudolf. In Rudolf se sitkamer hang, jy kan maar sê, die seimste foto! Net die klere op die twee foto’s verskil.”
Suster Jo bly besig by die rak waar die koppies gebêre word. “Tante maak ’n fout. Dit is nie ’n foto van Rudolf nie. As jy mooi kyk, sal jy sien die kind se naam en die datum toe die foto geneem is, staan onderaan geskryf.”
“Anton Jordaan,” lees tant Betta hardop. “Wel, ek weet nie. Jy kan my vertel net wat jy wil, maar die kind op hierdie foto is Rudolf. Elkeen kan sien dis ’n Mulder. Ek kan my nooit so misgis nie. Jy sê jou vriende se van is Jordaan?”
Hoekom het sy tog Anton se van daar laat inskryf? wonder suster Jo onthuts. Sou tant Betta weet dit is ook haar van, of glo sy haar van is Jo? Sy voel ineens totaal verstrik, en dit maak dat sy ’n nog groter blaps begaan.
“Ek dink hulle kon die kind dalk aangeneem het. Ek bedoel, sy van is Jordaan, maar sy ouers se van is iets anders.”
Tant Betta se oë vernou skielik. Iets is nie pluis nie, tref dit haar. Suster Jo bly te lank doenig by die rak en hoekom klink haar antwoorde so onoortuigend?
“Wel, ek weet een ding, die kind op hierdie foto het Mulder-bloed in sy are. En niemand sal my oortuig dat dit nie so is nie.”
“Daardie foto is twee jaar gelede geneem,” sê suster Jo meteens kil. “Hoe kan dit Rudolf wees?”
“Twee jaar gelede? Dan is dit Rudolf se kind,” hou tant Betta hardnekkig vol.
“Tante, ’n mens kry tog iets soos ’n dubbelganger? Mense wat feitlik eenders lyk.”
“Nie só eenders nie, dit laat ek my nie vertel nie. Maar wag, ek sal daardie foto in Rudolf se huis vir jou bring –dan kyk jy self.”
“Hoe hou tante van jou tee?” vra suster Jo om weg te kom van die dinge wat haar so die bewerasie gee. “Sterk of flou?”
“So tussen sterk en flou, dankie, sustertjie,” sê tant Betta. Maar sy merk suster Jo se senuweeagtigheid op en daar bestaan by haar geen twyfel nie dat die jong vrou baie meer weet as wat sy bereid is om te sê. Vir wie skerm sy so? wonder sy. Is dié Anton se ma dalk ’n goeie vriendin van haar? Is die kind werklik aangeneem, of weet suster Jo dalk Rudolf is die pa? Iets is beslis nie pluis nie!
Suster Jo gee haar egter geen kans om weer na die geraamde foto teen die muur te verwys nie. Sy sorg dat hulle oor ander dinge aan die gesels bly. Maar toe tant Betta in die motor klim, beveel sy Moos om dadelik terug te ry Conradie-hospitaal toe. Dubbelganger of eenders lyk se voet! Iewers is daar ’n slang in die gras. Rudolf sal moet uitkom met die waarheid!
Sy loop hom dan ook sommer trompop. “Hoekom het jy my nooit vertel jy het ’n kind nie?”
“Hoe nou?” vra Rudolf onnoselrig.
“Hoekom het jy dit vir my weggesteek dat jy ’n kind het? Toe, uit daarmee!”
“Is tante koorsig?”
“Moenie vir jou so onskuldig hou nie, Rudolf Mulder. Jy weet waarvan ek praat!”
Rudolf kyk vinnig of die ander pasiënte nie dalk die gesprek tussen hom en tant Betta kan hoor nie. “Waar kom tante aan sulke onsin dat ek ’n kind het?”
“Onsin! Ek het die kind met my eie oë gesien! Die foto, bedoel ek.”
“Die foto van mý kind? En waar, as ek mag vra, het tante nogal die foto gesien?”
“In die nagsustertjie se huis.”
“Die nagsustertjie se huis. Watter nagsustertjie?”
“Die swartkoppie met die groen oë, suster Jo, se huis.”
“ ’n Foto van my kind in suster Jo se huis! As dit nou nie die belaglikste ding is wat ek al . . .”
“Die seuntjie se naam is Anton Jordaan en hy is vyf jaar oud. Hy lyk net soos jy. As jy daardie foto van jou in die sitkamer by die huis neem en langs die een van suster Jo plaas, sou ’n mens glo dis presies dieselfde kind.”
Rudolf gee ’n laggie. “Ai, tant Betta, jou verbeelding is darem . . .”
“Dis g’n my verbeelding nie, Rudolf. Moenie
