saam. Sulke dinge gebeur in die beste Franse gesinne.”
“Ek is bly dat u u so berus in u lot,” glimlag hy simpatiek. Dan kyk hy vlugtig oor sy skouer. “Maar waar is sy nou? Julle hou haar seker meestal agter slot en grendel, dan nie?”
“En waarom sal ons dit doen?”
“O, maar sy is ’n gevaar, ’n absolute gevaar. Afgesien daarvan dat sy onverantwoordelik is met wapens, kan ’n mens allerhande … e … kieme kry. Sy was so ontsettend … vuil … toe ek haar gesien het.”
Zonika is sprakeloos. Gelukkig maak kaptein Pierre op daardie oomblik sy verskyning, anders sou sy haar miskien wel soos ’n “barbaar” gedra het. “Ek is werklik jammer dat ek geen buit vir u het nie, mon capitaine. Dit is mos al waarin seerowers belangstel, of hoe?” Hercule lag sag en tartend en sy stem klink innig spyt.
Kaptein Pierre is nie so ’n verharde seerower dat hy die stekie glad nie voel nie. Hy frons en sê dan: “Sal ons na my kajuit gaan? Daar is ’n sakie wat ek met u wil bespreek.”
Die twee mans is blykbaar onbewus van Zonika toe hulle wegstap. Albei se gesigte is stroef en hulle kyk mekaar vas aan toe hulle teenoor mekaar in die kajuit te staan kom. “Goed, Cordier. Gooi jou kaarte oop. Wat wil jy van my hê?” Kaptein Pierre se stem klink bars, amper uitdagend. Die beleefde u-aanspreekvorm laat vaar hy nou ook heeltemal.
“Het ek gesê ek wil iets van jou hê?” Ook Hercule het besluit genoeg is genoeg. Die tyd vir beleef wees, is verby.
“Ek is nie onnosel nie, Cordier. Jy was op soek na my, nie waar nie? Anders sou jy nie so blatant op my afgepyl het nie. Waarna soek jy?” Die seerowerkaptein klink openlik ongeduldig.
“Dis ’n moeilike vraag om te beantwoord. Ek is jou gevangene. As ons op gelyke voet kan verkeer, sal ek jou miskien kan sê. Is dit die rede waarom jy my nog nie doodgemaak het nie?”
“Sou jy mý doodgemaak het as jý die oorwinning behaal het?”
“Nee. Ek sou nie. Altans, nie dadelik nie.”
“Nie voordat jy geweet het wat jy wou weet nie, of gekry het wat jy wou hê nie, nè?”
“Ja.”
Kaptein Pierre kyk hom fronsend aan. “Ek kan nie dink waaragter jy is nie.” Dan verskerp sy blik. “Is dit miskien … Zonika?” Hercule Cordier gooi sy kop agteroor en lag hartlik.
“Werklik, kaptein, ek glo dat u seker graag van haar ontslae sal wil raak, maar ek stel regtig nie belang nie. Nee, dis nie dit nie.”
Waar Zonika net buite die deur staan en skaamteloos die gesprek afluister, kners sy op haar tande. So ’n verwaande bees!
“In daardie geval moet jy agter die een of ander van my skatte wees. In watter stuk buit van my stel jy so belang?” hoor sy haar vader vra.
“Ek het reeds gesê dat dit vir my onmoontlik is om u vrae te beantwoord, kaptein. Eendag, wanneer ons mekaar weer ontmoet, sal u dit wel te wete kom.”
“En wat laat jou dink daar sal ’n eendag wees? Ek kon jou al aan die einde van hierdie geveg laat sterf het. Wat laat jou dink jy sal hierdie skip lewend verlaat?” Kaptein Pierre se oë vernou.
“Jy sal my nie doodmaak nie, kaptein. Net so min as wat ek jou nou sal doodmaak. ’n Dooie man kan nie praat nie.”
Kaptein Pierre weet die jong man het gelyk. Hy sal sy gevangene nie doodmaak nie. Sy nuuskierigheid is geprikkel. Hy wil eers weet waaragter hierdie man is voordat hy hom om die lewe bring. Maar hy weier om te praat!
