hulle mekaar die hand gee? wonder Roxy. Of ’n drukkie? Of wat?
Maar hulle raak nie aan mekaar nie. Adam Muller draai hom skuins na haar toe. “Goeiemiddag, juffrou,” groet hy, so formeel soos ’n diaken op huisbesoek.
Dis of Zander weer sy spraak terugkry. “Laat ek julle voorstel,” sê hy. “Dis nou ... dis nou Adam Muller dié, Roxy.” Die familiariteit is blykbaar iets van die verlede. “En dis Roxy Roux. Ons is ... Ons werk saam. Sy is ...” Zander bloos soos ’n skoolseun.
Van verwerping weet Roxy genoeg. Van nie goed genoeg wees nie ook. Daarom haak sy besitlik by Zander in. “Ek en Zander was in ’n vorige lewe by die heup aan mekaar geheg,” sê sy en lig haar kop uitdagend in Adam Muller se rigting. Laat doktor Muller dan maar dink sy en Zander deel ’n lewe, ’n bed, selfs ’n toekoms as dít is wat hy nodig het om sy seun as mens uit eie reg te sien. Hulle kan die misverstand later weer regstel wanneer hy sy les geleer het.
Roxy is nie ’n petieterige ou meisietjie nie, maar haar hand verdwyn in Adam Muller se bruingebrande beerklou toe dit warm en sterk en stewig om hare vou. Sy voel skielik klein en fyn – wat sy nie werklik is nie.
“Aangename kennis, Roxy.” Sy stem is gouestroop, nee, heuning, melasse, iets ryks en soets en helends, so strelend. Iets wat ’n seerkeel sal streel, ’n gebroke hart sal genees – of van voor af sal laat breek. Ja, sy kan haar goed voorstel dat hierdie man mense sal opsweep om vlerke te groei en te probeer vlieg, sonder om bang te wees dat hulle hulle des dinges sal val. Of ... dat hy jou aan die slaap sal sus met sy pratery.
Wel, sy sal wag om te sien. Intussen flits sy instinktief haar flerrieglimlag. Dan sluk sy dit in. Kophou, Roxy, spreek sy haarself ernstig aan. Dit is nie ’n man om mee te flirt hierdie nie. Hierdie verskynsel is ’n ghoeroe, ’n leermeester en bowenal – ’n pa! Zander Muller se pa!
Vergeet van die feit dat hy die macho lyf en ruwe gesig van ’n Camel-man het. Dis in elk geval net bakvissies wat nog oor Camel-mans aan die swymel gaan. Sy’s hopeloos te lank in die tand daarvoor. As-se-blief! Hier staan en hartkloppings kry oor ’n ... wel, oor ’n oom van amper vyf en veertig as sy Zander reg verstaan het. Hoe kinderagtig kan ’n mens tog wees!
Dis net dat haar beheptheid met die vrekselse Camel-man soveel verder strek as die gewone hormoongedrewe belustigheid wat so ’n breëbors-toonbeeld van manlikheid gewoonlik ontketen. Vir haar verteenwoordig die Camel-man meer as net ’n fantasie van ’n oormaat testosteroon wat van jou dubbel vróú sal maak.
’n Man wat rook, hou ’n leeftyd lank al vir haar ’n vreemde bekoring in, selfs voordat Piet Swart met sy Peter Stuyvesant in haar lewe gekom het. Dis vreemd. Haar pa het nooit gerook nie, nie waarvan sy weet nie. Of hy nou begin het, noudat hy ’n nuwe lewe het wat heeltemal van sy oue verskil, weet sy nie.
Want ’n man wat jy ’n leeftyd lank geken het, kan binne ’n paar weke heeltemal verander. Dit het sy met haar eie oë gesien toe haar pa ’n tweede asem gekry het en vir hom jongmansklere en aanglipskoene aangeskaf het.
“Mans wat sulke skoene dra, het ’n skelmpie of iets on the side,” het Oumalot dáárdie tyd al kwytgeraak. Profetes wat sy is, sien mos moeilikheid aankom as dit nog nie eens om die hoek verskyn nie.
“Hoekom sê Oumalot so?” wou Roxy weet, want sy kan nou eenmaal nie haar ouma se gesegdes en die twyfelagtige wyshede wat sy so maklik kwytraak, laat verbygaan sonder om die oorsprong daarvan te probeer naspoor nie.
“Dink vir jouself, kind. Dis vir vinnig aantrek en pad vat wanneer hy moet.”
“Ouma!” het sy geskok uitgeroep.
