onder ’n kombers lê.”
“Jy bedoel tog nie …?” adem Alet geskok.
“Ja, ek bedoel presies dít wat jy dink,” sê sy ergerlik. “Soms gee jou preutsheid my regtig ’n pyn. Hoe oud is jy? Ses-en-twintig? En seker nog altyd ’n maagd. Wel, ek is nie jy nie. Ék geniet ten minste die lewe.”
Alet is stomgeslaan. Dis asof Bets se woorde teen haar ore vasslaan, die betekenis daarvan nie tot haar kan deurdring nie.
“En terloops,” kom dit van onder die beddegoed op die matras langs haar. “Ek is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie, ek weet hoe hard jy probeer om Peet van my af te vry. Jy kan hom nou maar vat, ek is klaar met hom.”
Bets het al begin snork, toe lê Alet nog roerloos onder haar komberse. Sy’t geweet Bets is nie preuts nie. En sy hét al dikwels gesê sy weet hoe om iets te kry as sy dit wil hê. Maar … Peet? Hoe kón hy?
Sy sluk verwoed toe die trane kom. Sy sal nie huil nie. Hy is dit nie werd nie. Haar gemoed raak ’n mengsel van afgryse, woede, diepe teleurstelling en vernedering. Dat hy so vals kan wees! Haar kon laat glo hy’t haar lief! O, hoe lekker moes hy nie in sy mou gelag het nie!
Die tent is ineens te beknop. Sy moet vars lug kry. Buite kom. Sy soek na haar sweetpak, kry dit en trek dit bo-oor haar nagklere aan. Toe glip sy na buite en begin stap. Strompelend in die skemer tussen die bome deur. Struikel dan oor iets – ’n leë sjampanjebottel en twee bierblikkies. ’n Naarheid stoot in haar op, laat haar maag ruk. “Here, help!” ’n Wanhoopskreet. Sy begin blindelings hardloop. Totdat sy nie meer kan nie. Toe begin sy stap. Later raak dit ligter, en kan sy vinniger stap. Nie dink nie, net stap. Die berg uit. Klim, klouter, spring. Van die een gevaarlike rotspunt na die ander. Wat maak dit saak as sy val en haar nek breek? Peet sal verlig wees, want dan hoef hy nie bang te wees sy sal Bets vertel van sy onderduimsheid nie.
Haar ma se waarskuwing … Sy moes daarna geluister het. Dis die één keer wat haar gesigte-sienery reg was. Maar sy was te slim om haar daaraan te steur. Daar bestaan mos nie so iets nie. En nou? Nou het presies gebeur wat haar ma voorspel het. Sy moet liewer nie daaraan dink nie. Sy moet glad nie dink nie. Aan niks dink nie! Eerder wegraak in vergetelheid. Ophou om te bestaan. Sommer net doodgaan.
Toe die son se eerste strale teen die berg oor haar val, kyk sy terug. Haar oog val op die tente in die verte langs die rivier. Dis klein spikkeltjies, kleiner as vuurhoutjiedosies. Sy keer verwoed haar rug daarop. Sy wil dit nie sien nie. Sy wil nie vir Peet, Bets, Jan of enige van die ander ooit weer sien nie! Hoe voel dit om van honger om te kom? Of deur ’n wilde dier verskeur te word? Of om jouself te pletter te val op die rotse?
Maar is Peet dit werd? Nee, beslis nie. Hy’s nie een hartsnaar werd nie. Sy sal teruggaan, vir hulle wys dit maak nie saak nie. Dat sy alles as ’n flankeerdery beskou het. ’n Tussenspel. Vakansieromanse … Geeneen sal die voorreg smaak om te sien die seer in haar is dieper as haar afkeer nie.
Daar is ’n afgestomptheid in haar, maar ook ’n vasberadenheid toe sy opstaan en die terugtog aanpak. Peet se vuilspel met haar is verby. Haar hart is nie gebreek nie. Geen man sal haar hart gebreek kry nie!
Toe sy die kamp nader, sien sy daar is ’n gewoel en gewerskaf om Ben se voertuig. Peet en Jan stap haar tegemoet. “Waar was jy?” vra Peet. “Ons het al bekommerd geraak. Dis al amper halfnege.”
