Daar word effens gesels. En tog lê daar oor alles ’n swye wat by alle woorde verby strek. Innerlike swye, uiterlike stilte. Sy mis musiek. Tuis is daar met etenstyd áltyd musiek op die agtergrond. Manskore, opera, klassieke kitaar. Janetta en veral Carola mag in hulle kamers luister waarna hulle wil, maar die binnehuis mag nie daarmee oordonder word nie. Hoe vas is hulle reëls, maar hoe vry ook. Sy sukkel om te sluk. Hierdie huis is doeltreffend en selfs duur ingerig, maar funksioneel. Die meubels is koud en formeel. Daar is niks wat jou roer, niks wat jou aanspreek nie. En baie skaduwees, vreemde skaduwees.
Ek moet in die bed kom, dink Janetta. Môre sal alles anders lyk. Ek is skoon oorstuur. Toe, sonder waarskuwing, begin sy huil. Sy moet geweet het dat die skrik sy tol sal eis. Hoe harder sy probeer stop, hoe dringender breek die warm leed deur.
Asof van ver, hoor sy ’n stem: “Dis die skrik. Die dêm Kaptein.”
Otto, die man met die donker borshare? Nee, dit was Isidor, want hy vervolg nou: “Vir wat het jy hom nie betyds vasgemaak of toegemaak nie, Otto? Jy’t tog geweet ons kom.”
En Otto, wat vaag antwoord: “So gevaarlik soos toestande deesdae is … veral wanneer die krag sonder rede afgaan …”
Janetta laat haar kamer toe voer, hoor hoe krane oopgedraai word sodat die water in die bad tuimel en spoel. Tasse verskyn rondom haar, haar eie bekende tasse. Die bedsprei word afgehaal en die beddegoed oopgevou. Sy kry ’n kers met vuurhoutjies, ook ’n flitslig, ingeval die krag af bly en sy in die nag badkamer toe wil gaan. “Hier is die nagte stikdonker,” sê die vrou, “behalwe as die maan skyn. Nie soos in die stad, waar daar altyd ’n mate van lig is nie.”
Dis nie nou die tyd om uit te vind waar sy vandaan kom nie. Ook nie om te wonder of die woorde ’n dieper betekenis het nie. Die vrou voeg tog troostend by: “Ons sit darem gewoonlik buiteligte aan.”
Toe Janetta twintig minute later, gloeiend van die bad en van Isidor se naggroet, in die bed lê en die kers doodblaas, sak ’n vermoeienis oor haar neer soos wat sy nog nooit ervaar het nie. Haar venster is ’n ligter vierkant teen die donker van die namiddernagtelike ure, en sy eien swart boomgestaltes buite op die werf. Iewers in die huis klink nog ’n stem, ’n voetstap, maar origens vloei haar gedagtes ineen tot ’n vae deurmekaarspul.
Slegs twee daarvan onderskei hulle duideliker as die res.
Ten eerste onthou sy dat die kwessie van haar groot skrik genoem is toe sy aan tafel begin huil het. Die vrou het niks uitgevra nie; dus moet sy wel weet hoe erg dit was. En tog het sy niks gedoen om dit te versag nie. Geen vraag, paaiende woord of kalmerende drankie, geen ondersoek of daar skrape en sere is nie. Tog het sy haar ander gasvroupligte nagekom: die bad, die bed.
Dan die tweede, ontstellender gedagte wat eintlik grens aan ’n vraag, ’n oorheersende drang om te weet: wat was die prikkel wat die hond aangespoor het om haar aan te val? Want dat daar ’n prikkel moes gewees het, daarvan is Janetta vas oortuig, selfs noudat die slaap en vergetelheid haar soos newels begin toevou.
En nog ’n gedagte, ontstellender: het Otto die hoofskakelaar afgesit? Om haar te oortuig dat ’n stadsmeisie nie in hierdie ongerief en selfs gevaar hoort nie en liefs so gou moontlik terug moet gaan?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
