kan dit weer sê.” Sy vuiste lê gebal in sy broeksakke. “Ek neem aan die ‘ding’ waarvan jy praat wat ek moet staak, is my vryery met Analola, nie waar nie?”
Dis of hy haar deur die gesig klap, en sy deins effens terug onder sy wreedheid. Haar stem is gedemp, dik van die spanning.
“Jy … jy weet waarvan ek praat. Dokter Inaki is ernstig, Louw! Dit moet jy tog ná … ná gisternag besef.”
“Ja. Dit wil so voorkom.” Sy blik rus peinsend op haar. “Maar van gisternag gepraat … In die toekoms hoef jy nie soveel moeite te doen om Inaki te waarsku dat ek Analola gaan ontmoet nie. Ek sal jou dit sê. Dan kan jy snags rustig slaap en nie jou nagrus opoffer om op my te spioeneer nie. Kyk hoe lyk jy al van snags waghou oor my.”
Sy kyk hom verdwaas aan.
“Jy bedoel ek … ék het hom …?”
“Wie anders? Staak hierdie voorgeëry, Pauli! Jy bluf niemand meer nie. Jy kan nie ontken dat jy op my spioeneer nie. Jy het Analola daardie eerste nag in my tent gesien – en natuurlik vir jou dierbare dokter Inaki daarvan vertel. Hoe sou hy anders daarvan geweet het? En gisternag weer … Jy weet dat ek uit die kamp was en jy sal my seker ook kan vertel presies wanneer ek teruggekeer het …”
“Ek het nie vir dokter Inaki laat weet nie. Hoe kon ek, Louw? Wees asseblief redelik! Hoe kon ek hom laat weet het dat jy Analola gisternag sou ontmoet as ek daar niks van geweet het nie?”
“Maar jy het. Jy het tog geweet dat ek haar gisternag sou ontmoet …”
“Ek het nie! Waar sou ek dit gehoor het? Ek is die laaste mens wat vooraf daarvan sou kennis dra.”
“Omdat ek jou uitdaging om my intrek by jou tent te neem, nie aanvaar het nie. Jy is nie regtig onnosel nie, is jy, my vrou? Jy het die nodige afleidings gemaak – en toe vir Inaki laat weet.”
Sy skud haar kop verdwaas, ’n gevoel van verydeling in haar binneste. Sy kan maar ophou probeer. Dis futiel om met hom te redeneer. Hoe meer sy redeneer, hoe hoër stapel sy blykbaar die agterdog teen haarself op. Louw glo wat hy wil – en klaar.
Toe sy met moedelose skouertjies wil omdraai, ruk sy stem haar tot stilstand.
“Ek is nog nie klaar nie, Pauli. Net om jou daarvan te oortuig dat dit nie sal help om langer voor my toneel te speel en jou onskuldig voor te doen nie … Hier!” Hy hou ’n ligroos sneesdoekie op. “Ek het dit vanoggend in hierdie tent gekry. Ek besit nie sulke goed nie. Dis joune, nie waar nie? Jy was gisternag in my tent, en nie net jý nie …” Sy onderkaak staan vierkantig uit en sy oë blink kliphard. “Voor die tent en om die tent lê eienaardige voetspore wat nie aan een van ons in die kamp behoort nie. Ons dra almal plat rubbersoolskoene. Maar die spoor om my tent wys ’n halwe kapstewelskoen – van die soort wat die geagte goewerneur van hierdie eiland dra. Julle twee was dus gisternag saam en jy kon hom natuurlik presies vertel in watter rigting ek verdwyn het …”
“Nee!”
“Ja! Die vuilgoed het my amper gehad, want hy het my onverhoeds oorval. Maar volgende keer kan die bordjies dalk verhang wees. Nou is ek gewaarsku.”
Pauli verbleek en swaai dan weg. Sy moet hier wegkom voordat … voordat …
Weer skuil ’n baie tevrede glinstering in Zelia se oë toe sy ’n hewig ontstelde Pauli in haar tent sien verdwyn. Daar is ’n oorwinnaarsgevoel in haar binneste. Sy is daarvan oortuig dat niks hierdie huwelik meer kan red nie. Die saadjies wat sy gesaai het, ontkiem nou pragtig. Sy kan nou al byna sien hoe sy en Louw saam op ekspedisies werk, skouer aan skouer, en tot wonderlike nuwe ontdekkings vir die wetenskap kom.
