Ter wille van Talita. Helena Christina Hugo

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Ter wille van Talita - Helena Christina Hugo страница 7

Ter wille van Talita - Helena Christina Hugo

Скачать книгу

Theuns maak kastig ’n grap, maar niemand lag nie. “Suster Schoonraad, ons hou Bybelstudie, nie vroue­diensvergadering nie.”

      Gerda is nie op haar mond geval nie. “Die Bybelstudie begin oor tien minute. Gun ons intussen ’n oomblik, broer Van den Heever.”

      “Dominee, waar is die dae toe mans nog gerook het? Anders kon ons buite gaan staan en dampies maak het tot die vroue klaar geskinder het.”

      Emma klap die boek toe. “Gerda, ek bring môre vir jou die groente vir Dinsdag se sopkombuis, dan handel ons sommer die notule ook af. Hoe gaan dit verder met jou?”

      “Besig. Ons verwag volgende week ’n bus vol Vrystaters.”

      “Die heel laaste blomkykers vir die seisoen?”

      “Moenie so seker wees daarvan nie.”

      Theuns is verontwaardig. Die vroumense ignoreer hom en dit staan hom nie aan nie. Johan maak asof hy dit nie agterkom nie. Hy gaan sit aan die kop van die tafel, maak sy Bybel oop en staar na die Skrifgedeelte wat hulle vanaand moet behandel. Sy oog dwaal hoër as hoofstuk drie. Maar ons, ons het die Gees van Christus.

      Hoekom heers hier dan soveel spanning in hierdie vertrek? Is dit net ek wat dit aanvoel, wat so fyngevoelig is – of versigtig vir konflik? Die oorsaak van verdeeldheid. Wie of wat is die oorsaak? Johan sien uit die hoek van sy oog hoe Theuns hom drie sitplekke van die vroue af tuismaak en sy Bybels nadertrek. Is dit Theuns? Is hy die skuldige? Probeer hy te hard om gaaf te wees of is hy juis nie gaaf nie? Johan weet nie hoe dit vanaand sal gaan met hom en Theuns aan die een kant en Emma en Gerda aan die ander kant nie.

      Here, ons het balans nodig. Stuur asseblief nog van u kinders.

      Hy spits sy ore en luister totdat hy ’n voertuig naby die kerk hoor stilhou. Dalk reisigers wat by dooimansdeur gaan aanklop aangesien Gerda en Emma albei hier is en hulle twee die dorp se enigste gastehuise bedryf. Maar die insittendes is tog aan die naderstap.

      “Bybelstudie Sondagaande!” Dis ’n vrouestem, taamlik uitasem.

      Groot Herman Bezuidenhout verskyn eerste in die oop deur. Die oorsaak van verdeeldheid. Dis nie hy nie, dis sy seun wat verdeeldheid in die pastorie veroorsaak. Johan voel ongemaklik. Moet hy vanaand self ook ’n paar lesse leer?

      “Is ons laat?”

      “Glad nie!” Theuns spring regop. Herman is sy werkgewer en vir hom het hy ontsag. “Naand, Meneer!”

      “Ja, Theuns.”

      “Ek vat môre die pad Vrystaat toe.”

      “Dis Sondagaand, Theuns. Ons praat nie shop nie.”

      “Ja, Meneer.” Theuns pluk twee stoele uit.

      Andrea, Gerda en Emma soengroet mekaar. Andrea is opvallend bruin gebrand. Haar somerrok het ’n val om die skouers wat haar lae halslyn beklemtoon. Johan hou Emma dop. Hy kan sien hoe haar kop werk. Sy dink die rok is onvanpas.

      Gerda sê wat sy wil. “Jy’t lekker gebrand.”

      “Dis Margate se son. Hallo, Emma. Het die vleis wat Herman vir die sopkombuis geskenk het by julle uitgekom?”

      “Baie dankie, dit het.”

      Andrea plak haar langs haar man neer. “Die kok moes dit gaarmaak ook.”

      “Sy het en baie lekker. Dankie, Herman.”