“Verduiwels, Cordier! Jou lewe is nie ’n honderdste van ’n frank werd nie. Maar daar is maniere om jou te dwing om my vrae te beantwoord.”
Hercule Cordier snap wat hy bedoel, maar die ou seerowerkaptein soek vergeefs na tekens van vrees op die manlike gesig.
“Ek is nou jou gevangene, kaptein. Jy kan natuurlik met my doen wat jy wil, maar jy moet net in gedagte hou dat daar ’n dag sal aanbreek dat die bordjies verhang sal word. Alles wat jy aan my doen, sal aan jou teruggedoen word. Miskien nie direk nie, maar wel indirek. Jy het nog ’n dogter wat jou skuld kan vereffen.”
Zonika kan dit nie langer duld nie. Hoe durf hierdie man haar vader dreig, boonop onderwyl hy ’n gevangene is! Sy bars die kajuit binne en gaan soos ’n briesende katwyfie voor die jong man staan.
Maar voordat sy nog ’n woord kan uiter, sê hy streng en kil beleef: “Sal u ons asseblief alleen laat?”
“Hoe durf jy …?”
“Mam’selle, ek versoek u die laaste keer om ons asseblief alleen te laat.”
“Jou …”
Maar voordat kaptein Pierre ’n oog kan knip, is Zonika, stewig vasgevat, op pad na die deur. Daar word sy sonder meer na buite gestamp en kortaf beveel: “Ek en jou vader het belangrike sake om te bespreek. Gaan speel solank met jou poppe.” Van sy formele en beleefde houding is daar nou geen sprake nie.
Die deur klap toe en duidelik knars die sleutel soos dit in die slot gedraai word. Die gelag van die matrose op die dek is ’n oomblik lank hoorbaar. Die twee mans glimlag onwillekeurig.
“My dogter sal jou hierna nie baie liefhê nie. Sy is nie gewoond om so behandel te word nie,” sê kaptein Pierre droog.
“Daar was van die begin af nie veel liefde tussen ons nie. Ek kan sien haar opvoeding is geweldig verwaarloos,” antwoord sy gevangene onverstoord.
“Ja.” Die ouer man roer ongemaklik, maar vererg hom dan vir homself. Genugtig! Waarom sal hy soos ’n skuldige kind voor sy gevangene staan? Hy kyk op. “Jy is ’n eienaardige man, kaptein Cordier. Ek sal eerlik erken dat jy my nuuskierigheid prikkel. Wie is jy eintlik?”
“Dit sal jy maar self moet vasstel, kaptein. En nou tot die punt. Hier naby is ’n klein eiland wat op die roete van die meeste skepe is. Jy kan my daar aflaai. Ek neem aan jy sal my skip as buit neem, nie waar nie?”
“Parbleu, Cordier! Jy is mý gevangene, nie ek jóúne nie. Ék deel die bevele uit.”
“Dit was nie as ’n bevel bedoel nie. Dit was ’n voorstel. Jy kan my natuurlik terugneem na die vasteland …”
“Jy sal my netnou vra om jou toegedraai op die trap voor die Franse hof af te lewer!” Kaptein Pierre lag en skud sy kop, amper ongelowig by die aanhoor van soveel vermetelheid.
“Dit sal my ook pas.” Hercule Cordier glimlag vriendelik en knipoog.
Die twee mans lag saam asof hulle kamerade is. Dan versober kaptein Pierre.
“Ek weet nie waarom nie, maar ek hou van jou, Cordier. As ons mekaar op ’n ander tyd en plek en in ander omstandighede ontmoet het, is ek seker ons sou groot vriende kon word. Snaaks dat so iets moes gebeur.”
Hercule Cordier se gesig is ook nou ernstig. Hy knik.
“Ja. Ek moet erken jy is nie die soort persoon wat ek verwag het om hier aan te tref nie. Dit maak my taak natuurlik moeiliker.”
“Watter taak?”
