gaan sit by die kombuistafel. “Waar is Colin? Ek is jammer ek is so laat. Het julle al geëet?”
“Nee, gelukkig vir jou. Colin het gebel om te sê hy sal laat wees.” Sy haal twee wynglase uit die kas, trek ’n wynbottel nader en verwyder die kurk met haar gewone handigheid. “Hier, en vertel nou voor ek uitmekaar spat van nuuskierigheid.”
“Dis Andrew,” sê Klarissa. “Andrew is hy, en jy het vir my gesê dit was bonatuurlik.”
Brenda besluit wyslik dit sal nie help om te baklei nie. “Wie is Andrew?” vra sy.
“Die man by die Waterfront.”
“Ek weet dit. Dis waar julle afgespreek het om mekaar te ontmoet, dan nie?”
Klarissa kyk verby haar na die skildery in die gang. Dis ’n olieverf van vier huisies met bruin dakke en ligpienk mure. Grasdakhuisies, lyk dit vir haar. Tussen hulle staan drie hoë bome met dun stamme en blare wat ’n sambreel vorm bokant die dakke. Seker bloekombome, hulle stamme is pienkerig en kaal. “Weet jy wie Cassandra was?” vra sy.
“Klarissa,” sê Brenda ferm. “Kom terug. Ek wil alles hoor. Moenie babbel nie.”
“Cassandra was Apollo se geliefde,” sê Klarissa ingedagte. “Hy het haar die gawe van profesie gegee op voorwaarde dat sy sy minnares word.” Voor die vier huisies is ’n geel blerts verf. Sy wonder wat dit veronderstel is om te wees. ’n Pad, ’n blomtuin, ’n lap mosterdsaad? “Hy het ingestem, maar ná sy die gawe ontvang het, het sy hom geweier.”
“Klarissa!” gil Brenda. “Hou op! Het hy jou drank ingegee?”
Klarissa knip haar oë. “Nee, net ’n glas wyn. Die tweede een het ek nie gedrink nie.”
“Hou dan op met Apollo.”
“Hy was kwaad toe sy hom weier, so kwaad dat hy haar vervloek het. Niemand sou haar profesieë glo nie en dit was ’n groot fout, want sy het die val van Troje voorspel, behalwe dat niemand toe na haar luister nie. Sy is deur Ajax Oileus verkrag en deur Klutaimnestra vermoor.”
Brenda staar na haar. “Lyk dit vir jou asof ek omgee? Zeus self kon haar bygedam het vir al wat ek omgee. Wat ek wil weet, is hoe die ontmoeting was met die voornemende bruidegom.”
“Andrew?” Klarissa dwing haar oë weg van die skildery. “Ek sê dan ek het hom agt maande gelede al gesien. Ek het jou vertel en jy het gedink ek is simpel.” Sy staan op en loop na die skildery. “Wat is hierdie geel kol veronderstel om te wees, dink jy?”
Buite klap ’n deur. “Dis Colin,” sê Brenda. “Jy beter jou hare droog kry voor jy koue vat. Dit drup op jou trui.” Sy staan op en maak die agterdeur oop net toe die wind vir Colin inwaai, sy jaskraag opgeslaan.
“Goeiste,” sê hy uitasem. “Dis nou guur buite en dit net toe ek gedink het die slegte weer is verby.” Hy soen sy vrou en glimlag vir Klarissa, maar op daardie oomblik lui die telefoon en omdat Klarissa die naaste is, tel sy op, iets wat sy nie gewoonlik doen nie.
“Haar kop het uitgehaak,” sê Brenda kwaad vir Colin. “En dis alles jou skuld.”
“Hallo,” sê Klarissa en loop met die telefoon in die gang af. Sy skuif die handdoek om haar kop sodat sy nie deur dik voue hoef te luister nie.
“Cassandra,” sê Andrew en sy kan hoor hy is ontstem. “Ek is rasend.”
“Hoekom?” vra sy en ruk die handdoek heeltemal af omdat dit nou dreig om in nat voue oor haar voorkop te val. “My hare is nog nat, dis nie my skuld as dit in jou oor drup nie.”
“Ek sê mos jy’s mities,” sê hy. “Laat die water drup, ek gee nie om nie. Hoekom is jy so vinnig hier weg? Hoe voel jy nou?”
“Beter, dankie, maar baie honger. Gelukkig het Colin nou net gekom. Ons sal seker nou eet.”
“Ek is so jammer,” sê hy. “Ek voel verskriklik sleg. Weet jy hoe voel ek? Soos ’n ondier.”
“Nee wat,” sê sy en kam haar nat hare met haar linkerhand se vingers. “Het jou ouma vir jou gesê ’n mens kry ’n stink neus van nat hare? Iemand het dit vir my gesê, ek wonder of dit my ouma was. Ek het in elk geval nog nooit geweet wat dit beteken nie.”
“Is jy ongelukkig?” vra hy. “Het ek jou ongelukkig gemaak?”
“Nee.”
“Het jy nog die bewerasie?”
“Nee. Ek het nou net gebad en is lekker warm.”
Sy stem verander skielik. “Ek mag jou nie seermaak nie. Ek wou jou . . . en nou het ek al weer.”
“Liefste Andrew,” sê sy. “Weet jy hoe gelukkig is ek?”
“Is jy?” vra hy.
“Dit moes een of ander tyd gebeur het en dit mag net jy gewees het.”
Hy praat vir ’n hele rukkie nie. Sy hou die gehoorstuk weg van haar gesig en kyk daarna asof sy verwag om sy gesig daarin te sien. “Andrew?” vra sy. “Het ek jou verdrink? My hare is nie meer só nat nie.”
“Cassandra,” sê hy. “Ek sien jou Vrydagmiddag.”
Sy skakel die telefoon af, tel haar handdoek op en loop terug na die kombuis, waar sy die gehoorstuk terugsit. “Hallo,” sê sy vir Colin, wat teen die stoof leun en met Brenda gesels. “Ek is jammer julle moes vir my wag. Sal ek help opskep?”
“Sien jy wat ek bedoel?” vra Brenda en buk om die bakke uit die oond te haal. “Ons eet sommer hier, dis warmer. Bring jou wyn.”
Colin gaan sit en vryf sy hande. “Hoe was jou ontmoeting toe, Klarís? Hou jy van Andrew?”
“Ja, ek het hom dadelik herken.”
Colin lyk ingenome terwyl hy die gebraaide hoender in stukke sny en opskep. “Ek het hom goed beskryf, nè?”
“Nee, ek ken hom.”
Brenda sit die skotteltjie wortels te hard op die tafel neer. “Sien jy wat ek bedoel?” vra sy weer. “Jy gaan geen sin uit haar kry nie. Andrew is die man wat sy agt maande gelede gesien het. Sy het my vertel, maar ek het maar stilgebly, want om dit vir jou te verduidelik, sal niks verklaar nie.”
Colin, wat gewoond is aan die twee susters, hou sy hande uit om die seën te vra. “Jou hande is yskoud, sus,” sê hy vir Klarissa. “Kom jy nie nou net uit die warm bad nie?”
Sy begin hongerig eet en antwoord nie. Brenda steek haar vurk in ’n stuk vleis en eet nukkerig.
“Het jy toe ingestem?” vra Colin. “Sien jy kans daarvoor? Jy dink nie meer hy is ’n weerwolf nie?”
“O nee,” sê sy. “Hy kom my Vrydagmiddag haal.”
“Sy ken hom, Colin,” verduidelik Brenda vir die hoeveelste keer. “Hoor jy nie wat ek vir jou sê nie? Sy weet al maande lank van hom.”
Hy frons effens, kyk van