Dit was haar pa van wie hulle gepraat het! ’n Bykans gestorwe lojaliteit teenoor hom het haar aangevuur om Oumalot tot orde te roep. Net jammer die ou lady se voorspellings was nie heeltemal verkeerd nie. Daar wás ’n goeie rede waarom haar pa nie meer soos ’n pa begin lyk het nie – en sy het oranjerooi hare en skerp naels in dieselfde kleur gehad.
Sy wonder of Piet Swart nog rook. Seker maar. Hy sal nie kanker daarvan kry nie. Die duiwel kyk na sy eie. En sy hart kan ook niks oorkom nie, want hy hét nie ’n hart nie, het nog nooit een gehad nie. Dalk het sy eers aan die skelm sigarette wat hy haar laat rook het, verslaaf geraak – en toe aan hom.
Die verdomde pakkie sigarette in sy sak, die bewing van sy adamsappel, alles aan hom wat verbode was, het so ’n sterk aantrekkingskrag vir haar ingehou dat dit vir haar onmoontlik was om terug te draai toe sy begin besef het hoe gevaarlik die spel was wat sy gespeel het.
“Jong, jy weet ek kan in groot moeilikheid beland as ons uitgevang word, nè?” het hy gereeld gewaarsku, maar sy was nie bang daarvoor nie. Dit was die gevaar wat dit so opwindend gemaak het om by hom te wees. Die gevaar en soveel meer wat sy nog nie geken het nie en net by hom kon kry.
Die reuk van rook sal altyd vir haar die reuk van sonde wees – van skuld, van verval, van verlore onskuld, van liefde, van lus, van verlies. Maar ook van ongekende opwinding.
Daar is sekere herinneringe waarvan sy nooit ontslae sal raak nie. Piet Swart het haar van soveel meer as haar onskuld ontneem en tog sou sy gewillig gewees het om vir hom soveel meer te gee as hy daarvoor sou vra.
Roxy skud haar kop. Dis die allerlaaste beeld wat sy nóú in haar kop wil toelaat, mag toelaat. Hier en nou met Zander se pa in sy Camel-man-gewaad hier voor haar.
Hý sal natuurlik nie rook nie. Wesens soos daardie het nie ’n kruk nodig om deur die lewe te gaan nie. Nee, hulle is van die soort wat sterk staan as die lewe hulle druk en vir ander mense vertel om dit ook te doen. Voorwaarts mars en carpe diem en aanhouer wen en al daardie mooiklinkende clichés wat ’n mens op skool leer.
Eintlik haat sy Camel-manne, hul onweerstaanbare aantrekkingskrag ten spyt. Juis omdat hulle so ’n groot voorsprong het bo ander gewone mans, die mans op wie haar teiken ingestel is.
Doodgewone mans ... wat van honde hou.
“Roxy?” Daar is ’n vraende klank in die groot man voor haar se stem. “Is jy oukei?”
Sy skrik op, sien dat haar hand nog in Adam Muller s’n rus. Heeltemal onnodig. Teen hierdie tyd moes die handdruk lankal verby gewees het. Sy ruk haar hand uit syne. “Ek is jammer. Dis net dat daar iets so bekend aan jou is.”
Hy lag sorgeloos. “Dit gebeur dikwels. Mense wat by my verbyloop, stol in hul spore en wil weet hoe dit met my gaan. Dis maklik genoeg verklaarbaar. Jy het heel moontlik my foto op een van my boeke of in ’n boekwinkel gesien en daarom kom ek vir jou bekend voor.”
Sy oë lag in hare en die hoeke van sy mond plooi.
Zander lyk nou wel dalk nie na sy pa nie, maar dat hulle al twee dodelik aantreklik is, is nie altemit nie. Wat dít betref, val die appel nie ver van die boom af nie.
“Seker, ja,” stem sy saam.
Nie alleen pryk dié man se gesig die afgelope jaar in tydskrifte en koerante se sosiale en boekeblaaie nie, elke aanbieder van watter TV-joernaalprogram ook al het reeds onderhoude met hom gevoer. Maar niks kon haar voorberei op die ware Jakob nie. Ook kan sy nie heeltemal ontslae raak van die gevoel van déjà-vu as sy na hom kyk nie.
Dis totaal belaglik, kranksinnig ook, maar daar is iets aan Adam Muller wat haar met ’n intense verlange vul. Sy het hierdie onverklaarbare begeerte om op sy skoot te sit. Sy wil haar arms om sy nek slaan en haar neus teen sy keel hou. Sy wil hom ruik –
