straf voltrek is.
Hulle baan ’n weg deur die saamdrommende bemanningslede totdat hulle eindelik die reling bereik.
“Trek! Trek vinniger!” verbreek kaptein Pierre se stem die gespanne stilte en hy gryp self ook die tou.
Maar dis of eeue verbyrol voordat daar aan die trek van die tou gevoel kan word dat die slagoffer die wateroppervlak aan die ander kant bereik het. Asof in ’n nagmerrie sien Zonika die slap liggaam op die see dryf. Gretige hande, waaronder ook dié van kaptein Pierre, strek uit om hom so vinnig as moontlik uit die water op te trek. Baie versigtig word die skynbaar lewelose liggaam van Hercule Cordier op die dek neergelê.
Spontaan kniel vader en dogter langs die stil liggaam onderwyl die bemanning nuuskierig om hulle kring. Het hierdie man die wreedste van alle strawwe op see oorlewe of … ?
Kaptein Pierre se vingerpunte bewe so erg dat hy eers nie die flou pols kan voel nie. Sy dogter se oë is angstig op hom gerig.
“Mon père …?” fluistervra sy.
“Hy lewe.”
Die verligting en vreugde wat op hierdie oomblik in Zonika ontspring, is oorweldigend. Sy moet al haar selfbeheersing inspan om nie voor die talle nuuskierige oë in trane uit te bars nie. Haar hart krimp toe haar blik stadig oor sy gemartelde liggaam dwaal. Daar is byna geen vel aan sy gesig en borskas nie. ’n Spyker het sy gesig aan die een kant van bo die oogbank tot byna in die een mondhoek oopgekloof. Verder is sy hele lyf vol haak -en snyplekke. Hy is nie by sy bewussyn nie, maar begin skielik vomeer en met elke pynlike ruk wat die verflenterde liggaam gee, trek vader en dogter se harte saam. Die byna versmoorde longe ruk met hortende asemteue vars lug na binne.
Kaptein Pierre haal die dolk uit sy skede en sny die hande los. Dan, sonder om na links of regs te kyk, staan hy op en beveel van die bemanningslede om Hercule na sy kajuit te neem. Hercule word op die kaptein se slaapbank neergelê. Enkele oomblikke later kom Zonika met verbande en salf binne.
Dis Zonika en kaptein Pierre wat in die daaropvolgende weke die klein vlammetjie van lewe vertroetel wat in Hercule Cordier oor is. Die leeueaandeel in die verpleging neem Zonika op háár skouers. Sy is self onbewus van haar veranderde houding, maar haar vader merk dit op en hou haar verbaas dop. Sy word baie selde op dek gesien. Die grootste deel van die dag bring sy in die kaptein se kajuit deur; ook ’n groot deel van die nag, veral in die eerste week toe Hercule voortdurend bewusteloos en ylend is. Gelukkig vir hierdie jong man het hy ’n sterk, gesonde gestel en is dit eintlik grotendeels aan die geweldige bloedverlies te wyte dat hy die eerste paar dae so swak is. Tog is hy besig om stadigaan te herstel en die oomblik breek aan dat hy een nag kort ná middernag sy oë die eerste keer sedert sy foltering oopmaak.
Hy staar na die skraal gestaltetjie wat weggedommel in die groot stoel voor die slaapbank sit en ’n ligte frons pluk aan sy wenkbroue. Net ’n oomblik lank herken hy haar en sy omgewing nie, maar dan spoel herinnering hom te binne en sy gesig raak strak.
Zonika roer in haar slaap asof sy bewus raak van die oë wat op haar gerig is. Toe haar ooglede swaar lig, kyk sy reg in die oë wat met openlike vyandigheid op haar gerig is. Maar sy merk dit nie dadelik op nie. Wat sy wel opmerk, is dat sy blik die eerste keer helder is en dat daar herkenning in sy oë blink. Sy leun vinnig nader en raak liggies aan sy voorkop. Hy is ook beslis nie meer so koorsig as wat hy was nie.
“Hercule …”
Sy spreek sy naam sag, versigtig uit asof sy bang is dat hy sal skrik. Daar kom ’n roering om sy lippe, wrang en pynlik weens die diep sny oor die helfte van sy gesig wat nog lelik rou en opgehewe is.
