hart word gebreek nie,” voeg hy by. “Jy sien, Roxy, ek loop lekker los, ek wil regtig nie in ’n verhouding betrokke raak nie, asseblief tog nie.” Hy hou sy hande afwerend voor hom uitgestrek. “Ek is gelukkig met my lewe soos dit is. Jy’s ’n flerrie, jy fladder van man tot man, jy sal nie dom genoeg wees om op my verlief te raak of so iets simpels nie.”
“Oukei, ek kry die boodskap,” verseker sy hom.
Dit sal maklik genoeg wees om by die reëls te bly. As sy na ’n sogenaamde sielsgenoot gesoek het, sou dié man beslis nie op die kortlys verskyn het nie. Hy’s hopeloos te jonk daarvoor – mans in hul twintigerjare het gewoonlik nog nie eens ’n siel gekweek nie. Sy kyk tersluiks na hom. En Zander Muller, voeg sy in haar gedagtes by, is ook nog lank nie gereed daarvoor om ’n pantoffel-en-koerant-man voor die televisie te wees nie. Met of sonder ’n hond aan sy voete ...
Dis waar. Die lewe bied talle voordele vir ’n flerrie. As Zander Muller nie vir haar beskikbaar is nie, sal die ou langs hom wel wees. Haar hart is ’n mallemeule. Miskien kry sy darem ’n kans om in die sportmotor te ry en vir die stadiger ouens langs die pad te waai terwyl hulle die teer vreet.
“Waaroor moet ek met jou pa gesels?” vra sy.
“Small talk. Die weer en so aan. Politiek is verbode, behalwe as jy met sy sieninge saamstem.”
“Wat vra jy van my? Do not rock the boat?”
“Asseblief nie. Dis wat ék altyd doen – ek rock die boat dat die water spat en my pa is seker daarvan ek gaan nog in my dinges in versuip.”
Sy weet goed hoe waardeloos ’n mens voel wanneer almal vertroue in jou verloor het.
“Nou goed dan, Zander,” besluit sy. “Dit behoort die naweek ten minste interessanter te maak.”
Dis ook hoe sy dit vir Petra probeer verduidelik toe sy Maandag ná werk daar inloer om haar van Zander se plannetjies te vertel.
“Jy soek moeilikheid,” waarsku haar suster asof sý die oudste is. “As ’n mens iemand probeer mislei, ontplof dit gewoonlik in jou gesig.”
Petra se kinders hardloop verby en sy gryp gou eers een om sy loopneus af te vee voordat sy verder raas. “En om dit met ’n bekende man soos Adam Muller te probeer doen, is dom. Jy gaan ’n gek van jouself maak.”
“Wel, dis nou te laat vir omdraai,” sê Roxy. “Ek het Zander belowe, ek kan nie op my woord teruggaan nie.”
“Jy kan vir hom verduidelik dat jy weer daaroor gedink het ...”
“Ek gaan nie!” Roxy koes toe die twee terroriste weer verbykom en haar amper van haar voete af stamp. “Ek soek iets opwindends in my lewe sodat ek iets nuuts het om op my blog te skryf, iets wat my lesers nie sal verveel nie.”
“Jou blog is allermins vervelig. Die meeste mense wens hulle was bevoorreg genoeg om vakansie te hou vir ’n werk en al die toeristeaantreklikhede te sien waarby jy al ’n draai gemaak het.”
“Ek praat nie van die blog wat ek vir Tafelberg Toeriste skryf nie. Dis deel van my werk en ook maar bra vervelig. Glo my, dis later glad nie meer snaaks om die apartheidsmuseum die sestiende keer te besoek of die kasteel tien keer per jaar vir oorsese besoekers te wys nie.” Sy draai haar na Petra. “Ek het nie geweet jy lees my blogs nie.”
“Jong, ja. Die enigste reise waarop ek deesdae gaan, is virtuele reise.”
“Dit was jou eie, vrye keuse om ’n voorstedelike volksmoeder en vrou te word, Petra,” lag Roxy toe die kat baie benoud verbygeskarrel kom met die twee kinders in volle vaart agter hom aan.
