skande oorkom omdat jou gestel nie wil saamspeel nie?
“En weet die kursusaanbieders sommer ook wie die meeste selfverbetering nodig het.” Roxy haat die gedagte, want sy’s allermins gereed vir wat van haar verwag word.
“Ons word by die diepkant ingegooi,” verduidelik Zander nog. “Ná hierdie sprong in die duister kan jy glo alles hanteer wat na jou kant toe kom.”
“Maar is dit nou regtig nodig om dit letterlik op te neem en ons werklik by die diep kant af te gooi?” Roxy wíl nie so moeilik wees nie; sy stry met alle mag teen die feeks en die furie in haar. Maar sy wil haar ook nie des dinges gaan staan en val nie.
“Wees bly dis nie by Bloukrans wat ons moet afspring nie,” merk Wouter uit die bondel op. “Dis die hoogste bungee jump in die wêreld. Ek is verlede jaar daar af. Dáár duik ’n ou behoorlik in jou verlede in.”
Maar Roxy wil nie na Wouter se gespog oor sy vorige rekspronge luister nie. Sy draai na Zander toe. Sy hou hom persoonlik verantwoordelik vir die penarie waarin sy haar bevind. Van haar word daar verwag om iets te doen wat lynreg teen haar grein gaan.
“Wat noem hulle hierdie plek waar ons gaan afspring?”
Hy trek haar eenkant toe en praat sagter, meer intiem, asof hy nie wil hê almal moet hom hoor nie. “Dooimanskloof. Dis waar die plaas sy naam vandaan gekry het.”
Hy fluister nou wel, maar hy sê dit sommerso, besef Roxy. So terloops asof daar niks snaaks aan is om by ’n plek af te spring wat bekend staan as Dooimanskloof nie. Sy weet sy moenie uitvra nie, maar sy kan die versoeking nie weerstaan nie.
“Waar kom die naam vandaan, Zander?”
“Jong, die kloof het ’n lang en grusame geskiedenis. Die grond behoort al geslagte lank aan my ma se familie – en die ou lotjie word behoorlik deur die ongeluk gery.” Hy sug. “Blykbaar dra my ma se mense almal maniese depressie in hul gene saam.”
“En jy?” kan sy nie help om te vra nie.
“Ek het dit blykbaar oorgeslaan. Altans, ek hoop so. Tot dusver het ek geen begeerte gehad om by Dooimanskloof af te neuk nie.”
“Wil jy dan vir my sê iemand is wel met opset daar af?”
Hy knik besadig. “Dis blykbaar ’n patroon wat elke paar jaar gevolg word.”
“En toe besluit iemand om juis by Dooimanskloof ’n bungee-stasie op te rig. Hoekom? Om die noodlot te tart?”
“Nee. Om ’n alternatief daar te stel vir iemand wat dalk die gier kry om sy of haar kanse teen die swaartekragwet te meet. Die een of ander sielkundige het dit aanbeveel. Die idee is om dit minder ’verbode’ te maak om daar af te spring. Terselfdertyd ervaar die rekspringer die dramatiese ’high’ van ’n verbeelde voëlvlug, en wel só dat hy of sy weer op die voete kan land om dit anderdag maar net weer te doen.”
Sy móés eintlik die memo oor hierdie naweek gelees het toe dit in haar inbox beland het, dink Roxy. Dan kon sy die plek se naam gegoogle het sodat sy sou weet wat hier op haar wag.
“My ma kom nooit meer op die plaas nie,” vertel Zander nog. “En hier word lankal nie meer geboer nie. Die plaashuis en omringende skure en stalle se vensters en deure is toegespyker. Met al die spoke van die verlede daarin weggebêre. Daarna is die konferensiegeriewe aangebou. Van die beste, alles wat nodig is. My pa het iemand aangestel om die bestuur by hom oor te neem en die verhuring van die plek te behartig. Jaco Nel. Hy is my pa se persoonlike assistent en doen sommer ook die besprekings en reëlings vir al sy optredes. Jy sal hom later ontmoet. Dis hý wat, in samewerking met my pa, die program vir die naweek opgestel het en hulle het besluit hierdie selfhelp-seminare moet met ’n bungee jump afskop.”