“Ek het nie geweet ons verskuif vandag na ’n ander kamp nie,” sê sy en kyk verby hom na Ben se voertuig.
“Ons skuif nie. Ben-hulle gaan huis toe.”
“O.”
“Ja,” sê Jan. “Thinus en Mary-Ann gaan saam met hulle terug. Die vakansie het blykbaar hul liefdesverhouding deurmekaar gekrap.”
“Vir my onthalwe kan ons ook maar huis toe gaan,” sê Bets plotseling agter Alet se rug.
“Is jy laf?” sê Jan. “Dis dan so lekker hier.”
“Wat is so danig lekker hier? Die stof en hitte?”
Peet kyk na Alet. “Wat sê jy? Sal ons ook huis toe gaan?”
“Ek val in by wat julle ook al besluit,” sê sy en kyk hom vol aan, verwonderd dat haar stem so normaal klink. Dat sy haar blik nie ruk nie. Dit moet die doodsheid in haar wees. Die lugleegte waarin sy hang.
“Dan ry ons,” sê hy.
“Ek gaan pak,” sê Bets dadelik en verdwyn by die tent in.
“Lyk my nie ek het ’n sê nie,” merk Jan lakoniek op. “Vir my is dit lekker hier. Maar as julle wil ry, maak ons so. Ek ry nie voor ek nie vir oulaas lyn natgemaak het nie.”
Sy wil ook tent toe, maar Peet vat haar aan die arm en dwing haar ’n entjie weg. “Sal ek maar wag tot ons by die huis is voor ek haar sê van ons twee?”
Sy woorde verbyster haar. Sy’t nie gedink hy sal sy speletjie met haar langer wil voortsit nie. Maar natuurlik, hy weet mos nie Bets het haar vertel van hulle nagtelike eskapades nie. Hy glo seker sy is nog dieselfde naïewe meisietjie met wie hy na hartelus kan mors! Goed, laat hy so dink. Sy kan ook toneel speel. Maak asof sy van niks weet nie, tot die tyd en plek reg is om hom met die waarheid te konfronteer!
“Ja,” mompel sy binnensmonds.
“Ek is baie lief vir jou.”
“Ek moet gaan inpak.”
“Ja, hoe gouer, hoe beter. Ons gesels vanaand verder.”
Sy loop haastig van hom af weg en gaan die tent binne waar Bets fluks aan die inpak is.
“Ek is bly Peet het gesê ons kan teruggaan,” sê Bets. “Dit gaan nie lekker wees hier sonder die ander nie.”
“Ja, dit sou maar stil gewees het,” sê sy. Net om iets te sê, om Bets nie te laat agterkom sy’s ontsteld nie.
“Ek hoop nie jy vertel vir iemand van verlede nag se dinge nie.”
“Ek het jou al vantevore gesê ek is nie ’n skinderbek nie.”
“Ja, maar jy kan dalk net jou mond verbypraat.”
“Sal dit saak maak? Jy’t tog gesê jy’s klaar met Peet.”
“Ja, maar hy hoef nie nou al te weet nie. Ek sal hom sê wanneer ons terug is by die huis.”
“Ek sal stilbly.”
“Mensig, maar jy’s vinnig klaar,” sê Bets toe Alet haar tas toeknip. “Ek is nog nie eers halfpad nie.”
“Dis net tydmors om die klere op te vou. Alles moet tog gewas word wanneer ons by die huis kom.”
“Dit is so, maar dan gaan ek nooit my tas toe kry nie. Met die inpakkery het Peet my ’n hele klomp goed laat uithaal. Ek neem mos altyd ’n spul onnodige klere saam as ek iewers heen gaan.”
Alet is dankbaar toe dit tyd raak om die ander wat agterbly te groet. Sy wil by die huis kom. Haar kalmte gaan nie lank duur nie, dit weet sy. Dis te onnatuurlik. Wanneer haar opgekropte emosies skietgee, wil sy alleen wees. Toe hulle eindelik in die pad val, gee sy ’n gaap, krul haar op in ’n bondeltjie en
