dis nie jou man nie. Dis ek, Ohutea,” antwoord ’n stem op Engels.
Pauli steek die lamp vinnig op en kyk dan verbaas na die man in die tentopening.
“Dokter Inaki! Maar …?”
“Waar is jou man, Ohutea?”
“Louw? Hy het ’n ent gaan stap.”
“Gaan stap? So laat?”
“Ja.” Sy frons liggies. “Hy ly aan slapeloosheid en al wat dan help, is om ’n vinnige ent te gaan stap. Ek het gedink dis hy wat teruggekom het …”
Hy kyk haar openlik skepties aan, en sy kyk ewe onskuldig terug.
“Hoekom soek jy hom? Het daar iets gebeur?”
“Ek weet nie … dis wat ek probeer vasstel …”
“Ek begryp nie. Waarvan praat jy?”
Hy beantwoord nie haar vraag nie, kyk vlugtig om hom rond. Alle tekens wys dat hierdie tent deur ’n man bewoon word – net deur ’n man. Nêrens lê daar ’n vroulike ietsie rond wat kan verraai dat man en vrou die tent deel nie. Sy blik keer na haar terug.
“Ek was altyd onder die indruk dat julle nie ’n tent deel nie.”
“Ja, dit is so. Die ou tentjies is te beknop vir twee mense. Ek hou al my goed in die tent langsaan.”
“Maar … jy slaap hier? Elke nag?”
Sy frons nou skerp, en haar oë word merkbaar koel.
“Hoekom nie? Ons is getroud. Dokter Inaki, ek dink nie ek hou van hierdie middernagtelike ondervraging nie. Wat beteken dit?”
Hy aarsel, en dit lyk asof hy iets wil sê, maar hom bedink. Hy draai om en verdwyn, en Pauli spring vinnig uit die bed en volg hom.
By die tenthoek draai hy weer om, kyk terug na haar en sy stem klink vreemd, nie vriendelik soos gewoonlik wanneer hy haar aanspreek nie.
“Nag, Ohutea. Ek hoop – ter wille van jou – dat jou man gou terugkeer.”
Hy wil aanstap, maar sy tree vinnig nader.
“Dokter Inaki, wat …?”
“Ja?” Sy stem is nou beslis koel en die band van vrees om Pauli se hart trek stywer vas. Hy het deur haar toneelspel gesien. Sy kan dit sweer.
“Wat is dit, dokter?”
Hy kyk lank op haar af, antwoord dan eindelik met ’n teenvraag: “Is jy gewoond daaraan om met jou japon te slaap?”
“My …” Sy kyk vinnig af en dan weer op. “Wat bedoel jy?”
“Ek het my opleiding in een van die grootste hospitale in Pennsilvanië in die Verenigde State gekry. Ek het honderde vroue in hul nagrokke en kamerjaponne gesien. Ek behoort die verskil tussen ’n nagrok en ’n japon te ken … en ek het nooit ’n vrou in haar japon gesien slaap nie … behalwe as sy baie haastig in die bed spring om die een of ander rede.”
Pauli kan hom net staan en aanstaar en terwyl sy nog naarstig in haar verwarde gedagtes rondsoek na ’n aanvaarbare rede wat sy kan aanvoer, vervolg hy: “Ek het gedink ons is vriende, Ohutea.”
“Maar ons is. Natuurlik is ons.”
“Nee, ons is nie. Vriende lieg nie vir mekaar nie.” Hy skud sy kop.
Dis ’n lang ruk later dat Pauli, met oë waarin die vrees lewe, en wawyd wakker, ’n geluid by die tent langsaan hoor. Sy spring op en loer versigtig uit, net betyds om te sien hoe ’n mansgestalte in Louw se tent verdwyn.
Hy is eindelik terug! Sy sluit haar oë in dankbaarheid. Sy het instinktief geweet dat dokter Inaki, toe hy van haar af weggedraai het, na Louw gaan soek het. Sy het ook geweet, as hy Louw vannag by die Polinesiese meisie moet vang, sal hy geen genade betoon nie.
Op hierdie oomblik, terwyl sy aan die tentklap vashou en sien hoe die lamp in die tent langsaan opgesteek word, is die verligting en dankbaarheid dat hy lewe en niks oorgekom het nie, groter as die wete dat hy miskien nou van die arms van ’n ander vrou af kom.
Sy wil net omdraai om te probeer slaap, toe ’n beweging in die skaduwees haar oog trek.
Inaki! Hy het Louw gevolg!
Maar dan verstyf sy daar waar sy agter die tentklap verskuil staan. Dis Zelia – ’n ten volle geklede Zelia wat die kamp versigtig binnesluip en dan vinnig in haar tent verdwyn.
Toe Pauli weer terug in die bed is, weet sy nie wat om te dink nie. Het Louw vannag die Polinesiese meisie gaan ontmoet en het Zelia uit skone jaloesie hom gevolg en op hulle gaan spioeneer? Of het sy en Louw afgespreek om mekaar op ’n sekere plek weg van die kamp te kry omdat dit te gevaarlik in die kamp geraak het? Of is daar ’n heeltemal ander, en miskien onskuldige, verklaring vir hierdie middernagtelike rondsluipery van geleerde wetenskaplikes op ’n eensame Suidsee-eiland?
Daar kan nog ’n verklaring wees. Iemand kon Inaki gaan waarsku het dat die Polinesiese meisie Louw snags in sy tent besoek. Kan dit wees dat Zelia se jaloesie so diep strek dat sy Louw selfs sou gaan verraai?
Toe ’n moeë Pauli, wat reeds heelwat gewig verloor het sedert hulle op Paaseiland aangekom het, die volgende oggend die eettent binnestap, kan sy kwalik ’n uitroep keer. Dit lyk asof haar man in ’n ongeluk was. Sy gesig en hande is die ene skrape, en bokant sy een oog is daar ’n diep sny wat lelik vertoon. Die ander twee is ook reeds daar en ook hul gesigte is ernstig, bekommerd.
“Louw! Wat … wat het jou oorgekom?”
Sy is bewus van Zelia se vyandige oë wat vinnig na haar flits en dan weer na haar bord terugkeer. Louw se stem klink bot toe hy antwoord: “Net ’n ligte ongelukkie. Ek het geval en die lawapunte het my so geskraap.”
Pauli swyg, want dis duidelik dat Louw nie verder daarop wil ingaan nie. Sy wurg die kos af. Maar ondanks die besluit wat sy in die vroeë oggendure geneem het dat Louw self verantwoordelikheid vir sy dade moet aanvaar, keer sy hom voor toe hulle die tent uitstap.
“Louw, kan ek jou ’n oomblik privaat spreek, asseblief?”
Hy kyk haar kil aan. “Ja, sekerlik. Ek het ook iets met jou te bespreke.”
Hy stap aan na sy tent en Pauli volg hom bekommerd. Iets in sy houding vertel haar dat sy al weer in onguns is, maar sy kan nie dink wat sy gedoen het nie. Sy sien nie die tevrede glimlaggie waarmee Zelia hulle agternakyk nie.
Toe hulle in sy tent is, draai hy na haar.
“Ja? Wat wou jy sê?”
Sy lek oor haar droë lippe, innig spyt dat sy nie maar by haar besluit gebly het nie. Nou is dit te laat. Sy sal moet praat.
“Louw, asseblief, ek vra jou, asseblief, staak hierdie ding! Jy gaan net jouself aan onnodige gevaar blootstel …”
“Jou bekommernis oor my welsyn is roerend, Pauli. Ek het nooit kon droom jy dra my belange so op die hart nie.”
“Louw,