      Groot Herman knik instemmend. Hy is ’n lopende teenstrydigheid: ’n suksesvolle boer, maar ’n filantroop wat uit sorgsaamheid vir sy werkers nie alles op sy plase meganiseer nie. Sy vrou draai hom om haar pinkie en sy seuns het van kleins af hul sin gekry. Boetie gaan nog skool en hy besit al ’n trop Arabier-perde. Klein Herman is toegelaat om drie jaar op universiteit te mors en drie motors af te skryf. Die laaste tyd leer hy hom glo boer. Of hy dit gaan regkry, is ’n ope vraag. Maar klein Herman is volgens Andrea stiller vandat hy en sy pa op Marta se ongeluk afgekom het.

      Dis drie minute voor sewe toe Hennie Gouws en Bakker Bakker opdaag.

      Hennie se oë is rooi. “Die baba kry tande. Hilda is gedaan.”

      Die geur van varsgebakte brood hang om Bakker.

      Theuns skuif sy stapeltjie Bybels haaks. “Edwina kry die vreeslikste migraines,” sê hy om Hennie seker te troos.

      Dis seweuur.

      Dankie, Vader, ons het lanklaas so ’n groot Sondagaand-opkoms gehad.

      “Ons open met gebed,” begin Johan en buig sy hoof. “Onse Vader wat in die hemel is, laat u Naam hier geheilig word, laat u koninkryk kom, u wil ook op die aarde geskied soos in die hemel. So het Jesus ons geleer om te bid en so wil ons vanaand voor U neerval en U vra om deur u Gees die leiding te neem in hierdie bespreking. Gee dat nie een van ons afbreuk doen aan u opdrag om mekaar te vergewe, te respekteer en in Jesus lief te hê nie. Om U te ken, te eer en lief te hê met ons hele hart, siel en verstand.”

      “Amen,” sê almal in ’n koor.

      “Dis vir my ’n voorreg om julle vanaand in Jesus se Naam te verwelkom. Dankie dat julle hier is.”

      Johan maak sy Bybel oop. “Ons skrifgedeelte kom uit 1 Korintiërs 3:1-9. Wie wil vir ons lees?”

      Andrea steek hand op. Sy lees helder en foutloos.

      Uit ondervinding weet Johan dat haar bydrae aan die bespreking hierby sal volstaan. Dink sy ooit aan die betekenis van die woorde wat sy lees? Hy onthou hoe sy langs Marta se hospitaalbed gehuil het oor klein Herman. Vir die eerste keer was haar seun die toeskouer by ’n ernstige motorongeluk en nie die beseerde nie, en sy wou seker maak dat hy ’n les daaruit leer. Miskien kan hy dit as aanknopingspunt neem as hy eendag die kans kry om met klein Herman te gesels.

      “Wat dink julle was die oorsaak van verdeeldheid in die gemeente van die Korinte?”

      Theuns sit gereed met sy antwoord. “Naywer!”

      “Ja, en wat nog?”

      “Jaloesie.”

      “Twis.”

      “Wêreldsheid.”

      Die aand neem sy loop. Hulle deurtrap die gedeelte deeglik. Herman en Andrea is stil, maar luister met aandag. Theuns praat weer te veel. As voorbeelde van wêreldsheid haal Gerda Romeine 1:24-32 aan. Johan beklemtoon die nodigheid van groei in geloof, en dat Geesvervulde kinders van God hulle deur die Gees laat lei, nie deur selfsug en wêreldse begeertes nie. Hennie Gouws maak ’n waardevolle bydrae toe hy verklaar dat ’n mens nie vir die kerk moet werk om beloon te word nie. Theuns stem heelhartig saam. Hy verwag nie om geprys te word vir sy lojaliteit teenoor die gemeente, die predikant en die kerkraad nie. Sy verhouding met die Here is vir hom belangriker as sy gesin – en hulle is sy lewe.

      Johan sien hoe Gerda se oë rek. Haar mond gaan oop om iets te sê, maar sy doen dit nie. Bakker staar Theuns aan, sy lippe is saamgepers, sy vingers boor in sy arms wat hy voor hom op die tafel gevou het.

      “Die tyd het ons ingehaal,” sê Johan en maak sy Bybel toe. “As enigeen nog vrae het oor die gedeelte,

Скачать книгу