ander siektes, en ’n mens moet êrens in aanraking met die kiem kom.”
Weer volg ’n stilte. Toe hoor die dokter ’n sidderende sug aan die ander kant.
“Dokter Jan, hierdie ding slaan my dronk … heeltemal dronk! Waar, in hemelsnaam, sou Karen … Káren in aanraking met ’n leprosekiem gekom het?”
“Ek kan net so min daarop ’n antwoord verskaf as jy, ou seun, maar die feit bly: sy het. Hoe gouer die nodige reëlings getref word, hoe beter; nie net ter wille van Karen self nie, maar ook ter wille van die hele gemeenskap. Jy verstaan mos, Otto?”
“Ek begryp.” Otto Viljoen se lippe pers wit saam, sy kake vierkantig geklem, sy oë hard. “Ek verstaan. Kan ek die reëlings in u hande laat?”
“Natuurlik! Ek sal jou so gou moontlik terugbel. Moontlik nog vanaand. Otto …”
“Ja?”
“Bel my dadelik as jy hulp met Karen nodig het.”
“Ek sal.”
’n Rukkie later stap Beatrice Horn sy kantoor binne en kyk bekommerd na hom.
“Voel jy siek, Otto? Jy is baie bleek?”
Hy kyk stadig na haar op. Toe staan hy vinnig op.
“Ek gaan huis toe. As hier iets opduik, kan dit wag tot môre.”
Hy stap sonder ’n groet by die deur uit en sy sekretaresse staar hom verbaas agterna. Otto is nooit kortaf of onbeskof teenoor haar nie. Dis die eerste keer dat hy haar nie groet nie.
Sy staar fronsend na die lessenaarblad. Daar moet iets vreesliks skort. Sy voel dit aan. Maar wat? Hy is nie siek nie, want hy het vanoggend niks makeer toe hy ingekom het nie. Toe was hy ’n ruk lank uit en sy het hom nie sien terugkom nie.
Dis ’n verwarde en seergemaakte vrou wat omdraai en teruggaan na haar eie kantoor.
Otto gaan egter nie direk huis toe nie. Hy dwaal eers deur Muldersrivier rond voordat hy genoeg moed bymekaarskraap om sy motor in die rigting van sy huis te stuur.
Daar was nog altyd iets wat Otto Viljoen gejaag het – ambisie, ’n sug na status en rykdom, ’n drang na gewildheid en sukses. Maar hierdie keer word hy gejaag deur vrees …
Sy voete neem hom onwillig na die slaapkamer. Natuurlik wil hy na Karen gaan. Natuurlik wil hy haar teen hom vasdruk, haar soen en vertroos, want sy is sy vrou, die ma van sy seun, en tot op hierdie dag het hy met haar die hoogste geluk gesmaak. En tog … met daardie drie woordjies wat dokter Jan Dekker uitgespreek het, is daar reeds ’n sluier tussen man en vrou getrek. Weliswaar is dit nog baie dun, maar hy weet dat dit mettertyd digter en ondeursigtiger sal word.
Die koue vrees klop teen sy slape. Liewe Vader, kan vyf, ses jaar van volmaakte geluk so maklik deur drie woordjies vernietig word? vra hy hom af. Is geluk dan werklik só breekbaar, die band tussen man en vrou so kwesbaar?
Die feit dat hy en hierdie pragtige vrou van hom nie meer een is nie, maar weer twee aparte mense geword het, slaan hom soos ’n hou tussen die oë toe hy die slaapkamer betree. Sy lyk vir hom soos ’n vreemdeling toe hy nader stap en op die bleek, strak gesig afkyk.
“Karen …” Sy hand hang in die lug halfpad tussen hulle. Weg is die ou spontaneïteit wat hy teenoor haar geken het. “Karen, my skat …”
Karen kyk stadig op, en haar uitdrukking vertel hom dat ook hy vir haar ’n vae bekende geword het. Een ding besef Otto terwyl hy in die oë van sy vrou afstaar, en dit is dat hy, Otto, sedert hulle dokter Jan se spreekkamer verlaat het, deur ’n hel gegaan het, maar dat Karen, hierdie dierbare, beeldskone vrou van hom, dit dubbel so swaar gehad het.
