reëls soos daardie nie eens uitgespel nie,” sê Jaco. Tog is dit maar net te duidelik dat dit presies is wat hy impliseer.
“Dis nie asof ons soos volwassenes behandel word nie,” fluister Roxy vertroulik in Zander se rigting toe die hoofman oor honderd die draagbare mikrofoon vir Adam Muller aangee.
“Ek hoop julle geniet die naweek,” laat hy in sy bulderende stem hoor, seker al klaar besig om sy positiewe denke op hulle oor te dra.
“Ek twyfel.” Dis uit voordat sy kan keer. Roxy kreun innerlik. Wat ís dit tog met haar dat sy nie weet wanneer om haar mening vir haarself te hou nie?
“O ja?” Hy kyk haar direk aan en sy ruie wenkbroue lig. “Hoe dan so?”
“ ’n Naweek wat met ’n bungee jump begin, beloof niks goeds nie.” Sy probeer lag om die steek uit haar woorde te neem, maar dit kom as ’n senuweeagtige gegiggel uit.
“Die meeste mense geniet die sprong vreeslik,” verseker hy haar.
“Hoogtes het nog nooit vir my ’n aantrekkingskrag ingehou nie,” verseker sy hom. “Hulle is daar vir ape en ander primate wat van klim en klouter hou. Ons, wat intussen geleer het om orent te loop, behoort hulle te alle tye te vermy.”
“Dan moet jy seker maak dat jy die vrywaringsvorm onderteken voordat jy die krans klim, hoor.”
Sy verbeel haar nie – hy lag haar uit. Vervlakste, aanmatigende man. Hy sal haar hierdie naweek niks kan leer wat sy wil hoor nie. Sy’t baie wat sy vir hom wil sê, maar sy weet sommer sy gaan tweede kom hier.
“Die lys vir die onderskeie rondawels is teen die boom daar anderkant aangebring,” verduidelik hy. “Julle kan daar gaan kyk waarheen om jul bagasie te neem. Julle het ’n halfuur voordat ons mekaar weer hier ontmoet.” Die man klink soos ’n sammajoor – of ’n onderwyser op sy stukke. “As julle ’n draai wil loop of jul testamente in orde wil kry, is dit nou die tyd daarvoor.”
Ha, ha, groot grap en ’n hele paar van Tafelberg Toeriste se werknemers lag dan ook ewe gehoorsaam daarvoor. Maar nie Roxy nie. Vir haar is dit nie snaaks nie.
Buitendien is sy heeltemal verkeerd aangetrek vir rekspringery en om aan haar voete oor ’n afgrond te hang. Haar sigeunerromp sal soos die blare van ’n helse groot blom oor haar vrugbare heupe val as sy onderstebo aan ’n rek hang. Sy kan haar net indink watter skokkende prentjie dit gaan afgee. As sy ooit orent kom en op haar voete beland, sal sy in elk geval te skaam wees om weer haar gesig in die openbaar te wys.
Alles in haar kom in opstand teen hierdie ding wat op haar afgedwing word. Sy voel soos sy laas op skool gevoel het toe sy gereeld vir ’n chicken uitgeskel is. Ou Roxy was ’n bangbroek, dit moes sy gereeld hoor. Ha! dink sy soms met ’n tikkie leedvermaak. En toe waag die chicken wat niemand anders sou waag nie. Toe foeter die chicken soos ’n afkophoender in waar engele versigtig sou wees om ’n kleintoontjie neer te sit. Sy’t oortree op ’n gebied wat deur haar tydgenote nog net versigtig verken is. Sy was die voorbok, sý van wie dit die minste verwag is.
Ja, sug sy innerlik, en toe beland sy ook met haar gesig in die modder. Wys jou! Roxy Roux is nie daarvoor gemaak om te veel te waag nie. Elke keer dat sy gevaarlik leef, verloor sy.
Sy soek haar naam op die lys. Rondawel nommer drie en dertig, sien sy en begin dadelik haar bagasie soontoe sleep.
Toe sy nader stap, besef sy dis dieselfde rondawel waarheen sy en Zander vroeër weggeglip het.
“Deel ons dan ’n rondawel?” wil sy weet toe sy sien hy staan haar voor die deur en inwag. “Hoe het jy dít bewimpel?”
Hy lag, stoot die deur oop. “Ek het iets in die huishoudster se hand gestop. Ek en ou Ellen ken mekaar al lank. Sy’t eers vir my ouma-hulle gewerk toe hulle nog hier geboer het en my feitlik grootgemaak.”
