nie? Kan jy nie self dink nie?”
“Wat?”
“Dat die vrotappel vrek ver van die boom af geval het. Ek is nie in dieselfde klas as my pa nie.”
“Wel, jy ry met ’n motor wat net die room van die oes kan bekostig.”
“ ’n Geskenk van my ma. Dierbare ou ding wat sy is. Sy’t geweet ek gaan iets nodig hê om my image ’n bietjie te boost. Of so nie het sy haar gewete probeer salf omdat sy nooit ’n ma se dinges was nie. Ek gee in elk geval nie om nie, ek ry lekker met my MG.”
“En die meisies val seker soos oorryp vye voor jou neer?”
“Min of meer, ja, maar jý het nog nie.”
“Gee my kans,” verseker sy hom laggend. “Ek het nog net nie by jou uitgekom nie. En ek het nie geweet uit watter hoë bome jy stam nie.” Sy lag weer. “Maar nou weet ek.”
“My pa sal dit waardeer as jy nie ons verbintenis uitblaker nie. Dis nie iets waarop hy trots is nie.”
“Ag, shame, Zander, is jy die swartskapie?” spot sy. Zander bring miskien nie sy kant nie, maar die man het nog nooit regtig amok gemaak nie. In elk geval nie by die werk nie. Hy stuur soms e-pos rond wat ’n bietjie gewaagd is, maar hy is nog lank nie die enigste kantoorwerker wat die lang ure in ’n steriele kantooropset só probeer opkikker nie.
“Kom ons sê maar net die appel het donners ver van die boom af geval.”
Roxy wil ’n grap maak daarvan, maar dis nie meer so maklik nie. Van ’n appel en ’n boom kan Zander Muller haar niks vertel nie. “Been there, done that, got the tattoo,” mompel sy. Sy weet nie wat daar tussen Zander en sy pa is wat pla nie, maar sy weet hoe dit voel wanneer ’n mens nie in die prentjie pas waarin jy graag geraam wil word nie.
“Ek is een van my pa se min mislukkings in die lewe,” verduidelik hy. “Ek het nie sy voetspoor gevolg nie, nie eens naastenby dieselfde paadjie gestap nie.”
“Maak dit dan soveel saak? Wat het geword van each to his own?”
Hy lag sinies. “Dit maak saak as jy, soos ek, in heeltemal die verkeerde rigting gedonder het.”
Roxy trek haar asem skerp in, die pyn in sy stem maar net te bekend. “En die ander kinders? Loop hulle soos eendjies in ’n ry agter Pappa aan?” wil sy weet terwyl sy die ketel aanskakel.
Hy antwoord nie dadelik nie. “Daar is net een ander kind. ’n Seun. Nog bloedjonk. My pa is vol moed om van hom alles te maak wat ek nie is nie.”
“Gaan hy dit regkry?” Sy skrik vir die bitterheid in Zander se stem en probeer hare so lig moontlik hou.
“Not a chance! Hy dra dieselfde gene.” Hy lag hard. “Vergeet dit, Roxy. Ek is nie hier om vir jou die storie van my lewe te vertel nie. Ek is net hier om vir jou ’n guns te vra.”
Sy skep twee teelepels kitskoffie in elke beker, vra hom met die oë of dit reg is só. Hy knik.
“Om saam met my na my pa se boring speech te gaan luister.”
“Maar ons moet mos almal in elk geval gaan. Dis nie opsioneel nie. Hoe’t Lawrence dit nou weer gestel toe party van die ouens suur getrek het? ’Dis nie ’n versoek nie, dames en here, dis ’n bevel.’ ”
“Ek weet en ek is net so die bliksem in daaroor. Asof ek nie my lewe lank genoeg na die man se preke moes luister nie.”
“Weet die baas dat Adam Muller jou pa is?”
Hy knik. “Hulle speel saam gholf. Ek vermoed dis waarom ek die aanstelling by Tafelberg Toeriste gekry het.”
“Ag, komaan, Zander. So nikswerd is jy darem nie dat jy op jou pa se rug moes ry om by Tafelberg Toeriste werk te kry nie. Enigiemand met ’n gladde bek kan daar vir hom of haar ’n werkie losslaan.”
“Selfs ek?”
“Dis nie wat ek bedoel nie.”
Hy kyk weg. “Waarom sou enigiemand vir my ’n aanstelling gee? Laat ek hoor.”
Roxy bloos. “Omdat ... dêmmit, Zander, kyk hoe lyk jy!”
Sy wenkbroue boog spottend. “Hoe?” vra hy met geveinsde onskuld.
“Wel, op die oog af is jy ’n toonbeeld van sukses, man. Van manlike krag, die ideale beeld wat Tafelberg Toeriste na buite wil dra. Jy lyk soos ’n surfer ...”
“Ek ís ’n surfer,” verseker hy haar.
“En jy dra prinslike klere. Ons weet mos hoe belangrik is die regte voorkoms in openbare betrekkinge. Lawrence vertel ons gedurig daarvan.”
Hy lek oor sy lippe. “Hoe soet smaak die heuning om my mond nou,” prewel hy. “Dis wat ek ’n ego boost noem.”
“Ek bedoel dit,” sê sy eerlik. “Ek weet nie genoeg van jou werkvermoë af om dit te evalueer nie.” Sy glimlag effens. “Maar dat jou voorkoms in jou guns tel, veral vir ’n firma soos Tafelberg Toeriste wat Suid-Afrika se somer en son en saffier én sy sexy surfers wil bemark, kan nie betwyfel word nie.”
“Ek het myself leer surf en selfs vir my voorkoms hoef ek ten minste nie my pa te bedank nie,” sê hy. “Want ek lyk soos my ma. Sy’s ook lank en blond. My pa is donker.” Hy maak sy stem opsetlik dik. “Soos die duiwel.”
“En dis nou na hierdie donker duiwel wat ons die naweek gaan luister?”
“Net so. En ek wil hê dit moet lyk asof ek en jy soort van sáám daar is.”
“Saam?” Sy frons. “Hóé saam? Soos in asof ons ’n verhouding het?”
“Wel, ten minste asof daar ’n spesiale vriendskap tussen ons is.”
“Maar daar is nie. Ek ken jou skaars en jy weet hoe voel Lawrence oor verhoudings op kantoor.”
“Hy’s jaloers.”
“Ag, twak, man.” Sy flirt graag met al wat man is, maar dis nooit ’n goeie plan om met jou baas te ginnegaap nie.
“Ons kan ons later oor Lawrence bekommer. Al wat ek jou vra, is om die naweek ’n paar keer my hand te hou.”
“Soos skoolkinders wat gekys is?”
“Wel, as jy jou hande nie van my kan afhou nie en ’n dringende begeerte ontwikkel om my te soen, sal ek jou natuurlik, uit die goedheid van my hart, toelaat om dit te doen.”
“Dankie,” sê sy. “Ek soen gewoonlik nie my kollegas op spanbounaweke nie, maar daar is altyd ’n eerste keer.”
Hy neem die beker by haar en roer vir hom suiker by.
“Dit klink so Mills & Boon-erig,” sê sy, “met ’n titel soos A Marriage of Convenience. Kry jy die prentjie?”
“Wag nou, Roxy, stop die lorrie. Ons is nog lank nie by ’n marriage of convenience of van enige ander
