my ’n soen, Roxy!” beveel hy.
“Vir wat? Verjaar jy?”
“Nee, man, om koebaai te sê. Wie weet? Jy kry dalk nooit weer die kans nie.”
Sy stoot hom weg. “Moenie vir jou simpel hou nie, man.”
“Oukei.” Hy stap weg. “Maar jy gaan spyt wees as ek my flenters val en jy het my nie behoorlik gegroet nie.”
“Solank dit net jý is wat jou flenters val en nie ek nie.”
Maar Wouter voel vere vir haar vrese. Hy stap van vrou tot vrou vir sy afskeidsoen. Hy wink ook vir Zander nader. “Kom, Zander, my maat, kom groet die meisies.” Zander laat hom nie twee keer nooi nie, sien Roxy. Ook hy soen links en regs onder die tuitlippe wat na hom toe uitgehou word. Almal doen mee, maar Roxy is nie lus vir die speletjie nie. Sy’s ’n regte ou pretbederwer, sy weet, maar sy kan nie daarin slaag om haar breinselle af te skakel nie.
Roxy kyk na die brug voor hulle, ’n brug waar sy moet oor. Of altans, ’n brug wat sy tot in die helfte moet oorsteek en dan kop eerste ondertoe moet duik.
“Dis malligheid!” prewel sy weer eens, maar niemand hoor haar nie. Of steur hulle aan haar nie. Regte ouvrou met ’n blikbroek – dís wat sy is, sy weet.
Die res van die geselskap is nou eers luidrugtig, so opgewonde soos kleuterskoolkinders op ’n uitstappie na ’n mallemeule.
Adrenalien-junkies wat hul kicks daaruit kry om gevaarliker as sy te leef. Maar toe hulle oor die brug begin stap, daal daar tog ’n stiltetjie oor almal om haar neer. Dis hoog! Dis dêm hoog van hier bo af ondertoe! Roxy kyk op haar voete, want sy weet as sy nou hier afkyk, gaan sy in haar spore omdraai en niemand haar keer nie. Haar hart klop soos ’n trom waarop ’n woedende dwelmverslaafde sy frustrasie uithaal.
’n Maer outjie wag hulle by ’n halfwegstasie in. “Môre, môre, mense!” groet hy, vrolik soos ’n predikant by ’n kerkbasaar. “En toe, hoe voel die senuwees? Is dit nie ’n lieflike dag vir bungee nie?” Gelukkig wag hy nie vir ’n antwoord nie, want Roxy is seker daarvan hy wil nie hoor wat sy te sê het nie. “Ek is jul jump master,” stel hy homself voor. “Hier by my is die harnasse wat jul lewens moet red as daar dalk fout kom.”
“Fout kom? Soos wat?” Roxy besef skaars dat dit sy is wat die vraag vra.
“Soos dat die rek dalk snap. Of altans, dis wat die ander ouens vir my sê. Ek weet nie veel daarvan af nie, dis my eerste dag op die job.” Hy skaterlag vir sy eie grap. “Maar dit kan seker nie so moeilik wees nie, of hoe?”
Roxy gluur hom aan. Dis nie nou die tyd vir flou grappies soos daardie nie. Of altans, sy hoop van harte die mannetjie wat lyk of hy jare laas ’n ordentlike bord kos agter die blad het, is nie ernstig nie. Mag hy ten minste weet hoe om hulle behoorlik in te gordel sodat daar ’n kans bestaan dat hulle weer boontoe gehys kan word. Al is hulle ook halfdood en bewusteloos.
Sy staan agter in die ry, gee eers kans dat die ander geharnas word. Sy’s nie haastig nie. Dalk gebeur daar ’n wonderwerk sodat sy nie hoef te spring nie, hoop sy nog steeds. Iets soos ’n aardbewing wat die brug inmekaar sal laat vou. Of ’n ontploffing wat die brug die lug in blaas ...
Hoe wonderlik so ’n wonderwerk in werklikheid sal wees, weet sy nie, maar sy kan aan geen ander uitweg dink wat die verwikkelinge sal keer nie.
“Moenie bekommerd wees nie,” praat die agbare jump master haar moed in toe sy nie langer kan uitstel nie en nader staan sodat hy haar kan ingord. “Die moontlikheid van dood is uiters skraal.”
“Skraal?” Roxy sluk hoorbaar. Hoeveel keer in ’n mens se leeftyd kry jy ’n beurt om dood te gaan? Weet die bliksem ooit dat daar nie ’n kleedrepetisie vir doodgaan is nie?
