wêreldse priesters ook – smulpape en sulke goed.”
“Ons sukkel almal met ons wêreldsheid.”
“Ek teken aan,” sê Johan en skryf: Ons is vlees en bloed, word regeer deur hormone en emosies. Wil ons dit beheer?
“Vra dit, Johan. Wil ons regtig oorgee?”
Hy dink aan Rentia en klein Herman en wonder of sy na hulle verwys, maar hy skuif dit van hom af weg. Die teks werp ook perspektiewe op ander verhoudings. “Paulus moes oorgee en vrede maak met sy gevoelens oor Apollos voordat hy met ’n skoon gewete voor die gemeente kon staan. Hy was jaloers, hy was seergemaak, maar hy het tot die regte slotsom gekom. God gee vir elkeen ’n unieke taak. Paulus plant, Apollos gooi nat en God laat groei. Sommige van ons glo dat ons beheer moet neem en hou wat ons het – soos oom Ollie wat nie die kosterskap wil opgee nie.”
“Ag, my arme man. Wie anders is daar?”
“Ons kan die pos adverteer. As die Here iemand in oom Ollie se plek wil hê, sal Hy ons verras.”
“Theuns is vinnig op pad om ’n groter probleem te word.”
“Met hom het ek nie raad nie. Niemand hou van hom nie, maar as daar gestem word, kom hy in.”
“Hoe verklaar jy dit?”
“Hy is ’n man van sterk beginsels. Dis al waaraan ek my troos.”
“Wat van Gunther? Sal hy nie belangstel om in die kerkraad te dien nie?”
“Ek gaan hom vra om hom verkiesbaar te stel.”
“Volgende jaar begin ons nuut.” Emma sit die leë koffiebekers op die skinkbord. “Rentia gaan Stellenbosch toe. Sy sal nuwe vriende maak.”
Johan se skouers voel styf en seer. Hy sit agteroor in sy kantoorstoel. “Het jy haar toe gebel?”
“Haar foon was op boodskap. Ek kan gou weer probeer, of wil jy?”
“Doen jy dit en sê groete!”
Emma knik. Sy tel die skinkbord op en stap uit. Johan buig sy kop.
Hemelvader, gee tog dat hulle kan praat sonder om te stry.
Hy lees die gedeelte in Korintiërs twee keer stadig deur, stip ’n paar aantekeninge aan en maak sy boeke toe. Iewers in die huis hoor hy Emma oor haar selfoon gesels. Klink soos in die slaapkamer. Hy stap soontoe om sy tande te borsel en sy kerkbroek en wit hemp aan te trek.
Sy sit op die bed met die selfoon teen haar oor. “Pa stuur groete. Tot siens, my kind.”
“Wat sê sy?”
“Sy’s op pad kerk toe.”
“Vriendelik?”
“Stug, maar nie onvriendelik nie.” Sy sit die selfoon op die bedkassie neer. “Ek gaan my nie vandag verder ontstel nie.”
“As sy sê sy gaan kerk toe, gaan sy kerk toe.”
“Klein Herman sal nie Malmesbury toe ry om saam met Rentia kerk toe te gaan nie, of sal hy?”
Johan gaan staan voor Emma, trek haar regop en slaan sy arms om haar. “Kom ons wag tot haar volgende uitslaapnaweek, dan probeer ons weer.”
Emma woel haar uit sy omhelsing. “Ek wil hê sy moet gelukkig wees, sonder klein Herman.”
“Ek ook.”
Hulle maak in stilte reg vir die Bybelstudie. Johan het lankal die aanddienste laat afskaf. Om vir drie mense die hele kerk se ligte aan te skakel, orrel te speel en te preek was waansin – veral as dit gepaardgaan met kragonderbrekings. Die kerkraad wat eers wou vassteek, het sy punt ingesien toe hy hulle aangesê het om hom te help deur self gereeld die Sondagaanddienste by te woon. “Bybelstudie in die konsistorie,” het oom Ollie met die volgende vergadering namens hulle verklaar, “is waardevoller, aangesien dit gemeentelede wat saans wil uitgaan, kans gee om in ’n klein groep om die Woord te verkeer sonder die steurnis van kragonderbrekings. Een lamp is al wat nodig is om die konsistorie te verlig.”
