gebrek aan seks aan ’n mens doen? Raak jy heeltemal van jou trollie af sodat hulle jou later in ’n padded room moet opsluit? Sy’s nie ’n sielkundige nie, maar sy kan sweer dit gaan oor meer as die herinnering aan Piet Swart wat soos ’n gat in haar borskas voel. Daar pluk iets anders aan haar geheue – ’n vae beeld, miskien eerder ’n emosie, ’n herinnering van ’n samesyn, ’n aangename samesyn met ’n man soos hierdie.
’n Man met ’n adamsappel wat vir niks skrik nie, rou gesigslyne wat van ure in die son getuig, ’n breë borskas waaruit ’n stem kan bulder wat die dode sal wek. En ’n pakkie sigarette in sy sak. ’n Man by wie sy veilig gevoel het, ’n man wat sy liefgehad het. Iewers in ’n vorige lewe ...
Flip! Het sy nou heeltemal weird geword of wat? Haar ma ontbied sowaar die predikant om met haar te kom praat as sy haar nou hoor. Wat haar ma betref, is mense wat aan reïnkarnasie en sulke vreemde goed glo heeltemal van die pad af en heimlik het Roxy tot dusver nog altyd met haar saamgestem.
“Hoe gaan dit met jou, Zander?” wil Adam by sy seun weet.
“Goed dankie, Pa.”
Roxy is intens bewus van die styfheid tussen die twee Muller-mans voor haar. Kyk, hulle Rouxs is allesbehalwe ’n gelukkige gesinnetjie. Daar is soveel verbode onderwerpe en geheime in die Pandora-boks waaraan nooit geraak word nie dat daar ’n biblioteek se boeke daaroor geskryf kan word. Maar selfs sy en haar ma het meer om oor te gesels as hierdie twee mansmense.
“En by die huis?” vra Zander ná ’n ongemaklike stiltetjie.
Sy sien hoe Adam se gesig versag, hoe die lagplooitjies om sy oë kreukel. “Jy weet mos,” sê hy en wys met die duim in die lug. “Elke dag iets nuuts, elke dag ’n flentertjie vreugde wat nie die vorige dag daar was nie.”
Wat op aarde sou dit wees wat Adam Muller soveel vreugde by die huis besorg? wonder Roxy nuuskierig. ’n Vrou? Gewoonlik is dit net ’n vrou wat ’n man tot soveel geesdrif kan aanwakker. Sou dit sowaar nog Zander se ma wees wat ná meer as vyf en twintig jaar ’n blinkigheid in sy oë bring? Dan is die tyd van wonderwerke nog nie verby nie, dan is daar nog een, enkele huwelik wat die toets van die tyd deurstaan het.
Maar waarom gaan kuier Zander dan nie meer gereeld by die huis nie? Of ontmoet hy en sy ma mekaar dalk iewers waar sy pa nie teenwoordig is nie?
Nee, sy twyfel of alles so eenvoudig is. Daarvoor is die atmosfeer tussen hierdie twee te gelaai.
Sy sien hoe intens Adam Muller na haar kyk, so asof hy onder haar klere wil insien. Maar dis nie om die gewone redes waarom mans probeer om onder ’n mens se klere in te sien nie. Nee, hierdie man kyk nóg dieper, dieper as veldiep. Wil seker sien hoe haar binneste lyk.
Nie ’n goeie plan nie – haar binneste is ’n warboel van emosies. As hy met sy x-straal-oë tot daar kan sien, sal hy summier besluit sy het hierdie naweek dringend nodig om haarself uit te pluis en is heel moontlik nie die vrou of meisie wat hy naby sy seun wil hê nie.
Wel, hy hoef nie bekommerd te wees nie – sy is nie werklik deel van Zander se lewe nie, al klou hy ook nou aan haar asof hulle twee ertjies in ’n peul is. Of hul oëverblindery hierdie man voor haar gaan flous, weet Roxy nie en sy is nie besonder gretig om dit vas te stel nie.
Pa en seun gesels nog ’n paar oomblikke sukkelend met mekaar. Small talk, soos Zander voorspel het. Oor die ekonomie en die winter wat besonder koud was. Roxy meng haar nie in nie. Daar sal hierdie naweek nog genoeg tyd wees om na Adam Muller se toffiesoete stem te luister. Nou wil sy net onder sy donker en deurdringende oë uitkom. Sy probeer nog haar kop gedraai kry vir hierdie naweek waar daar van hulle verwag gaan word om allerhande aapstreke uit te haal.