Hy beduie met die vingers, laat ’n effense opening tussen sy duim en sy wysvinger. “Skraal,” herhaal hy en stap weg.
Hy wink hulle nader en beduie dat hulle hom moet volg. Die platform waarvandaan hulle gaan spring, is onder die brug gebou en hulle moet ’n ent ver op ’n loopvlak soontoe stap. In gelid, soos veroordeeldes wat tereggestel gaan word, dink Roxy.
“Dead man walking,” merk iemand op.
Roxy gee ’n paar onseker treetjies. Sy wens almal wil net hul monde hou en nie so hard probeer om snaaks te wees nie. Sy weet dis ’n manier om die senuwees te kalmeer sodat hulle nie heeltemal uitfreak en sommer vroegtydig van die brug afduiwel nie, maar sy wil dit nie hoor nie. Zander stol skielik in sy spore voor haar en sy loop teen sy rug vas. Dit lei tot ’n kettingbotsing sodat Roxy tussen twee manslywe vasgedruk word. Sy kyk oor haar skouer ... teen Adam Muller se gesig vas. Great! Sy het tussen die twee Muller-mans beland.
Wat soek die blikskottel hier? Reg agter haar van alle plekke? So asof hy wil seker maak dat sy spring, al is dit ook haar dood tegemoet? Roxy sug. Vir haar kan daar nie meer omdraaikans wees nie.
Skielik tref ’n gedagte haar. Sou hulle dieselfde dikte en sterkte rek vir almal gebruik? Groot en klein? Vet en maer? Sy draai haar gesig na agter. “Gaan hulle jou vra hoeveel jy weeg?” wil sy by Adam weet.
Sy gaan lieg. Sowaar, sy sweer sy gaan nie voor almal hier uitblaker hoeveel sy weeg nie. En dan gaan sy hoop ... en bid ... dat sy nie dik genoeg is vir ’n dubbele rek nie, dat die rek wat hulle aan haar gaan vasmaak, haar gewig sal hou.
Mag ’n mens bid as jy jou willens en wetens aan soveel gevaar blootstel? wonder sy. En dan nog oor jou gewig lieg ook? Dit klink alte veel soos om van ’n dak af te spring – en dan te verwag die engele moet jou van ’n sagte landing verseker.
“Hulle toets eers of die rek jou gewig sal hou,” stel Adam haar gerus.
“Toets? Hoe?”
“Laat jou eers net ’n paar meter na onder sak ...”
“Maar ...”
Dit maak mos hoegenaamd geen sin nie. Roxy ruk haar kop op. Skielik het almal in hansworse verander. Groot grap! Sy kan maar net hoop hulle word nie die een ná die ander geweeg voordat die rekke aan hulle vasgemaak word nie. Dat dinge hier nie so professioneel gedoen word nie, dat daar ’n kans gewaag sal word, dat die noodlot uitgedaag sal word. One size fits all. Eerder val as om haar gewig uitgebasuin te kry.
Sy kyk om haar. Daar is wragtig nie ’n enkele vrou hier wat meer as sestig kilogram weeg nie. Buiten sy, natuurlik. Sy kan nie eens onthou wanneer laas sy iets in die sestig geweeg het nie. Seker toe sy nog kniekouse en drade aan haar tande gedra het.
Toe hulle op die platform tot stilstand kom, is dit die eerste ding wat sy raaksien. Die skaal wat met ’n groot elektroniese gesig haar spottend staan en inwag. Kom nader, ou vettie, kom laat ons sien hoeveel ton weeg jy. Kom ons amuseer die omstanders ’n bietjie. Kom ons slaan jou naam met ’n plank!
Ag, goeie hemel tog, hoe kom sy hier weg met haar selfbeeld ongeskonde? Niemand, net mooi niemand, weet hoeveel sy weeg nie. Nie eens Petra nie en baie beslis nie haar ma nie. Vir Oumalot sal sy sê, maar Oumalot weet van beter as om haar te vra. By die huis hou sy haar skaal in die badkamer en sy maak altyd seker dat die deur toegesluit is voordat sy dit waag om daarop te klim. Selfs al is sy alleen by die huis. As ’n inbreker skielik op haar afkom, moet hy haar nie poedelkaal op die skaal aantref nie.
Sy’s nie vet nie, sy weet. Dis net daardie hardnekkige, moedswillige vyf