En snags, wanneer hulle die kakieklere van die ekspedisie uittrek, sal sy die bril afhaal, haar hare losmaak sodat dit oor haar skouers val … en sal hulle man en vrou wees.
Terwyl Zelia haar drome droom, besef Pauli dat sy iets des-peraats sal moet doen om haar man se lewe te red. Eers sou sy dit as ongelooflik beskou het dat Louw se lewe werklik in gevaar verkeer. Maar nie meer nie …
Sy sal verplig wees om Louw teen homself te beskerm – en daar is net een manier om dit te doen. Maar voordat sy tot iets so drasties oorgaan, moet sy en dokter Inaki ’n privaat gesprek hê …
Toe sy ’n ruk later sien hoe die drie wetenskaplikes op hul perde verdwyn, is sy ook gereed om te vertrek.
10
Dokter Inaki is allermins vriendelik toe hy gewaar wie sy besoekster is. Tog nooi hy haar om te sit en hoewel sy bitter ongemaklik voel, neem Pauli vasberade plaas. Vlugtig dwaal haar blik deur die vertrek.
Dis duidelik sy kantoor. Sy merk die groot boekery wat hy besit en lees vlugtig van die titels wat bewys dat hy ’n uiters belese man met baie uiteenlopende belangstellings moet wees.
Weer voel sy ’n oomblik die ongeloof in haar en haar blik draai terug na die man wat agter die lessenaar plaasgeneem het en nou met geslote gesig geduldig wag dat sy eerste moet praat. Hy het blykbaar, anders as vorige kere, vandag niks vir haar te sê nie.
Kan hierdie man met ’n mediese graad agter sy naam, met sulke fyn maniere, ’n koelbloedige moordenaar wees – of liewer, potensiële moordenaar?
Sy aarsel terwyl sy in die blou oë kyk. Durf sy hom reguit daarvan beskuldig dat hy probeer het om haar man te vermoor? Wat weet sy werklik van hom af? Hy is immers nog een van ’n groep mense wat aan aku-aku’s en manas en bonatuurlike dinge glo, en deelneem aan primitiewe rituele. Die lewenskode waarvolgens hy grootgemaak is, is so heeltemal anders en so ver verwyder van hare. Op die oog af is daar geen verskille tussen hulle nie, maar gaan jy dieper as veldiep …
Tot hoe diep strek hierdie vernislaag om dokter Inaki? vra sy haarself bevrees af.
“Dokter, u moet my vrypostigheid verskoon, maar ná gisternag … Ek voel ons twee moet hierdie saak uitpraat. Daar is blykbaar êrens ’n misverstand en –”
Hy val haar kortaf in die rede en sy merk met sinkende hoop op dat hy haar nie meer op die eilandnaam aanspreek nie, maar baie formeel asof hy haar ook nou by die ander skaar. Hoewel hy nog altyd baie beleef was teenoor die res van die ekspedisielede, het hy hulle op baie formele wyse benader. Dit was net teenoor haar, Pauli, wat hy soms ontdooi het, en dan ook net wanneer hulle alleen was. Vandag, egter, is hy ook teenoor haar die stywe eilandgoewerneur wat die ekspedisie duld omdat hy nie anders kan nie.
“Ek dink tog nie so nie, mevrou. Ek dink ook dat ons liewer nie hierdie gesprek moet voortsit nie – as u my sal verskoon dat ek so reguit is. Hoe minder gesê word, hoe beter.”
“Maar jy slaan die bal mis!” roep sy uit. “Jou afleiding is heeltemal verkeerd.”
“Is dit?”
“Ja! Ek gaan nou reguit praat, want dit kan nie anders nie.” Sy kyk hom vas aan. Vandag móét hy haar glo. “Ek weet nie wat hierdie Polinesiese meisie vir jou is nie en hoe julle in verband met mekaar staan nie, maar jy is blykbaar onder die indruk dat my man ’n verhouding met haar het. Dis hoegenaamd nie die geval nie.”
Hy kyk haar stip aan.
“Hoe weet jy dit?”
“Ek behoort te weet, nie waar nie? Enige vrou weet onmiddellik as haar man ’n verhouding met ’n