“Dit gaan oor persoonlike groei,” moes hulle hoor toe Lawrence hulle probeer oortuig het om minder dikbek te wees daaroor. “Om jouself en jou eie verborge krag en potensiaal te ontdek sodat jy meer dinamies kan wees en die verlede agter jou kan laat.” As Lawrence se opkikkerpraatjie ’n voorspelling was van wat dié naweek op hulle wag, wil Roxy sommer nou al weghardloop. As sy net kon! Maar nou staan sy saam met die res van Tafelberg Toeriste se werknemers hier soos lammers ter slagte, ewe gedwee en gehoorsaam om bepreek en vervorm te word soos dit die life coaches wat op hulle losgelaat gaan word, behaag. Soos klei in hul hande, dink Roxy opstandig. Want sy het al kleipotte gesien wat deur sogenaamde kunstenaars geskep is wat taamlik skeef en krom daar uitgesien het. Om te veel aan die oorspronklike vorm van enigiets te karring, stuur maklik op ’n breekspul af.
Gelukkig kan Zander se pa nie lank met hulle gesels nie, daarvoor is hy te veel in aanvraag. Iemand wink hom nader en hy vra dadelik om verskoon te word. Toe Zander van verligting sug, sluit Roxy haar laggend by hom aan.
“Sien jy wat ek bedoel?” vra hy.
Sy knik. “Die man het ’n persoonlikheid aan hom wat vir niks en niemand skrik nie.”
“Hy maak my lam.”
Vir my ook, dink Roxy, maar sy is feitlik seker haar lammigheid is iets anders as die soort wat Zander ondervind. Adam Muller sal enige vrou se knieë lam maak, al is hy ook amper oud genoeg om haar pa te wees.
Zander lyk asof hy ’n moeilike matriekeksamenvraestel geskryf het. “Sjot! Nou kan ek doen met ’n stywe dop!” kondig hy dan ook aan en kry haar aan die elmboog beet. “Kom saam. Ek het ’n slukdingetjie in my tas in my rondawel.”
“Jou rondawel? Weet jy dan in watter rondawel jy gaan slaap?”
Hy knik. “Inside information, weet jy?” Hy trek haar aan haar arm agter hom aan. “Kom nou!” sê hy ongeduldig.
“Saam na jou rondawel toe? Hoe veilig is dit?”
“In dié omstandighede doodveilig. Met my pa in die omgewing is my koerasie moer toe.”
Hoe kry sy pa dit reg om Zander emosioneel so te kastreer? Roxy voel ’n krieweling in haar nek. Sy haat dit as ouers hul kinders so verkleineer dat hulle nooit ’n gesonde selfbeeld kan ontwikkel nie. Wanneer Zander op sy eie is, is hy haantjie genoeg, maar hy foeter holderstebolder van sy stellasie af wanneer sy pa op die toneel is.
Dis so tipies, dink Roxy wrang. ’n Dokter se kind is altyd siek, ’n predikant s’n stout en ’n life coach s’n het terapie nodig omdat sy grootkop pa hom klein laat voel.
Zander het sowaar ’n bottel Jack Daniel’s tussen sy klere in sy tas. Iewers langs die pad moes hy al ’n versterkinkie nodig gehad het, want daar is reeds ’n paar vingers lank uit die bottel gedrink. Hy haal twee plastiekglase uit en skink vir hulle elkeen ’n stywe dop. Roxy vat dit by hom. Sy wil haar glas lig, die een of ander heildronk instel oor die naweek wat voorlê, maar Zander kan duidelik nie daarvoor wag nie. Hy lig sy glas en sluk so dorstig soos ’n kameel daaraan.
Roxy teug ook aan haar amberkleurige drankie. Of altans, sy probeer. Uit samehorigheid met Zander wat so ongemaklik is met die situasie wat op hom afgedwing is. Maar haar kiewe trek saam en haar tone kramp. “Ek is jammer,” sê sy en sit die glas op die tafeltjie in die middel van die vertrek neer. “Ek hou nie van whiskey nie.”
Dis sag gestel. Alles in haar, elke vesel in haar lyf, kom in opstand teen die houterige smaak daarvan. Dis nie die eerste keer dat sy dit probeer afsluk nie, maar gee haar eerder ’n goeie dosis kasterolie as om ’n glas van hierdie lawaaiwater te moet indwing.
“Ek het niks anders hier nie,” sê Zander, ewe boetvaardig.
“Natuurlik nie. Dit maak
