nooit te na gekom nie. Dis ek wat altyd vrede probeer maak het tussen jou oupa en my familie. Ek was altyd die buffer, net soos nou ook. Weet sy dit nie?”
“Sy sal wel goed word, Donnie, as sy jou beter leer ken.”
“Het sy nie gesien dat ek vergewensgesind genoeg was om jou oupa se begrafnis by te woon nie?”
“Ons het nie veel oor die begrafnis gepraat nie, maar sy sê dat sy jou nie daar opgemerk het nie.”
“Kan ek dit verhelp as sy blind is of teen haar ooglede se skille vaskyk? Sy kort ’n nuwe bril. Wat het die ou vrou nog oor my te sê gehad?”
“Nie ’n woord nie, Donnie. Sy weet ons is vriende en sy is taktvol genoeg om jou nie met my te bespreek nie.”
“Sy sal my om elke draai beswadder en vir jou leuens vertel. Belowe my jy sal haar nie glo nie, Hennie. Sy is ’n giftige ou vrou. Sy was deur jou oupa beïnvloed om ook die hele Meiring-gesin te haat. Sy sal jou enigiets oor my wysmaak, net sodat jy nie met my vriende moet wees nie. Belowe my jy sal jou nie aan ’n berugte ou skinderbek steur nie, my skat. Ek het jou lief en ek gaan nie toelaat dat ’n moedswillige ou voëlverskrikker tussen ons twee kom nie.”
“Moenie so lelik van arme tant Lettie praat nie, Donnie.”
“As ek daaraan dink dat sy ons verhouding probeer vernietig, kan ek nog baie leliker dinge oor daardie ou vrou kwytraak. Moet niks glo wat sy van my sê nie, Hennie. Dis alles leuens.”
Hennie wou vir Donnie vertel het dat Talettie gesê het haar oupa het nie ’n motor besit nie. Toe sy egter sien hoe ontsteld Donnie is, ag sy dit gerade om liewer die onderwerp te verander en nie weer arme tant Lettie Jansen se naam teenoor Donnie te noem nie.
“Ek was vanoggend baie na aan trane omdat niemand opgedaag het nie en ek was baie lus om Sesdorings te verkoop, maar nou is ek weer vol moed dat ek van die bib ’n sukses kan maak. Jy moet net reël dat die koerantadvertensie reggestel word, Donnie, dan sal alles regkom.”
“Ek sal vroeg môreoggend weer ingaan dorp toe om daardie klerk aan sy nek te gryp.” Donnie neem ’n slukkie tee en sê dan aarselend: “Ek weet jy hou vol dat jy ’n sukses van Sesdorings kan maak, maar … Hennie, moet asseblief nie vir my kwaad word nie, maar ek wonder of dit ’n goeie idee is dat twee vroumense alleen op hierdie verlate plek woon. Ek sal nie hoor as jy in die nag om hulp skree nie en jy sal dalk nie betyds by die telefoon kan kom of jou rewolwer byderhand hê nie. Ek het jou lief, meisie, en ek wil nie dat jy iets oorkom nie.”
“Jy vergeet van Lassie.”
“Die hond is nog te jonk om van soveel waarde te wees. Hennie, hoekom verkoop jy nie Sesdorings nie? Ons sal jou ’n goeie prys betaal en dan kan jy mos ’n nuwe biblioteek in die dorp open.”
“Ek bly op Sesdorings, waar my oupa twintig jaar lank alleen gewoon en gewerk het.”
“Jou oupa was ’n man.”
“Donnie, hierdie is al ’n holruggeryde onderwerp.”
“Ek is seker, as jy daarop aandring, sal Carl die prys verhoog.”
“Geld is nie alles nie, Donnie. Hierdie is die ou familie-erfplaas. As ek aan Carl verkoop, sal hy sy dam bou en dan is Sesdorings vir ewig verlore, dan lê my erfgrond onder die water en kan ek dit nooit weer terugkoop nie.”
“Miskien het jy ook ’n plig teenoor die gemeenskap. Daardie dam sal aan die boere verligting bring. Noord-Transvaal is ’n droogtegeteisterde wêreld en kan jy dink wat ’n besproeiingsdam vir hulle sal beteken?”
