Donnie, veilig in die wete dat Carl sy besigheid na ’n ander motorhawe neem. Hy was netnou daar in die kafee baie op sy senuwees dat Hennie vir Carl sou konfronteer, hom reguit daarvan sou beskuldig dat hy haar oupa se motor gesteel het en sonder sy toestemming van die hand gesit het. Maar gelukkig het Hennie kop gehou en geen woord daarvan gerep nie. Dis omdat hy Hennie daarteen gewaarsku het en haar gemaan het om Carl nie te laat agterkom sy is agterdogtig nie. Hy sal ’n geskikte geleentheid soek om haar dit weer op die hart te druk dat sy Carl moet vermy en die saak nie met hom moet bespreek nie. Ook niks van die hek en die geknipte drade sê nie … Hoe minder Hennie met Carl te doen kry, hoe beter …
“Reg?” roep Donnie deur die motorvenster.
Hennie wuif vir hom en ry dan stadig agter hom aan, al met die hoofstraat en regs op die Legkraalpad.
“Dink Talettie nog hier gaan baie mense kom?” Hennie kyk bekommerd op haar horlosie en dan weer na die netjiese rye gedekte tafeltjies op die toegegaasde stoep. Sy kan nie verstaan waar al die mense bly nie. Dis al elfuur en nog niemand het opgedaag om boeke uit te neem en van die gratis koek en tee van tant Lettie te geniet nie.
“Hulle sal kom,” bemoedig tant Lettie vir die soveelste keer, hoewel sy ook effens bekommerd begin raak. In die verlede was baie boere reeds agtuur die oggend by die biblioteek, om op pad dorp toe boeke uit te neem. Dis nou al elfuur en, hoewel hulle al ’n paar keer die dreuning van ’n voertuig gehoor het, het niemand Sesdorings toe afgedraai nie. Dalk sien hulle later vandag, op pad terug van die dorp af, die kennisgewingbord dat die biblioteek weer oop is en dat gratis verversings die eerste dag bedien sal word.
“Die biblioteek was amper drie maande lank gesluit. Die mense het seker nie meer leesstof nie.”
“Hulle sal kom, hartjie,” herhaal tant Lettie. “Al is dit dan net uit nuuskierigheid om te sien hoe die nuwe eienares van Sesdorings lyk. Verskoon my. Ek gaan net gou daardie pan botterbroodjies uit die oond haal.”
Dis twaalfuur voor tant Lettie terugkom, rooi in die gesig van die gewerskaf voor die warm stoof.
“Nou het ek genoeg eetgoed om ’n hele leër kos te gee,” sê sy tevrede. “Het hier nog niemand opgedaag nie?”
“Niemand nie.” Hennie se stem is stil en sy streel afgetrokke oor Lassie se kop. Hy kan seker ook maar teen haar opspring en haar nuwe wit oorjas vuilsmeer. Dit maak nie saak nie, want dit lyk nie of hulle openingsdag enige klante gaan lok nie. Dalk het al die mense intussen by ander biblioteke aangesluit en stel hulle nie meer in Sesdorings belang nie. Hennie kyk na die nuwe rottangtafels en -stoele, die varsgestyfde tafeldoeke en die glimmende Noritake-koppies en -pierings. Daar is ’n knop in haar keel.
“As hulle nie vandag kom nie, kom hulle môre,” probeer tant Lettie haar nuwe werkgeefster bemoedig. Hennie is ’n liewe kind en sy het die afgelope week haar morsdood gewerk om die biblioteek georganiseer te kry. Sy het baie geld bestee en sy verdien om ’n sukses van die biblioteek en teekamer te maak. Hoekom ondersteun die mense haar nie?
“Môre is al die eetgoed oud,” antwoord Hennie. Daar is trane in haar oë en sy draai haar kop weg sodat tant Lettie nie moet sien hoe mismoedig sy is nie. Sy het ’n stormloop verwag. Minstens ’n honderd mense. Alles in die biblioteek is skoon en ordelik. Die boeke is sonder stof, elkeen op sy plek in die rakke, die outeurs- en titelregister is voltooi, sodat sy maklik ’n boek kan opspoor as iemand na ’n sekere publikasie vra. Gisteraand het sy hare gewas en selfs Lassie is vir die groot geleentheid gebad. Gisteraand om middernag het sy en tant Lettie nog gewerk om alles in die kombuis in gereedheid te bring vir die Groot Bak wat om vyfuur vanoggend begin het. Alles is gereed, behalwe dat niemand opgedaag het om hulle harde werk te beloon nie …
“Daar’s nou weer ’n dreuning op die grondpad!” Tant Lettie spring op om beter te kan luister. Die verwagting op haar gesig verdof toe die dreuning vervaag, sonder dat die voertuig na die biblioteek afgedraai het.
