kry nie kans om alleen te gesels nie, want daar is altyd iemand wat óf haar óf Peet se aandag opeis. Sy word ook ingespan om te help met die middagete, en daarna voel sy genoodsaak om saam met die ander meisies te gaan swem toe iemand so ’n voorstel maak. Dis net Bets en Mary-Ann wat agterbly. En toe hulle terugkom, het die mans besluit om die aand ’n potjie te maak. Sy moet weer help om aartappels te skil en uie op te kap. Peet blyk ’n bobaaskok van potjiekos te wees, dus hou dit hom besig tot etenstyd.
Ná ete kom trek Jan haar van die stoel af op. “Kom ons gaan stap ’n entjie.”
“Dis dan donker,” soek sy na ’n verskoning.
“Ons kan ’n flitslig saamvat, maar dis amper nie nodig nie. Die maan skyn helder genoeg. Ons kan padlangs stap.”
“Dink jy nie ons het vandag al genoeg gestap nie? Ek voel eerder lus om te gaan slaap.”
“Ons hoef nie ver te stap nie. Net so ’n entjie terwyl Peet Bets se enkel verbind.”
Dis sy laaste sin wat haar laat besluit om tog saam te stap. Kleinlike jaloesie, dink sy by haarself, maar sy is regtig nie lus om te sien hoe Peet Bets se enkel vertroetel nie.
Die wandeling is meer ’n marteling as iets anders. Sy moet bly keer dat Jan se praatjies weer ernstig raak, en verder wil haar gedagtes nie weg van Bets en Peet nie. Om alles te kroon, is Jan nie haastig om terug te gaan nie. “Ons moet darem vir Peet en Bets ook kans gee om saam te kuier. Die toer is seker tot ’n mate ongerieflik vir verliefde paartjies, want hulle kry min kans om alleen te wees.”
Toe hulle eindelik terugkom in die kamp, is Peet die enigste persoon wat nog buite langs die kwynende vuurtjie sit.
“En nou, as jy so alleen hier sit?” vra Jan.
“Ek het maar so pas eers hier kom sit. Dinge het ’n bietjie skeef geloop hier in die kamp nadat julle hier weg is.”
“Hoe so?” wil Jan weet.
“Ag, sommer twee paartjies wat mekaar die hare ingevlieg het.”
“Wie?” vra Jan nuuskierig.
“Mary-Ann en Thinus, en toe ook Ben en Elsie.”
“Was dit ernstig?”
Peet lig sy skouers. “Ek weet nie hoe dit geëindig het nie. Ek het maar liewer ’n ent gaan stap, en eers teruggekom nadat hulle na hul onderskeie tente verkas het.”
“En Bets? Slaap sy al?” vra Jan.
“Ja. Ek het vir haar ’n slaappilletjie gegee sodat sy nie te veel woel met haar enkel nie. Hy behoort binne ’n dag of twee reg te wees as sy hom stilhou.”
“Ek groet julle,” sê Alet. “Lekker slaap.”
“Jy ook,” sê Peet.
Maar Jan laat haar nie so maklik wegkom nie. Hy tree voor haar in en versper haar weg. “Wag ’n bietjie. Ons twee het mos nie rusie gemaak nie. Jy gaan my darem seker ordentlik nagsê, of hoe?” Hy wag nie op ’n antwoord nie, maar trek haar vinnig nader en soen haar vol op die mond. Sy kyk nie Peet se kant toe nie, vlug net ylings in die rigting van die tent toe hy haar los, en ploeg oor die aarde toe haar voet aan ’n tentpen vashaak. Dog, voordat hy naby genoeg kan kom om haar op te help, is sy binne-in die tent.
“Het jy nie seergekry nie?” hoor sy hom besorg buite die tent vra.
“Nee.” Maar ná ’n rukkie kom sy agter daar is ’n nattigheid op haar hand. En toe sy die flitslig aanskakel, sien sy daar is ’n lelike sny op die bokant van haar hand. Hoe dit gebeur het, weet sy nie. Maar die bloed drup op haar beddegoed. Dit laat haar geen ander keuse as om weer buitentoe te gaan nie.
“En nou?” vra Jan toe hulle haar gewaar waar sy na die waterkant toe draf met die flitslig.
“Hier’s ’n sny op my hand. Ek wil net die bloed afwas.”
Albei mans kom nader. “Wat het jy dan gemaak?” vra Jan.
“Ek weet nie mooi nie. Dit was seker toe ek geval het.”
Peet neem haar hand in syne om die wond van naderby te bekyk. “Ons sal dit goed moet ontsmet. Dit kan ’n geroeste tentpen wees wat jou gesny het. Jan, wil jy nie gou my noodhulptassie in die tent gaan haal nie, asseblief?”
Tot Alet se ontsteltenis raak sy heel aan die bewe toe Jan wegloop. Sy en Peet alleen bymekaar in die donker is niks goed vir haar senuwees nie.
“Dinge moet nou na ’n punt toe kom,” sê Peet toe Jan wegloop. “Ek wou vanaand met Bets praat, maar toe sleep sy Mary-Ann saam na julle tent toe. En dié het nie van beter geweet as om by Bets te bly sit tot sy aan die slaap geraak het nie.”
“Dis goed jy’t nie met haar gepraat nie. Sy gaan die wêreld vir ons vuurwarm maak.”
“En Jan moet ophou om soveel aandag aan jou te gee,” gaan hy voort. “Kan hy nie vervlaks ophou om jou te skat en te liefie nie? Dan nog te soen ook boonop?”
Sy kan nie help om te glimlag nie. “Wie moet hy soen? Al die ander meisies het ouens.”
“Jy ook. Ek is jou ou. Dit lyk my ons sal vannag soos diewe uit die tent moet sluip om …”
“Sjuut,” maak sy hom stil. “Hier kom Jan terug.”
“Hier,” sê Peet vir Jan toe hy klaar is met haar hand. “Gaan bêre die tassie. Ek sal saam met Alet stap en sorg dat sy nie weer oor ’n tentpen val nie.”
Toe Jan ewe gedwee na hulle tent toe stap met die tassie, doen hy presies wat Jan gedoen het. Hy trek haar vinnig teen hom vas en soen haar vol op die mond. Maar sy bevry haar vinnig. “Nag, Peet.” Toe glip sy soos blits deur die tentopening.
“Wat het jou hand oorgekom?” is Bets se eerste vraag toe hulle die volgende oggend opstaan.
“Gisteraand hier buite oor ’n tentpen geval.”
“Hoe ernstig is dit?”
“Ag, sommer net ’n snytjie. Ek weet nie hoekom Peet so ’n allemintige pleister opgesit het nie.”
“So, hý het vir jou die pleister opgesit.”
Die manier waarop Bets dit sê, is té beheers. En sy kan aanvoel dat haar gesigsuitdrukking dopgehou word, dus span sy haar in om normaal te klink. “Ja, hy’t die pleister opgesit terwyl Jan vir hom met die flits gelig het,” verduidelik sy vinnig. “Hoe voel jou enkel vanoggend?” soek sy na ’n ander onderwerp.
“Baie beter. Ek kry net seer as ek skeef trap met my voet.”
Toe hulle buite by die mans aansluit, wil Peet ook weet hoe haar hand voel. “Piekfyn, dankie.”
“En jou enkel?” vra hy vir Bets.
“Ook piekfyn, danksy jou helende hande. En dankie dat jy gisteraand by my gebly het tot ek aan die slaap geraak het.”
“Ek en Peet het besluit ons twee gaan vandag die Richtersberg takel,” sê Jan. “Gee julle twee dames om om alleen hier agter
