vinnig op en stap na die deur.
“Dit lyk my ons gesprek het op ’n dooie punt uitgeloop. Hoe gouer ons dus die takie afgehandel kry om van jou ontslae te raak, hoe beter. Kom …”
“Mon père!” Iemand ruk aan sy arm en hy kyk in sy dogter se angstige oë.
“Wat is dit, Zonika?”
“Mon père, ek … ek wil u ’n oomblik privaat spreek, asseblief.”
“O, nou maar goed. Ek wil net eers vir kaptein Cordier …”
“Dis in verband met kaptein Cordier. Ek wil u eers spreek voordat u hom …”
“Voordat ek moet sterf, mam’selle?” Die gevangene buig laag voor haar. “Dis dierbaar van u om u so oor my miserabele lewe te bekommer.” Hy het hom duidelik reggeruk en spreek Zonika nou weer baie beleef aan, asof sy ’n dame aan die Franse hof is.
Sy kyk hom kil aan.
“Ek is glad nie bekommerd oor jou miserabele lewe nie, monsieur. Ek is net bang my vader gaan jou te maklik laat sterf. Dis waarom ek hom wil spreek.”
Kaptein Pierre kyk sy dogter fronsend aan. Dis nie haar gewoonte om sadisties te wees nie, maar sy het beslis iets teen hierdie man. Hy voel spyt daaroor, maar terselfdertyd verbaas. Hy moet aan homself erken: hoewel hy hom nog net ’n paar uur ken, is hierdie Hercule Cordier die enigste man aan wie hy sy dogter sou toevertrou. Die kaptein van die Hercule is daardie soort man wat hy as skoonseun sou gekies het as hy ’n keuse gehad het. Hy kan ook nie help om die woordewisseling tussen die twee te geniet nie.
“Mam’selle, my broek bewe van vrees. Moet tog asseblief nie ’n te wrede dood vir my uitdink nie, ek smeek u! U weet, ek raak mos flou as ek bloed sien,” sinspeel hy op haar woorde van ’n paar uur gelede en dit lyk of Zonika kapabel is en gaan hom te lyf.
“Wat het jy in gedagte gehad, ma chérie?” vra haar vader ernstig.
“Hy het my beledig, mon père. Hy het my ’n barbaar genoem, vuil en vol kieme en mal!”
Kaptein Pierre kyk vinnig na die jonger man.
“Is dit waar, Cordier?”
Daar is iets in die seerowerkaptein se stem wat Hercule Cordier vertel dat hy nou versigtig sal moet trap. Zonika is hierdie man se oogappel en hy sal haar deur niemand laat beledig nie, nie eens deur hierdie man van wie hy op so ’n onverklaarbare wyse hou nie.
“Jy kan dit nie ontken nie, nie waar nie, kaptein? Jy het my al daardie dinge genoem.” Zonika se oë blink gevaarlik.
“Nooit! Hoe sal ek ooit so ’n skone, fyn opgevoede dame sulke dinge kan toevoeg?” Hy draai onskuldig na kaptein Pierre. “Ek het gepraat van daardie meisietjie, die kleintjie wat my gedurende die geveg lastig geval het. Sy was baie vuil, kaptein, dít moet jy tog self erken. En ek het eerlik die indruk gekry sy moet ’n bietjie abnormaal wees, want geen kind van daardie ouderdom sal haar tussen ’n klomp vegtende mans bevind nie. Ek erken ek het haar ’n barbaar genoem, want sy het baie verwilderd gelyk.”
Kaptein Pierre versteek haastig ’n glimlag agter sy hand. Geen wonder sy dogter voel lus om te moor nie. Niemand het nog ooit sulke dinge oor haar gesê nie! Hy plooi sy gesig terug tot strengheid.
“Hier is net een meisie op die skip, kaptein Cordier, en dis hierdie een. Ek het nie ander dogters nie.”
Hercule Cordier kyk hom geskok aan. Dan wys hy na Zonika.
“Jy bedoel … sý was … was daardie kind?”
“As jy my nog een keer ’n kind noem, dan … dan …” Zonika stotter van woede.
