gewone ou drama, ’n helse scene voor my kollegas. Daar’s my image om aan te dink, nè. Ek wil nie die poppies met ’n lelike ou familievete afskrik nie, weet jy?”
“Ek is terdeë bewus van jou en jou poppies, Zander, ontspan gerus. Maar ’n ete-afspraak met jou pa klink taamlik formeel. Hoe gereeld sien julle mekaar?”
“So min moontlik.”
“Is julle kwaaivriende?”
Zander lag effens. “Dis vir my so ’n misleidende woord daardie, weet jy? Kwaaivriendskap impliseer dat daar wel nog sprake van ’n vriendskap is – dit het net kwaai geraak. Dit beskryf nie werklik die verhouding tussen my en my pa nie. Ons is glad nie vriende nie. Ook nie werklik vyande nie. Ons vermy mekaar net sover moontlik en ons ken mekaar nie juis nie.”
Roxy dink ’n oomblik na. “Jong, hierdie maskerades werk gewoonlik nie uit nie. Wie sê daar gaan nie in elk geval ’n oorlog tussen julle uitbreek nie?”
“Jy sal as weerligafleier kan dien as daar ’n storm begin dreig. ’n Mens gedra jou gewoonlik beter as daar ’n vreemdeling in die geselskap is.”
“Wil jy hê ek moet my lyf skeidsregter hou?”
“So iets, ja.”
“Is dit nodig dat daar ’n romantiese geurtjie aan die ref moet kleef? Kan een van die ouens by Tafelberg Toeriste nie maar net as bodyguard vir jou optree nie?”
“My pa is juis bekommerd oor my vriendekring en nie een van die ouens by Tafelberg Toeriste is genoeg van ’n spreekwoordelike skoongesig stoere-boere-Afrikanerseun om hom te kalmeer nie. Hy sal my net uitlos as hy dink daar is ’n vrou in my lewe wat my in toom sal hou. ’n Goeie vrou.”
Roxy lag hardop. “Ek? ’n Goeie vrou? Komaan, Zander, ek weet wat julle my agter my rug noem.”
“Wat? ’n Flerrie? Is so. Jy flirt vir die beker, maar vergeleke met die ander meisies in my lewe is jy Moeder Teresa.”
“Dis wat jý dink!”
Sy los dit daar. Zander dink sy maak ’n grap. Sy ore sal tuit as hy moet weet waar sy al gaan draai het.
“En as jou pa hierdie gehandjiehou van ons vir meer aansien as wat dit is en trouklokkies in die verte hoor lui?” wil sy by hom weet.
Zander se gesig word deur een van sy tandepasta-glimlaggies verhelder. “Dan trou ons maar. Ons kan nie die man teleurstel nie, of hoe?”
Roxy waai hom met die hand weg. “Moenie beloftes maak wat jy nie kan nakom nie, Zander,” waarsku sy. “Ek is hoeka op soek na ’n man, ’n doodgewone Suid-Afrikaanse man wat van honde hou.”
“Honde? Hoekom nie kinders nie?”
Roxy kry dadelik die bekende beklemming om die hart. “Nee,” sê sy skor. “Nie kinders nie. Kinders sal my na drank dryf. Ek sal hulle heeltyd in die sogenaamde stoutekamer wil toesluit vir timeout – en die sleutel weggooi.”
“Ons kan die kleinere en fynere besonderhede oor ons huwelikslewe later uitklaar,” belowe hy. “Soos hoeveel honde en kinders daar sal wees.”
“Wanneer?” probeer sy hom skok.
Maar Zander skrik blykbaar nie vir haar kwansuise troudreigemente nie. “Wanneer die trouklokke in die verte begin lui, Roxy. Ons is nog lank nie daar nie en ons gaan ook nie daar land nie.”
“Famous last words,” spot sy.
Hy neem haar hande in syne. “Moenie begin trourokke aanpas nie, skattebol. Hierdie boykie laat hom nie so vang nie.”