“Is dit nou ’n Meiring wat praat?”
Donnie dwing met moeite ’n glimlaggie om sy gespanne mond. Hy leun nader en druk ’n soentjie op Hennie se wang.
“Dis omdat ek jou liefhet en nie gerus sal wees as ek terug is op universiteit, en jy bly alleen agter, oorgelaat aan die genade van my broer nie.”
“Ek is al langer as ’n week op Sesdorings en hy het nog niks gedoen om my hier te probeer wegdryf nie.”
“Het hy nie?” Daar is ’n vreemde klank in Donnie se stem.
“Wat bedoel jy?” frons Hennie.
“Nee, dis net ’n idee wat ek gekry het. Ek mag verkeerd wees. Dis onbillik om te gou te oordeel, voor ek die feite het.”
“Watter feite? Waarvan praat jy?”
“Van daardie omgekeerde advertensie in die koerant. Dink jy dis enigsins moontlik dat so ’n misverstand kon ontstaan het? Dat dit net mooi die teenoorgestelde was van wat ek vir die klerk in duidelik leesbare drukskrif neergeskryf het?”
Hennie staar Donnie aan, haar gesig ’n studie van skok en ongeloof.
“Dink jy … Carl het iets daarmee te doen gehad?”
Donnie lyk baie ongelukkig. Hy laat sy kop in sy hande sak en sy stem klink gesmoord. “Hennie, dis my eie broer … Ek sien nie kans om die volle, aaklige waarheid uit te vind nie, maar wil jy nie die Noord-Transvaalse Herald se kantoor skakel en vra of iemand nie dalk later weer gebel het om my oorspronklike advertensie te wysig nie?”
“Dink jy dis wat gebeur het?” Hennie se stem is hees van skok en woede. “Ja, dis meer aanneemlik as dat die klerk nie jou handskrif kon lees nie. Maar hoe sou Carl geweet het ek beplan om in die Herald te adverteer?”
Donnie laat weer sy kop in sy hande sak, asof hy nie die moed het om Hennie in die oë te kyk nie.
“Ek … Ek het ’n paar aande gelede die saak aan tafel genoem. Dit was om Carl te laat besef hoe vasberade jy is om van die biblioteek ’n sukses te maak. Ek is jammer, Hennie. Dit was indirek alles my skuld. Pleks dat ek my groot mond toegehou het. Ek moet mos teen hierdie tyd my broer ken. Ek moes geweet het hy sal geen gemene plan ontsien om hierdie laaste elf hektaar grond in die hande te kry nie. Hennie-skat, kan jy my vergewe?”
“Dis nie jou skuld nie. Jy het mos nie geweet jou broer sou so laag daal om my skade te berokken nie.
“Dalk …” Donnie kyk op en daar is ’n flou vlammetjie van hoop in sy blou oë. “Dalk verdink ons Carl vals. Ons is bevooroordeeld en ons oordeel dalk te gou. Asseblief, Hennie, ek sal geen gemoedsrus hê voor jy die koerant geskakel het en uitgevind het of my vermoede reg of verkeerd is nie. Sal jy dit doen?”
Hennie bly nie lank weg nie. Sy storm die biblioteek binne en haar groen oë skiet vuur. “Daardie simpel klerk het eers geaarsel en wou nie praat nie, maar toe sê ek ek gaan reguit polisie toe as hy die inligting nie wil verstrek nie. Jy was reg gewees. Dit was ’n meneer C.J. Meiring wat die tweede keer geskakel het. Wat is Carl se tweede naam?”
“J-Johan,” erken Donnie ongelukkig. “Hoekom het Carl sy regte voorletters verstrek? Of nie voorgegee dat hy ek is nie?”
“Omdat hy nie die verstand van ’n pasgebore kuiken besit nie. Het hy gedink ons sal nooit uitvind hoe agterbaks hy was nie? Het hy gedink ek sal maar tevrede wees dat daar êrens ’n misverstand ingesluip het? Jou broer onderskat my intelligensie.”
Donnie wil skielik nie die laaste mondvol tee in sy koppie hê nie. Ook tant Lettie se heerlike tuisgebakte koek stoot hy opsy. Hy staan op