“Dan is jou gebede nie verhoor nie, mam’selle. Ek het die paal gehaal,” sê hy skaars hoorbaar.
“Wat … wat bedoel jy?” fluistervra sy verward.
Hy beantwoord nie haar vraag nie, maar vra kortaf: “Wat soek jy … hier voor my bed? Dit lyk na nag.”
“Ja. Dis omstreeks middernag. Ek … ek verpleeg jou …”
Hy uiter ’n bitter laggie wat stomp afbreek en sy hand skiet op na die rou wond waar die pyn klop en skeur.
“Jý my verpleeg? Mam’selle, jy het die mees verwronge humorsin wat ek nog teëgekom het.”
“Waarom … waarom sê jy so?” vra sy onseker, skielik bewus daarvan dat sy oë soos twee stukke klipharde ys in die lanternlig glinster.
“Eers red jy my lewe tydens die geveg. Dan sorg jy dat ek gekielhaal word. Nou is jy weer besig om my lewe te red, as dit waar is wat jy my vertel. Watter van die vele soorte dode wat ’n mens kan sterf, het jy volgende op die lys vir my?”
“Jy … Jy bedoel tog nie … Dis nie so nie!”
“Daar is net een woord wat mense soos jy kan beskryf, mam’selle. Jy is ’n sadis.”
Zonika spring uit die stoel op. Sy is uitgeput van die nagte lange waak voor hierdie man se bed. Die afgelope week was sy elke uur van die dag getrou op haar pos, het sy haarself geen moeite gespaar om dit vir hom so gemaklik moontlik te maak nie. En is dit nou die dank wat sy daarvoor kry – om uitgeskel te word vir ’n sadis?
“Hoe durf jy –?” begin sy, maar hy knip haar kort.
“Gaan jy my weer laat kielhaal oor wat ek pas gesê het? Niemand durf jou mos selfs met ’n woord te na kom nie – al is dit die waarheid! Jy is ’n volmaakte godinnetjie, onaantasbaar, bo-op ’n troon.”
Zonika draai weg van hom. Sy moet liewer gaan voordat sy vergeet dat hy eintlik nog baie siek is en nie verantwoordelik gehou kan word vir wat hy kwytraak nie. Maar sy hand gryp haar pols vas en sy word gedwing om te luister.
“Mam’selle Zonika, as jy ooit in jou lewe ’n gevaarlike flater begaan het, was dit met my,” hoor sy sy stem – sag en afgemete, maar die klank daarvan stuur ’n koue rilling deur haar liggaam. Teësinnig, maar asof haar oë deur ’n magneet aangetrek word, draai sy haar kop en kyk af in sy oë. “Ek is nie die soort man wat ooit die persoon sal vergeet of vergewe wat met my lewe gespeel het nie. Eendag, mam’selle, sal ons mekaar weer op gelyke voet ontmoet en dan sal daar ’n groot rekening wees wat tussen ons twee vereffen moet word. Al is dit die laaste ding op aarde wat ek doen, maar jy sal betaal vir elke vernedering, vir elke sekonde van hel wat myne was op hierdie skip. Wees verseker daarvan, mam’selle.”
Sy luister nie langer nie, maar ruk uit sy greep los en storm by die deur uit waar sy haar byna teen haar vader vasloop.
“Ek was op pad om jou af te los. Gaan slaap, ma chérie. Jy kan nie meer uithou nie. Hoe gaan dit met hom? Dieselfde?”
Sy probeer om haar vader niks van haar ontsteltenis te laat blyk nie.
“Ek was op pad om u te kom roep, mon père. Hy is by sy positiewe …”
“Sowaar? Maar dis wonderlik!” Kaptein Pierre klink opgewonde en skuur haastig by haar verby. Hy probeer nie sy blydskap vir die jong man wegsteek nie en Zonika sou verbaas gewees het om te sien hoe die ergste hardheid uit die donker oë van Hercule Cordier verdwyn toe kaptein Pierre se hand om syne sluit.
“Ek voel die skip beweeg. Na watter bestemming?” vra Hercule later.
“Na ’n eiland waar dit veilig genoeg is om jou agter te laat. Ek het die bemanning verdeel op die twee skepe. Hulle het begin rusteloos