“Dit was ’n simpel besluit,” brom Roxy.
“Jy slaan die bal ver mis,” help Zander haar reg. “Jaco Nel neem nie simpel besluite nie. Hy is ’n blink Stefaans. Hy doen alles reg. Hy is baie meer my pa se seun as ek. Selfs my ma was tevrede toe hy dinge hier op Dooimanskloof oorneem.”
Sy ma? Snaaks, hy’t nie dieselfde bitter trek om die mond wanneer hy van sy ma praat nie. Afgesien daarvan dat sy glo ook nie ’n ma se dinges was nie. Roxy verstaan dit goed. Nie alle vroue word met ’n moederinstink gebore nie. Daarvan weet sy meer as genoeg.
“Jy sê die plaas het eers aan jou oupa en ouma behoort?” vis sy.
“Dis al geslagte lank in die familie.”
“Maar hulle leef nie meer nie?”
Hy skud sy kop. “Lankal nie meer nie.”
“Ek hoop nie een van hulle het ook by Dooimanskloof afgedonder nie.” Sy probeer ’n grap daarvan maak, maar sy skrik toe sy sien hoe Zander haar aangluur.
“Dís iets waaroor ons nie graag praat nie, Roxy.”
Geraamtes in die kas, sy weet alles van geraamtes in die kas af.
“Hoekom het ek nog nooit van dié plek gehoor nie? Hoekom is dit nie vir die algemene publiek toeganklik nie?”
“Seker maar om iets van die magic van die omgewing te behou.”
Die magic? Vir haar klink dit nie besonder magical nie, eerder spooky.
“Dis net vir konferensiegangers beskikbaar, seker net om ’n punt te bewys.”
“Dat die aanbieders mal is, ja.”
Zander haal sy skouers op. “Seker maar om vertrapping te voorkom.”
“En nie die dooies in die kloof in hul rus te steur nie?”
“Amper so iets, ja.”
Roxy onderdruk met moeite die rilling wat teen haar ruggraat afgaan.
Kort daarna blaas Jaco Nel ewe vernaam op sy fluitjie om hulle nader te roep. Soos ’n spul kinders op ’n somerkamp, dink Roxy vies.
“Goeiemiddag, dames en here,” word hulle gegroet. “My naam is Jaco Nel en ek is die sameroeper vir hierdie naweek. As julle enige probleme het, moenie huiwer om dit onder my aandag te bring nie. Ek volg ’n oopdeurbeleid tydens hierdie kursusse.”
“Ag, asseblief,” fluister Roxy uit die hoek van haar mond. “Een van dáárdie ouens. Die soetseun-tipe wat nooit ’n voetjie verkeerd sit nie. Teacher’s pet.”
Sy het dit nie verkeerd nie. Zander ook nie. Jaco Nel doen alles net mooi reg. Heet hulle welkom, verduidelik die uitleg van die plaas so min of meer, selfs waar die hoofattraksie van Dooimanskloof geleë is – die bungee-stasie waarheen hulle nou haas op pad is. Die rondawels is glo lukraak deur die huishoudster ingedeel. Die hele idee is dat vriende en vriendinne nie noodwendig ’n rondawel sal deel nie. Spanwerk bestaan daaruit om met al jou spanlede oor die weg te kom en om ’n rondawel ’n naweek lank te deel, bied uitstekende oefening.
“Daarom, dames en here, het ons ook nie onderskeid tussen die geslagte getref nie. Daar is twee slaapvertrekke in elke rondawel, een vir die mans en die ander vir die dames. Soos met enige professionele werkprojek, moet mans en vroue mekaar op gelyke voet as medewerkers leer ken en respekteer.”
“Dit
