sal dit maak.”
“Hoekom was jy by my pa?” vra sy, ietwat oorbluf oor sy belangstelling.
“Om te kyk hoe dit met hom gaan. Kom ons gaan sit daar op die bankie onder die boom. Ek het iets vir jou saamgebring.”
Sy laat haar willoos daarheen lei, en kyk fronsend na die pakkie wat hy uit sy baadjiesak diep en na haar toe uithou. “Wat is dit?”
“Maak oop en kyk.”
“Is dit … ’n geskenk?”
“Ja. Net om dankie te sê dat jy saam was Richtersveld toe. Sonder jou sou die vakansie nie dieselfde gewees het nie.”
Sy glimlag wrang. “Ja, sonder jou sou dit ook nie dieselfde gewees het nie.”
“Maak oop die pakkie, en kyk of jy daarvan hou.”
“Dankie, maar ek wil niks van jou hê nie.”
Hy kyk haar deurdringend aan. “Hoekom nie?”
“Jy behoort te weet hoekom nie.”
Hy frons. “Verbeel ek my, of is daar iets verkeerd? Hoekom is jy so afsydig? Is dit net jou pa se beroerte wat jou pla, of is daar iets anders?”
“Ag, Peet, moenie langer aan my torring nie. Vat jou pakkie en gaan gee dit vir jou volgende minnares. Ek wil dit nie hê nie.”
Hy kyk haar onthuts aan. “Wat op aarde bedoel jy?”
“Presies wat ek sê.”
“Ek verstaan nie waarvan jy praat nie. Minnares … wat bedoel jy daarmee?”
“Dat die speletjie tussen ons twee nou verby is.”
“Speletjie!” Hy staan vinnig van die bank af op. “Wat bedoel jy met ’n speletjie?”
“Ek praat van die dinge wat tussen ons gebeur het. Die flankeerdery. Vakansieromanse, of wat jy dit ook al wil noem.”
“Alet …?” Hy trek sy asem skerp in. “Wil jy vir my sê dit was vir jou net ’n speletjie?”
“Natuurlik! Wat anders?”
“Ek kan my ore nie glo nie.”
Sy kan die ongeloof in sy stem hoor, en verbaas haar oor sy goeie toneelspel. “Jy’t tog nie gedink ek is besig om op jou verlief te raak nie, het jy?”
Hy skud sy kop. “Is jy ernstig, Alet? Bedoel jy wat jy kwytraak?”
“Ek is jammer as jy anders geglo het.” Sy haal haar skouers op. “Maar dis soos dit is. En nou moet jy my asseblief verskoon. Ek wil na my pa toe gaan.”
“Net voordat jy gaan: is daar iemand anders?”
Haar gedagtes flits terug na die staptog in die Richtersveld waar sy vir Jan die leuen opgedis het oor ’n getroude man in haar lewe. “Ja, daar is.”
“Wie is hy?”
“Wat traak dit jou wie hy is?”
“Sê my wie dit is. Ek daag jou uit om vir my te sê wie hy is.”
“Ek is nie bereid om vir jou te sê wie hy is nie.”
Hy kry haar onverwags aan die skouers beet. “Sê! Sê vir my wie is die vent!”
Sy heftigheid laat haar skrik. “Nee!”
“Hoekom is jy bang om vir my te sê wie hy is?”
“Omdat hy getroud is.”
Hy laat haar so skielik los dat sy amper van die bankie afval. Sy oë raak kil, en by sy mondhoek spring ’n spiertjie. “In daardie geval het ons niks verder vir mekaar te sê nie.”
Toe hy met haastige treë na sy motor loop, spring sy op en hardloop die hospitaal binne. Maar dis onmoontlik om na haar pa toe terug te gaan, want die trane wat al so lank agter haar ooglede brand, begin oor haar wange stroom. Sy haal ’n badkamer net betyds voordat ’n rou snik oor haar lippe bars. Toe huil sy vir die eerste keer. Oor alles wat kón gewees het as hy die man was wat sy gedink het hy is. Oor hy nié so is nie; oor hy kans sien om nog verder met haar te mors; oor hy nie eens berou toon dat hy haar so afskuwelik bedrieg het nie; oor sy so ’n gek was om te glo hy’t haar lief; en oor sy verkies het om eerder ’n leuen te vertel as om hom met die waarheid te konfronteer oor sy en Bets se dinge in die Richtersveld.
Dit neem ’n tydjie om tot haar sinne te kom, haar gesig af te spoel en haar grimering op te knap. En toe sy eindelik by haar pa se kamer instap, heers daar groot opgewondenheid om sy bed. “Hy’t sy oë ’n slag oopgemaak,” fluister haar ma. “Die suster sê dis ’n goeie teken, al het dit nie gelyk of hy my eers raaksien nie.”
Soos die nag vorder, word dit duidelik dat daar wel tekens van beterskap is. Elke fladdering van haar pa se ooglede, elke suggie wat hy gee, laat die hoop in haar groei dat hy besig is om sy bewussyn te herwin. Toe hy uiteindelik ure later sy oë oopmaak en fronsend staar na haar ma, tannie Stien, en toe na haar, wel daar trane op in haar oë van blydskap. “Hallo, Pappa.”
Sy mond gaan oop, maar hy sukkel om te praat. Dis net ’n effense mompeling wat oor sy lippe kom.
“Pappa is in die hospitaal,” verduidelik sy. En beantwoord al die vrae wat sy dink daar by hom kan wees, sonder dat hy hoef te praat. “Nou moet Pappa net rus sodat jy gou gesond kan word. Ek en Mamma en tannie Stien gaan ook nou rus, maar ons sal gou weer kom kuier.”
“Hoekom het jou pa nie met ons gepraat nie?” wil haar ma weet toe hulle die hospitaal verlaat. “Gaan hy nou vir die res van sy lewe stom wees? Hoe kom ’n mens met ’n stom mens oor die weg?”
“Ma moet asseblief onthou Pappa het pas by die dood omgedraai. Dit gaan lank neem om gesond te word.”
“Hmm, lyk my jou ma wil liewer ’n dooie man hê as een wat stom is,” sê tannie Stien op haar reguit manier. “Pleks dat sy dankbaar is dat hy leef!”
In die dae wat volg, toon haar pa goeie vordering. Sy spraak kom ook vinnig terug, maar die gedeeltelike verlamming aan die een kant van sy lyf is sodanig dat hy nie sonder hulp oor die weg kan kom nie. Dit plaas Alet in ’n penarie, want saam met haar pa se beterskap het sy koppigheid ook teruggekeer. Hy wil opsluit hê dat sy haar werk moet los en by die huis bly om hom en haar ma te versorg.
“Maar, Pappa, ek kan nie sommer net wegbly van my werk af nie. Ek sal ’n kennismaand moet uitwerk. Ek kan ook nie op julle teer nie. Ek moet tog ’n eie verdienste hê.”
“Jy weet ek is vermoënd genoeg om jou dieselfde salaris te betaal as wat jy by die hospitaal kry. Gaan praat met die matrone en verduidelik die omstandighede aan haar. As jy dit nie wil doen nie, sal ék dit doen. Of verwag jy ’n wildvreemde mens moet my in die badkamer help? Of dat ek my lewe by vreemdelinge in ’n motor moet waag wanneer ek vir fisioterapie moet gaan?”
“En as Pappa gesond is, sit ek sonder werk.”
“Jy sal altyd weer werk kry. Toe, gaan praat met die matrone. Die dokter het