“En wat dink jy gaan jou pa sê as hy hiervan hoor?”
“Kom ons hoop hy sien dit as ondernemingsgees van my kant af en laat dit daar. Buitendien, niemand kan iets bewys nie en Ellen sal nie praat nie.”
“Wie slaap nog hier?”
“Niemand anders nie. Dit sou alles bederf. Ons wil alleen wees.”
“Izzit?” Sy kyk hom vraend aan.
“Maar natuurlik, Roxy, moenie vir jou heilig hou nie.”
Sy hou nie hiervan nie. Dis een ding om aan Zander te hang om iets aan sy pa te bewys, maar om ’n rondawel met hom te deel, ook snags so naby mekaar te wees met niemand anders in die omgewing om hulle van mekaar se lywe af weg te hou nie, is dalk om dit te ver te dryf. Veral omdat Zander nie huiwer om sy voornemens met haar duidelik te maak nie en sy nie seker is of sy daarby wil inval nie.
Zander Muller wil nie met ’n verhouding begin nie en om op hom verlief te raak is glad nie in die sterre nie, maar dit lyk nie of hy probleme met ’n oornagplesiertjie sal hê nie.
Maar dis nie nou die tyd om vir haar eer te keer nie. Sy moet uit haar sigeunerromp kom en iets meer gepas vir ’n omdoppery aan haar bas kry, én haar tyd is beperk. Sy gaan by die eerste, die beste slaapgedeelte in en skop die deur agter haar toe. Sy en Zander sal later praat, want daar sal sekere reëls moet geld terwyl hulle so knus hier saam is. Sy’s taamlik hard up, dis waar, maar darem nog nie so dat sy haar bed wil deel met elke Jaap en sy maat wat met omkoopgeld in die huishoudster se hand ’n saamslapery bewerkstellig nie. Hoeveel was sy werd? wonder Roxy. ’n Vyftigrandnoot? ’n Rapsie meer? Min genoeg sodat dit ’n bargain bly?
Sy krap woes deur haar tas totdat sy ’n skibroek raakgevat kry. Eintlik het sy die ding gekoop om gim toe te gaan, maar sy het nog nie sover gekom nie. Sy haat dit om gim toe te gaan, maar sy hou daarvan om gimklere te dra wat van rekmateriaal gemaak is.
Soos dinge nou staan, sien sy beslis nie kans vir noupassende jeans aan haar lyf nie. Sy sal al die asem nodig hê wat sy kan bemeester as sy die volgende ure wil oorleef en om deur haar klere geknyp te word, gaan dinge bemoeilik. Gelukkig kry sy ’n stewige bra onder in die tas en trek dit in aller yl aan. Sy’t ’n idee daar gaan heelwat gebons word vandag en met haar bates kan dit nogal iets afgee wat die oë laat rek. Sy wil beslis nie meer aandag trek as wat nodig is nie. Nie terwyl die moontlikheid om ’n gek van haarself te maak alreeds so groot is nie.
Dêmmit, sy raak heeltemal duiselig as sy op ’n tweetrapleertjie staan om by die boonste rak in haar kombuis uit te kom. Hoe gaan sy ...? Roxy sluit haar gedagtes af, te bang om verder te dink. Miskien, as sy gelukkig is, breek die rek voordat dit haar beurt is. Verkieslik met Jaco Nel aan die onderpunt daarvan. Omdat die hele ding sý idee is. Of so nie wanneer Adam Muller oor die afgrond tuimel. Omdat hy die lewe vir sy seun so moeilik maak. En vir haar.
Sy is nogal verbaas om te sien Adam klim ook in die bussie wat hulle na Dooimans-bliksemse-kloof toe vat. Sy’t aangeneem hy sal iewers op ’n stoep gaan sit, drankie in die een hand en verkyker in die ander, en hom daarin verlekker hoe hulle die een ná die ander met vreesvervulde oë na benede tuimel. Maar blykbaar wil hy naby genoeg wees om die angskrete te hoor. Ellendige sadis!
Daar is ’n klammigheid in die lug toe hulle by die brug uit die bussie klim. Asof die dood met kilkoue vingers aan haar nek vat, dink Roxy en ril. Die gelag en gesels om haar suis in haar ore. Dit klink soos ’n partytjie nadat die derde bottel wyn oopgemaak is, maar Roxy vermoed dis om die histerie in toom te hou. Sy weet hoe sý voel – asof sy aan die gil wil gaan dat die kranse antwoord gee. Ons sal lewe, ons sal sterwe
