moet mal wees! Ek was in my tent, natuurlik! En dink jy werklik ék sal Louw wil vermoor?”
“Nee, nie vir Louw nie – maar miskien die een wat by hom was.”
“Jy is van jou verstand af! Ek het gisternag nooit ’n voet buite die tent gesit nie.”
“Jy lieg, Zelia – en ons albei weet dit.” Sy stap dadelik aan en voel hoe Zelia se blik in haar rug boor. Sy voel bewerig. Hoe meer sy oor hierdie moontlikheid dink, hoe aanvaarbaarder klink dit dat Zelia agter gisternag se gebeure kan sit. Zelia word opgevreet deur jaloesie. Sy sal van enige mens, veral enige vrou, wat in die pad van haar toekomsplanne staan, korte mette maak.
Soos dokter Inaki, moet sy Zelia Meyer ook nie op haar baadjie takseer of aan haar indrukwekkende grade beoordeel nie. Pauli weet dat daar veel meer onder die uiterlike voorkoms skuil as waarvan ’n mens ooit kan droom. Dit kan ook wees, besef sy, dat Zelia en dokter Inaki kop in een mus is. Albei is mal van jaloesie en albei is tot enigiets in staat …
Toe sy die kantoortent binnekom, kyk sy teen Louw se streng gesig en professor Islinger se bekommerde een vas. Louw staan met iets in sy hand.
“Wat is dit daardie?”
“’n Koevoet – deel van ons ekspedisiegereedskap.”
Pauli frons en kyk Louw vraend aan.
“Hoekom staan en kyk julle daarna asof dit iets vreemds is? Wat is so snaaks daaraan?”
“Nee. Dit lyk maar soos enige koevoet. Daar is niks snaaks daaraan nie, behalwe … behalwe dat dit verlore was en weer gevind is.”
Haar gesig lyk al meer verward.
“Hoekom … sê jy dit so snaaks? Was dit gesteel?”
“Ja. Uit ons gereedskapkis dáár,” en hy beduie met sy hand na die hoek van die tent waar al die ekspedisiegereedskap opgestapel lê.
Pauli se blik gaan vraend na professor Islinger, wie se oë afgewend bly, dan terugdraai na Louw.
“Waar kry jy dit toe?”
“Waar dit gebruik is … om ’n rotsstorting te veroorsaak.”
“’n Rotsstorting?”
Nou is sy heeltemal verward, en Louw se oë bly uitdrukkingloos, so ook sy stem toe hy ongeërg na sy voorkop wys.
“Ja. Hierdie rotsstorting.”
Sy kyk hom met ontsetting aan. Dan was dit nooit ’n aanranding nie! Op hierdie oomblik besef sy eers werklik hoe naby haar man aan sy dood was! En iemand het daardie rotsstorting doelbewus veroorsaak. Die koevoet in Louw se hande is die dodelike bewys daarvan. En dit is die koevoet wat uit die ekspedisie se eie gereedskapkis gesteel is.
Haar stem is skor, verwese. “Louw,” sy het vergeet dat professor Islinger ook nog daar is, “Louw, jy … jy kan tog nie werklik dink dis … dis ek … wat so iets sou doen nie!”
Hy laat die koevoet met ’n harde slag eenkant toe val.
“Nee. Ek dink darem nie dat jy so ver sal gaan om in die nag daardie pieke uit te klim om ’n koevoet onder ’n rots in te druk en dit dan los te wikkel om my te verpletter nie.” Stil keer sy blik na hare. “Maar jy kon die koevoet gesteel het vir iemand anders …”
“Louw!”
“Louw, my vriend, jy sê gevaarlike goed,” tree professor Islinger tussenbeide, diep bekommerd. Dinge begin nou ’n lelike wending neem. Louw Hattingh beskuldig sy eie vrou doelbewus daarvan dat sy medepligtig was aan ’n poging tot moord op hom! Waar gaan alles nog eindig?
Hy kyk na die vasbeslote jonger man wat stil na sy vrou staan en staar en vervolg beslis: “As sake nie baie gou verbeter nie, gaan ek die ekspedisie kanselleer en keer ons terug.”
Louw se blik vlieg ontsteld na sy leier.