’n Oomblik lank voel dit of die sluier tussen hulle wegval. Dit is sý vrou – die vrou wat hy bo alle ander vroue bemin – wat hier voor hom sit. Sy arms reik na haar uit en hy druk haar dwingend, met ’n krag wat seermaak, teen hom vas.
“Karen! Karen! My liefling, my liefling …” prewel hy oor en oor.
Karen sluit haar droë oë wat stram en seer voel van die strak staar, en haar arms gly krampagtig om sy nek. Sedert sy ’n paar uur gelede op hierdie bed kom sit het, het sy nie eens een keer beweeg nie. Alles het ver en vir altyd van haar verwyder gevoel. Maar nou skielik is Otto hier, haar man se arms om haar, en sy voel nie meer so eensaam en verlate nie. Haar man is by haar. Hy hou haar vas. Sy is nie alleen in hierdie afgryslike ding soos sy haar die afgelope ure verbeel het nie. ’n Ruk lank was sy afgesny van alles wat vir haar dierbaar is, maar nou het die dinge weer naby gekom. Sy is bewus van haar man se hartstogtelik gefluisterde liefdeswoorde, en elders in die huis hoor sy die baba huil.
Dis of sy skielik uit ’n vreemde dood ontwaak.
“Klein Otto huil …”
Maar hy hou haar net stywer vas.
“Sanna is by hom, Karen.” Hy skuif haar gesiggie terug teen sy skouer en sy oë brand met ’n gloed wat sy nog nie tevore gesien het nie. “My vroutjie, jy moet jou nie hierdie dinge so sterk aantrek nie. Alles sal regkom. Kyk, jy is nog nie ernstig nie, ek bedoel, dis nog nie ver gevorder nie. Dit kan nog gekeer word, natuurlik,” praat hy vinnig, hoewel hy nie weet of hy hierdie bemoedigende woorde durf uitspreek nie.
Dit tref hom dat hy nie eens weet of Karen gehelp kan word nie, of daar al iets deur die mediese wetenskap gevind is om ’n einde aan dié helse siekte te maak nie. Maar hy gaan dit nie sê nie. Ook aan homself wil hy nie die ontsettende moontlikheid dat Karen miskien ongeneesbaar is, erken nie. Natuurlik moet Karen gesond gemaak kan word, van hierdie monsterding bevry word. Sy kan tog nie die res van haar lewe melaats wees nie! Dis ondenkbaar! Dit … dit kan net nie gebeur nie!
Binne-in hom skrei dit toe hy die flikkerende vlammetjie van hoop en nuwe moed in Karen se oë sien ontbrand.
“O, Otto, my man, ek sien vir alles kans solank ek vir jou en Otto’tjie by my het. Solank julle net by my is, by my bly …”
Sy druk haar gesig hard teen sy keel vas en die eerste keer spoel die warm, vertroostende trane oor haar wange. Otto se een hand druk hard teen haar agterkop vas, en sy adamsappel werk krampagtig toe hy bokant haar kop belowe:
“Jy sal ons altyd by jou hê, my liefling. Ons sal altyd by jou wees.”
Hy besef nie dat hy die belofte in die grootste onkunde aflê nie, en dat dit nie in Otto Viljoen se mag is om hierdie belofte na te kom nie. Gelukkig weet Karen dit ook nie …
Dokter Jan Dekker word daardie aand deur Otto by die voordeur ingewag, en hulle stap dadelik deur sitkamer toe waar Karen wag.
Die kennersoog van die ou geneesheer bestudeer die twee jong gesigte voor hom besorg. Die spore van die afgelope paar uur lê reeds op hul gesigte. Dokter Jan besef nie dat ook hy in die helder elektriese lig ouer en moeër as gewoonlik lyk nie.
Hy val saaklik weg:
“Jul afspraak is môreoggend om elfuur by die kliniekafdeling van die inrigting. Dis in die buitewyke van die stad, en jy behoort die plek maklik te kry, Otto. Dokter Louw, die superintendent, sal julle daar te woord staan. As julle vroeg ry, behoort julle meer as genoeg tyd te hê.”
Hy sit ’n lang, wit koevert op die tafeltjie neer. “Hier is
