agterna.”
“Hoe siek is Pappa regtig, tannie?” wil Alet weet toe hulle buite hoorafstand van haar ma is.
“Ek weet nie wat om vir jou te sê nie, my kind. Met beroerte weet ’n mens mos nooit. Ek en jou ma kom nou net van die hospitaal af. Hy’t nog nie sy bewussyn herwin nie, maar hoofsaak is dat hy nog lewe. Ons kan maar net bid vir hom.”
“Ek wil net gou koffie drink, en dan dadelik hospitaal toe ry.”
“Jy’t dan so ’n lang pad agter die rug. Moet jy nie eers ’n bietjie rus nie? Daar is tog nie veel wat jy in hierdie stadium vir hom kan doen nie.”
“Ek sal nie tot rus kom voor ek hom nie self gesien het nie.”
“Nou goed, maak klaar dat jy kan ry.”
Alet skrik toe sy by die hospitaal kom en haar pa sien. Hy is beslis baie siek. Haar beroep het haar geleer dat daar enigiets in so ’n geval kan gebeur. Maar sy wil nie aan die dood dink nie. Sy moet net bid. Aanhoudend bid, want as hy sterf of verlam is … Hoekom het sy nie haar vakansie liewer by die huis deurgebring nie? Hoekom het sy dit in die Richtersveld gaan vermors, boonop haar hart op die spel geplaas deur met ’n man soos Peet deurmekaar te raak? Die selfverwyt sal haar verteer as haar pa moet sterf, as sy nie eens vir hom kan sê sy’s jammer sy was nie daar toe hy siek geraak het nie …
Die son is amper op toe sy huis toe ry. Haar ma en tannie Stien is dadelik by om te hoor hoe dit met hom gaan.
“Sy toestand is nog dieselfde as gistermiddag. Ons moet net geduldig wees.”
“Sien, ek het jou gesê,” wend haar ma haar na haar suster. “Hy gaan dit nie maak nie. Wat gaan van my word?”
“Hou op met jou treurmares, Truida. Jy sal hom doodpraat soos jy aangaan.” Sy rig haar tot Alet: “Hier het iemand met die naam Peet gebel. Hy’t gevra dat jy hom moet bel sodra jy terug is van die hospitaal.”
“Ek sal later. Hoe laat verwag julle die treklorrie?”
“Seker so teen nege-uur. Maar moet jou nie bekommer nie, alles is ingepak, dis net vir oplaai. Kom eet gou ietsie, dan slaap jy tot hulle hier is. Ek het vir jou ’n bed opgemaak op ’n enkelbedmatras op jou kamervloer.”
Tannie Stien is nie iemand wat van teëstribbeling hou nie. Alet is in elk geval so tam dat sy sommer regop kan staan en slaap. Sy val dadelik weg in ’n diep slaap, en dis reeds tienuur toe tannie Stien haar kom wakker maak.
“Die treklorrie is weg met die laaste goed. Dis net jou beddegoed en tas wat agtergebly het. Dié kan ons sommer in jou motor laai. En o, ja, hier het ’n hele paar mense gebel. Weer Peet, en Jan en Bets ook. Ek het vir hulle gesê jy slaap, maar dat jy sal terugskakel sodra jy wakker is.”
“Dankie, tannie Stien.” Maar sy glimlag wrang toe haar tante die vertrek verlaat. Laat hulle maar lui. Dis nog net ’n rukkie voor hulle nie antwoord gaan kry nie. Niemand sal haar weer kan verpes tot sy terug is by die werk nie.
Maar net toe hulle die huis wil verlaat, lui die telefoon in die gang. “Dit sal vir jou wees,” sê tannie Stien, “gaan antwoord gou.”
Sy weifel, maar dink dan daaraan dat dit die hospitaal kan wees. Dit is egter Peet se stem wat in haar oor opklink. “Voel jy darem nou beter, nadat jy ’n rukkie geslaap het?”