“Mam’selle, ek is geweldig jammer oor my flater. Ek verseker u, ek het nooit gedink … kon droom dat … U móét my verskoning aanvaar. U moet onthou dat ek net gewoond is aan die fyn dametjies van die Franse hof.”
“En ek is gewoond daaraan dat ek met agting behandel word, kaptein Cordier. Ek is die kaptein se dogter. Ek verwag dat jy my om verskoning sal vra voor al die matrose, ook jou eie.”
Binne ’n kort tydjie is almal op die dek. Ook die paar bemanningslede van die Hercule is uit die ruim na bo gebring om hul kaptein se verskoning aan te hoor. Zonika voel tevrede. Sy weet dat dit ’n vernedering vir hom moet wees om haar voor die ruwe bemanning van die Seekat en ten aanhore van sy eie bemanning om verskoning te moet vra, maar hierdie meneertjie is veels te seker van homself. Dit sal hom ’n slag goed doen om ’n bietjie verneder te word.
Sy wag glimlaggend toe hy effens na vore stap en aankondig: “Mam’selle het my versoek om haar in jul teenwoordigheid om verskoning te vra omdat ek haar ’n barbaar genoem het. Ek het ook gesê sy is vuil en … e … vol …”
“Cordier! Dis genoeg!” fluister kaptein Pierre streng en Hercule sluk vinnig die laaste woord in onderwyl daar ’n gelag uit die geledere van die Hercule se bemanning opklink.
“Jou …”
“Stil, Zonika. Jy het dit oor jouself gebring,” beveel haar vader streng. Hy draai na die bemanning. “Gaan voort met jul werk en neem die gevangenes na onder. Geen water vir die volgende twee dae nie. Ons sal hoor of hulle dan nog lus voel vir lag.” Hy draai na Hercule. “Jy het my dogter beledig. As straf sal jy gekielhaal word.”
Hercule verbleek effens onder sy bruingebrande vel. Hy is immers lief vir sy lewe. Kielhaal is een van die mees gevreesde strawwe wat op see toegepas kan word. Dit is nie dikwels dat ’n ongelukkige wat dié straf ondergaan lewend anderkant uitkom nie. Afgesien daarvan dat die ruwe houtsplinters, spykers en mossels sy liggaam aan repies kan kerf, is daar ook die haaie waarmee rekening gehou moet word.
“Sy het my gedwing om dit te doen, en jy weet dit. Dit was nie my keuse dat hierdie belaglike verskoning moes plaasvind nie. Haar eie kinderagtigheid het dit oor haar gebring.”
Kaptein Pierre besef dat Hercule in ’n sekere mate gelyk het. Maar die feit bly staan dat hierdie man Zonika voor haar eie bemanning verneder het. Daar is net één straf daarvoor.
“Jy sal môreoggend teen sonop gekielhaal word.” Hy wink na twee van sy bemanning. “Neem hom weg.”
“Mon père …”
Die eerste keer in ’n baie lang tyd is kaptein Pierre se oë kil toe hy na sy dogter kyk.
“En jy, Zonika, probeer asseblief om jou in die toekoms meer soos ’n dame te gedra. As jy by Madame agtergebly het, sou hierdie ding nie gebeur het nie. As jy jou soos ’n regte seerower gedra, kan jy ook nie verwag dat jy as ’n dame geag moet word nie. Jou kinderagtigheid gaan ’n man sy lewe kos. Ek hoop jy voel tevrede met jouself.”
“Mon père!” Sy kyk hom vol ongeloof aan. Sy kan nie glo dis haar vader wat só met haar praat nie. Hy skaar hom sowaar aan die kant van die vreemdeling!
Emile Pierre vee moeg oor sy oë. ’n Oomblik lyk dit asof hy verslaan is.
“Ek raak seker te oud vir hierdie seerowerbestaan. Ek kan nie meer hierdie onnodige en onsinnige bloedvergieting en vermorsing van menselewens uitstaan nie. Kaptein Cordier is my vyand, maar ek kan sy moed en sy dapperheid respekteer. Ek sou nie graag wou sien dat hy só aan sy einde kom nie. Maar ek het geen keuse