“Sover ’n mens ’n keuse het as jy so verlief raak dat jou hormone hande klap, ja.”
“Sien jy – dís waaroor ek op my geselsblog op LitNet wil skryf – oor hormone wat hande klap en sulke dinge.”
“Die een wat jy onder die Jessica Rabbit-skuilnaam bedryf?”
“Ja. Lees jy dit ook?”
“Soms. Want dis ’n manier om iets te wete te kom van my suster se geheime lewe, daardie dele waarvan sy mý nie vertel nie en nog minder op Facebook uitlap. Die sappige dele waaroor die waaghalsige Jessica Rabbit met haar los lippe skryf.” Haar stem raak spottend. “Is daar nóg iemand wat die skokkende goed lees wat jy skryf?”
“Jy sal op jou rug val oor hoeveel hits die nimlike Jessica kry. En hoeveel reaksie, veral wanneer sy iets aanvegbaars kwytraak.”
“Dis alles ’n fantasie,” kritiseer Petra. “As ’n mens alles moet glo wat daar geskryf staan, sou ’n mens sê jy’t ’n liefdeslewe wat vir niks skrik nie.”
“En wat laat jou dink ek het nie?”
Petra rol haar oë. “Ek ken jou mos.”
“Ja, seker,” sê Roxy geheimsinnig. “Maar jy ken nie vir Jessica Rabbit nie!”
En met ’n knipoog is sy by die deur uit.
Laat Petra maar gerus ’n bietjie oor haar wonder. Haar suster met haar droomlewe hoef glad nie te weet presies hóé flippen vervelig haar lewe is nie – of sy nou Roxy Roux is, of haar verbeel sy is Jessica Rabbit!
Hoofstuk drie
Dis vroegoggend toe hulle op die plaas kom waar daar ’n naweek lank aan hul persoonlikhede gewerk en geskaaf gaan word dat die splinters spat. Roxy is nie in die beste van buie nie. Sy weet nie of sy so inskiklik is vir ’n gewerskaf aan haar persoonlikheid nie. Sy’s nie ’n toonbeeld van vroulike sjarme nie, sy weet, maar sy wil ook nie een van ’n hele spul klone wees wat alles in gelid doen nie.
Ook Zander het nie vanoggend veel te sê nie. Om die waarheid te sê, hy lyk bra bleek om die kiewe, soos iemand wat gisteraand gefuif het asof hy nie gou weer die kans daarvoor gaan kry nie.
Hy kyk skielik oor haar skouer en Roxy sien hoe hy verder verbleek. “Hier kom His Highness nou,” fluister hy.
Roxy swaai om. Die man wat nader gestap kom, is in lewende lywe heelwat meer intimiderend as sy televisiebeeld. Groot en donker, met ruie wenkbroue en die filmsterkuiltjie in sy ken. Nie meer bloedjonk nie, grys stippeltjies in sy hare, maar op die oog af macho genoeg om ’n leeu te verskeur as dit sou nodig raak.
Wat op aarde het geword van die Camel-man? wonder Roxy met ’n tikkie nostalgie toe Zander se pa voor hulle tot stilstand kom. Daardie avontuurlustige ou met sy opgerolde moue en bruingebrande arms wat in elke koerant en tydskrif met ’n sigaret tussen die vingers gesien kon word. Hy’s natuurlik na die buitenste duisternis verban vandat rook uit die mode geraak het en het saam met sigaret-advertensies van die toneel af verdwyn.
En toe ... vandag duik hy weer in al sy sondige heerlikheid en glorie in die gedaante van Adam Muller hier voor haar op. Ru en manlik par excellence! Dit verwar haar omdat hy nie naastenby is wat sy verwag het nie.
’n Skrywer, veral een wat hom oor lewenskunsies uitlaat, is veronderstel om innerlik sterk te wees – nie om ’n Camel-man-lyf hier rond te gooi nie. So ’n tipiese pennelekker met sagte handjies wat meestal op die sleutelbord rus en papperige spiere.
“Pa!” groet Zander senuweeagtig. Vir Roxy klink hy soos ’n