“Hier gaan niemand kom nie,” sê Hennie, ’n snik in haar stem en die groot, groen oë vol trane. “Hoe laat is dit nou?”
“Amper halfeen. Die mense sal nou van die dorp af begin terugkom. Hulle sal daardie kennisgewingbord van Don Meiring sien.”
“Maar het niemand dan die advertensie in die koerant gesien nie, Talettie?”
“Moenie so gou moed verloor nie, my kind. Sal ek vir ons twee elkeen ’n lekker koppie tee gaan maak?”
“Ja, Tante, en dan moet ons seker maar van daardie berge koek begin eet, sodat al Tante se harde werk darem nie tevergeefs was nie.”
“Dis jy wat die hardste gewerk het, my kind. Jy het my in die kombuis gehelp, maar ek het die biblioteek se werk alles aan jou oorgelaat. Ek sal jou so jammer kry as hier vandag niemand opdaag nie.”
“Nee, dis ek wat vir Tante jammer voel.”
Ná middagete gaan Hennie voort met die klassifikasie van die laaste kinderboeke – ’n taak wat sy nie vir vandag kon afhandel nie. Ná ’n halfuur egter, sit sy haar pen neer en gooi die titelkaartjies in ’n laai. Wat help dit nog om te werk? Sy het haarself gebreek en met sulke hoë verwagtings vanoggend om vieruur uit die bed geklim. En dit was alles tevergeefs. Sy kan net sowel die biblioteek sluit, Sesdorings aan Carl Meiring verkoop en teruggaan stad toe. En druipstert vir almal vertel dat sy ’n mislukking van die werk gemaak het. Haar ma sal vir haar dogter jammer voel, want net gister het sy nog geskakel om hulle alle sukses met die groot openingsdag toe te wens. Maar haar pa en Erik sal bly wees. Hulle sal lekker lag en sê hulle het haar mos gewaarsku …
“Hier is ’n lekker koppie boeretroos.” Tant Lettie sit ’n skinkbord koffie op die toonbank langs Hennie neer. “Ek dink ons albei het dit nodig.”
Hennie drink die koffie in stilte, wurg twee stukke koek in, om die ou dame beter te laat voel, en aarsel dan. Donnie het haar gewaarsku dat ou mevrou Jansen ’n skinderkous is en haar gemaan om niks in die rigting van haar oupa se motor te praat nie. Aanvanklik was Hennie ook nie van plan om die netelige saak met tant Lettie te bespreek nie, maar sy is hartseer en alles is skielik vir haar te veel. Carl Meiring se vaste voorneme om haar van Sesdorings weg te dryf, sy vader se stille vyandskap en die hele vete wat hulle twee met oupa Drik gehad het …
“E … Talettie …”
“Ja, my kind?”
“Het Talettie ooit die motor gesien waarmee my oupa gery het?”
“Nee, hy het mos net soos ek ’n trapfiets gehad.”
“Ja, maar hy kon mos nie met die fiets ingery het Dendron toe nie. Ek hoor hy het ’n motor gehad. Hoe anders het my oupa sy voorrade op Sesdorings gekry?”
“Hy het maar soos ek gemaak – Dendron toe geskakel en gevra hulle moet die voorrade uitstuur as daar weer ’n afleweringsvoertuig in hierdie rigting kom.”
“Maar my oupa het mos dikwels oorsee gegaan. Hoe het hy elke keer op die lughawe gekom as hy nie ’n motor gehad het nie?”
“Hy was maar van ander mense se gunste en gawes afhanklik. Ek weet een of twee keer het oom Piet Lottering van Klipput hom lughawe toe geneem. Jou oupa het nie ’n motor besit nie, my kind.”
Hennie frons onbegrypend. Nou verstaan sy dit nie. As oupa Drik nie ’n motor besit het nie, wat het Carl Meiring dan laat wegsleep en verkoop?
“Is Tante seker?”
“Ja,