“Baie beter, dankie.”
“Kan ek daar na jou toe kom?”
“Ongelukkig nie nou nie. Ons is ’n bietjie besig met … e … ander dinge.”
“Hoe gaan dit met jou pa?”
“Nie goed nie.”
“Ek is jammer om dit te hoor. Is daar enige kans dat ons mekaar binnekort kan sien?”
“Wanneer gaan jy vir jou tante in Pretoria kuier?”
“Daar is geen haas nie. Ek bly eers hier, vir ingeval jy my nodig kry.”
“Jy hoef nie. My pa se toestand kan baie lank onveranderd bly. Dis dalk beter as jy ry.”
“Is jy seker?”
“Ja.”
“Goed, maar ek wil jou graag eers kom groet.”
Sy moet keer dat hy niks agterkom van die trekkery nie, flits dit deur haar gedagtes. “Miskien moet jy my maar vanaand tydens besoektyd by die hospitaal kom groet. Of wou jy vroeër ry?”
“Nee, dis reg so. Ek sal dan môreoggend ry. Is jy seker daar is nie iets waarmee ek jou intussen kan help nie?”
“Nee, niks nie, dankie.”
“Goed, dan sien ek jou vanaand.”
Sy verwens haarself dat sy nie sommer vir hom oor die telefoon gesê het sy is nie van plan om verder met haar te laat mors nie. Maar met haar ma en tannie Stien wat binne hoorafstand vir haar gestaan en wag het, kon sy dit nie doen nie. Die laaste ding waarvoor sy lus is, is ’n lot verduidelikings. “Sluit die voordeur, dat ons sommer die sleutel by die nuwe intrekkers gaan afgee,” sê haar ma toe hulle ’n laaste keer by die huis uitstap.
Sy sorg dat sy self die bos sleutels vir die nuwe intrekkers gaan gee. Gelukkig vra hulle nie wat hul nuwe adres is nie, anders sou sy noodgedwonge ’n witleuentjie moes vertel het, dat sy nog nie die nuwe woonadres kan onthou nie.
Die aand toe hulle regmaak om hospitaal toe te gaan, draai sy opsetlik sodat hulle eers ’n hele ruk ná besoektyd daar opdaag. Maar haar hoop dat Peet se geduld sou opraak, is tevergeefs. Toe hulle stilhou, kom hy dadelik na hul motor toe aangestap.
Sy kan nie anders as om te verstyf toe hy spontaan sy arms om haar vou en haar op die mond soen nie. Haar ma en tannie Stien se nuuskierige blikke forseer haar om hom aan hulle voor te stel. Dan sê sy vinnig: “Dankie dat jy kom groet het. Maar jy sal ons nou ongelukkig moet verskoon, ons is klaar laat. Ek hoop jou reis Pretoria toe verloop voorspoedig.”
Hy frons. “Ek sal hier vir jou wag tot jy terugkom van jou pa af.”
“Ons gaan lank by hom bly.”
“Gaan groet hom gou, dan kom jy terug. Ek wil met jou praat.”
“Wat wil jy met haar praat, wat jy nie voor ons ook kan sê nie?” vra haar ma ewe goedsmoeds op ’n vyandige stemtoon.
“Oor dinge wat net ons twee raak, tannie.” En tot Alet: “Toe, loop eers, ek wag hier vir jou.”
“Wie is dié man?” wil haar ma weet toe hulle die hospitaal binnestap.
“Dis Bets se vriend, onthou Mamma hom dan nie?”
“O. Ek wou sê hy lyk vir my bekend. Maar hoekom soen hy jou dan asof hy jou wou opvreet?”
“Dis sommer Ma se verbeelding. En praat sagter, ons is in ’n hospitaal.”
Haar pa se toestand is nog maar dieselfde. Sy wik en weeg lank of sy moet teruggaan na Peet toe. Besluit dan oplaas dit sal nie help om hom te ontwyk nie. Hy het vasberade genoeg