“Professor! Maar ons het dan nog absoluut niks uitgerig gekry nie! Ons kan nie nou al teruggaan nie!”
Professor Islinger bewys nou dat hy nie net ’n geleerde van naam is nie, maar ook ’n man wat baie beslis kan optree as omstandighede dit vereis.
“Ek is die leier van hierdie ekspedisie, professor Hattingh, en dis vir my om te besluit of ons daarmee voortgaan of nie. Ons kry in elk geval niks uitgevoer nie, dus kan ons maar terugkeer voordat ons almal uitgemoor of van ons verstand af is, want …” Louw probeer nog iets inkry, maar die ouer man se stem is nou so driftig soos hulle dit nog nie tevore gehoor het nie. “… want wat jy so pas kwytgeraak het, kan net die gedagtes van ’n mal mens wees. As jy weer lus voel om jou vrou van medepligtigheid aan poging tot moord op jou te beskuldig, dan moet jy dit asseblief doen waar niemand anders daardie sotlikheid kan aanhoor nie, en beslis nie weer in my teenwoordigheid nie. Ek gee hierdie ekspedisie nog ’n week tyd. As ons dan nog nie ’n begin gemaak het nie, lig ons anker. Dis finaal.”
Hy draai om en stap uit. Hulle staar hom verbaas agterna.
“Dis wat jy baie graag wil hê moet gebeur, nè, Pauli?” hoor sy haar man se verbitterde stem skuins agter haar. “Dit sal jou uitstekend pas om vroeër as die vasgestelde tyd terug te keer sodat jy jou begeerde egskeiding kan kry. Die feit dat daar duisende rande in hierdie ekspedisie gesteek is en dat drie wetenskaplikes gekke van hulself maak, kan jou nie ’n bloue duit skeel nie.”
Sy kan hom nie antwoord nie, want sy kan nie haar stem vertrou nie. Met ’n seer hart en swemmende oë kyk sy stilswyend toe hoe hy by haar verbystap … reguit na Zelia se tent waarin hy ’n oomblik later verdwyn. En vannag sal dokter Inaki na Louw se tent kom om al haar leuens te ontmasker … en dan het hy nog ’n hele week tyd om hom op Louw te wreek.
Stadig sak die son na die westerkim om dan skielik, asof in een beweging, heeltemal te verdwyn. Die nag sak vinnig toe in die Suidsee.
Pauli gaan stort eers by die primitiewe buitestort wat vir die kamp opgerig is, en keer dan na haar tent terug. Sy krap in haar tasse rond en trek dan ’n nuwe nagrokkie aan wat sy nog nie gedra het nie. Sy kam die goue hare totdat dit soos ’n wuiwende ryp gerf oor haar skouers val en bekyk haarself krities in die spieël wat Louw vir haar teen die een tentpaal vasgemaak het. Agter in haar oë lees sy paniek.
Ek kan nie! Sy druk haar gesig in haar hande. Dis nie haar geaardheid om haar soos ’n goedkoop slet doelbewus aan ’n man te gaan opdring nie, al is die man ook wettig hare. Haar trots as vrou deins terug by hierdie gedagte. As die verhouding tussen hulle anders was … as hulle vriende was, maar … met die dunk wat haar man blykbaar van haar het, is dit ’n saak van onmoontlikheid dat sy vannag met voorbedagte rade na sy tent sal gaan.
En wat as hy haar uitlag, dit wat sy gekom het om aan te bied met minagting en veragting van die hand wys, haar miskien nog hardhandig uit sy tent verwilder?
En wat gaan sy vir hom sê? Hoe gaan sy haar skielike ommeswaai verduidelik? En waar sal sy begin? Hoe begin ’n vrou om ’n man te verlei? Weer eens besef Pauli dat sy werklik nog onnosel is in baie opsigte. Geen wonder nie dat ’n ervare man soos dokter Inaki sommer met die blote oog kan sien dat sy nog onaangeraak is! Hoe kan sy Louw vanaand onwetend laat deelneem aan ’n “drama”, soos dokter Inaki dit gestel het, en nog ’n stukkie trots oorhou? En môre … môre as alles verby is … hoe gaan sy Louw in die oë