Binne die volgende halfuur sal dit donker wees, maar daar is genoeg lig wanneer Johan en Emma kerk toe stap. Hy moet eerste daar wees om oop te sluit. Dis nie die moeite werd vir oom Ollie om spesiaal kerk toe te kom nie, tensy hy die aandbyeenkoms wil bywoon wat hy deesdae bitter min doen. Die enigste mense wat honderdpersent getrou is, is Theuns en Edwina van den Heever.
Johan hou die kanthekkie vir Emma vas toe die Van den Heevers se voordeur oopgaan en Theuns te voorskyn tree. “Moenie nou kyk nie, maar hier kom Theuns en hy’t gesê dis Edwina se beurt.”
“Miskien sluit hy net die deur vir haar oop,” sê Emma.
“Hoop so, anders het jy nie geselskap nie.”
Hulle wag nie om uit te vind watter een van die twee Van den Heevers by hulle gaan aansluit nie en stap flink konsistorie toe. Die jasmyn wat aan die uitblom is, ruik heerlik en Johan wens hulle kan eerder ’n ver ent gaan stap. “Nog twintig minute voor ons begin,” sê hy wanneer hy die deur oopsluit.
Die konsistorie is warm en bedompig. Hy sit sy Bybel, aantekeningboek en die bottel water wat hy uit die yskas saamgebring het, neer en maak die vensters oop. Emma gaan na haar poshokkie en haal die notule van die laaste vrouediensvergadering uit.
“Naand, naand! Hoe gaan dit vanaand met Dominee en Mevrou?” Dis Theuns wat groet asof hy opdrag gekry het om hulle te vermaak.
Johan sug innerlik. Hoekom voel dit altyd asof hy wil weghardloop as Theuns sy hand weer na hom toe uitsteek? Dis omdat hy hom tien keer op ’n dag met ’n handdruk groet – al verloop daar ook skaars ’n uur tussenin – en hom elke keer vra hoe dit gaan. Niks slegter as vanoggend nie, wil Johan hom soms toesnou, maar hy haal diep asem en antwoord gelykmatig.
“Baie goed, dankie. Waar is Edwina?”
“Sy voel nie te wel nie – ’n vreeslike migraine. Sy vra om verskoon te word. Ek sal aantekeninge maak en die boodskap met haar deel. Ons doen graag Bybelstudie. Kan ek ’n bietjie water kry?”
“Was Edwina al by ’n dokter met haar hoofpyne?” Emma stoot die bottel en ’n glas in sy rigting. Hy sit sy stapel Bybels op sy aantekeningboek neer. Daar is sweetdruppels teen sy slape. “Dokter sê dis spanning. Sy moet leer om te ontspan.”
Emma slaan haar vrouediensboek oop. Theuns gooi te veel water in. Hy vee die oorloop met sy hand van die tafel af en sluk die res te vinnig. “Ek is Maandag weer op die pad, dan raak sy so. Sy kan nie die dogters alleen beheer nie. Hulle is ’n handvol. Dominee het gesien hoe maak hulle vanoggend, hulle het nie ore nie.”
Johan pluk die laaste venster oop. Hy is lus om reguit te wees en vir Theuns te vertel watter berge hy van molshope maak. Maar hy byt op sy tande en bly stil.
Gerda Schoonraad het pas haar kop by die deur ingesteek. “Naand, almal,” groet sy vrolik.
Theuns hou sy hand na haar uit. “Naand, suster.”
“Naand, Theuns.” Sy ignoreer sy hand en wend haar tot Emma. “Ek is bly jy is hier. Daar’s