Roxy sug. Sy weet nie juis hoe om happy families te speel nie, want sy ken dit nie. Happy families was nie deel van haar kindertyd nie.
“Jong, ek weet nie. Ek is nie mal daaroor om vir mense te lieg nie.”
Nie meer nie. Eenkeer tevore het sy dit gedoen, gereeld vir haar pa en ma gelieg en vir haar suster ook. En vir die wêreld daar buite. En veral vir haarself. En toe die waarheid hulle almal tref, oor hulle losbars soos ’n orkaan, het hulle amper daarin vergaan.
“Is jy dan so ’n soet dogtertjie?”
Hy is duidelik meer ontspanne as vroeër die aand toe hy hier by haar aangekom het. Daar is selfs ’n effense glimlag in sy diepblou oë.
Dêmmit, dis ’n mooi man, besef Roxy. Soos ’n engel. Maar daar is niks van ’n engel in sy oë te lees toe hy nou sy blik takserend oor haar laat gaan nie. “Jy lyk nie soos ’n soet dogtertjie nie.”
Roxy bloos ’n bietjie. Sy moes haar regtig beter verskans het teen ouens met surfer-kuiwe en filmsterbloue oë.
“Al wat nodig is, is dat my pa moet dínk jy is ’n soet dogtertjie. Dis mos al wat ’n bad boy soos ek glo nodig het: ’n goeie vrou wat hom aan ’n kort lyntjie op die straight and narrow hou.”
Zander staan op, gaan sit sy koffiebeker in die wasbak. “Komaan, Roxy, ek vra nie veel nie. Ek vra jou nie eens om by my te slaap nie. Behalwe natuurlik as jy wil.”
“Ek wil nie,” verseker sy hom.
Sy wil regtig nie. Zander Muller verwar haar. Sy weet nie wát sy met hom wil doen nie; sy weet nie eens meer of sy hom hier in haar woonstel wil hê nie. Daar is iets aan hom wat haar benoud maak, iets wat net te bekend is om mee gemaklik te voel. Hy met daardie mooi lyf van hom, die kuif, die kuite wat onder die jeans bult, die liggaamsbouer-boarms wat by die moue van die T-hemp uitpeul. Sou die man nie koud kry nie? Of kry spiertiere soos hy nie koud nie? Net sissies in wie se are daar doodnormale bloed loop, nie bloot suiwer steroïede nie?
Op die oog af sal hy sterk genoeg wees om haar soos ’n prins op ’n wit perd op te raap en kamer toe te dra, maar prinse word werklik nie net deur hul lywe bepaal nie. Zander Muller wat in die middel van die nag hier in haar woonstel is, maak iets in haar wakker – sy weet net nie mooi wát nie.
“Jong, jy weet wat gebeur gewoonlik wanneer mense voorgee om verlief te wees,” waarsku sy.
“Wat?” Hy kyk effens gesteurd op.
“Lees jou Mills & Boon, Zander. Hulle raak op mekaar verlief. Of ten minste, een van die twee raak verlief.”
Daar is nie ’n sweempie van ’n glimlag op sy gesig nie. Om die waarheid te sê – Roxy skrik vir die erns in sy stem toe hy haar antwoord. Van sy grappies oor ’n gedwonge trouery is daar nou geen sprake nie.
“Dis hoekom ek op jou besluit het en nie een van die ander meisies by Tafelberg Toeriste as ’n goeie meisie probeer opdollie het nie.” Hy kyk haar indringend aan. “Die lewe is nie ’n Mills & Boon nie.”
“Vertel my iets wat ek nie weet nie,” stem sy lighartig saam.
Hy lag nie. “Niemand gaan op niemand verlief raak nie. Reg so?”
Sy knik, haar mond skielik droog. “Natuurlik, ja. Reg so.”
“Ons hoef nie eens vreeslik aan mekaar te hang nie, net soms saam te wees, veral wanneer my pa sy vaderlike plig teenoor my wil nakom en my in ’n hoek
