duik asof dit ’n muis is. “So wat het voorverlede Kersfees gebeur?”
Hy lyk ongemaklik. “Toe dit middernag word, het almal natuurlik mekaar gelukgewens en ek weet nie of dit toevallig was nie, maar Annemie was langs my en ons het … wel, natuurlik het ek haar gesoen.”
Sy sit penorent. “Jy het haar gesoen!” sê sy geskok.
“Almal het vir almal gesoen. Sy was maar net toevallig …”
“Toevallig se voet,” sê sy kwaad. “’n Mens sorg altyd op Oujaarsaand of Oukersaand dat jy naby die man staan deur wie jy graag gesoen wil word. Regtig, Pieter, jy kan nie net links en regs meisies soen nie. Dis baie onverantwoordelik. Geen wonder sy het idees begin kry nie.”
“Onsin,” sê hy. “Jy raak nie verlief op almal wat jy soen nie.”
“Ek is ’n uitsondering,” sê sy. “En kieskeurig.”
“Wel,” sê hy. “Soos my ouma sou gesê het: gedane sake het geen keer nie en die koeël is deur die kerk. Ek het haar gesoen, ek het al die meisies daardie aand gesoen en nou glo Annemie ek en jy is regtig getroud. Sy kollekteer vir ’n troupresent.”
“Regtig?” vra sy, haar besware vergete. “Die huis het dan alles. Jy’t nie ketels of broodroosters nodig nie. Ek het wel ’n nuwe rugsak nodig. Sê vir haar.”
“Nee,” sê hy kwaai. “Ek wil nie troupresente hê nie. Ek is nie getroud nie. Jy ook nie.”
“Weyers het vanoggend gebel,” onthou sy skielik. “Hy wou weet van ons wittebrood.”
Hy staar haar oorstelp aan. “Ons wittebrood? Wat wou hy weet?”
“Hoekom ons nie daarop is nie. Hy sê pasgetroudes bly nie net in hulle huise nie.”
“Wat het dit met hom te doen? Ons kan dit hier in die tuin hou as ons so voel.”
Sy kyk om haar rond en korrel op na die dubbelverdiepinghuis agter syne waarvan ’n hele paar vensters afkyk op sy tuin. “Ek dink nie so nie. Jou buurman sal ons sien.”
“Moenie my so letterlik opneem nie.”
Sy maak ’n beweging met haar kop. “Grappies tersyde. Dit lyk asof Weyers die boodskap het. Hy het nog nie weer opgedaag nie en ek dink nie dis regverdig teenoor Annemie nie. Vertel haar die waarheid. Sy kan nie regtig begin kollekteer vir ’n present nie.”
“Ek weet,” stem hy saam.
Toe Annemie die volgende oggend voor hom staan, haar lippe nog altyd dun en styf, is dit nie heeltemal so maklik om met die waarheid uit te kom nie. Hy is nie die soort man wat ooit grappe maak of poetse bak nie; om nou te erken dat hy dit wel gedoen het, sit in sy keel vas. Hy drink eers ’n slukkie van die koffie wat sy voor hom neergesit het en trek ’n gesig.
“Dis bitter.”
“Ag,” sê sy, glad nie spyt nie. “Het ek die suiker vergeet?”
Hy stoot die koppie weg. “Luister, dis alles net ’n … e … grap. Ek is nie regtig getroud nie. Moet asseblief nie begin kollekteer vir ’n geskenk nie.”
Haar lippe word dunner. “Jy is nie regtig getroud nie? Is dit Maja se idee van ’n grap?”
“Hoegenaamd nie. Dit was myne en dit was nie regtig ’n grap nie. Sy het ’n gewese kêrel wat … wat moeilikheid veroorsaak en ek het voorgestel sy noem dit vir hom.”
“Ek sien. En het dit gewerk?”
“O ja. Wel, dit lyk so.”
Sy ontspan en kry dit selfs reg om te glimlag, ’n neerbuigende glimlag, maar tog. “’n Mens moet seker toegewings maak teenoor die jeug. Hulle is so voortvarend, dink nog nie aan die gevolge van hulle onverantwoordelike optrede nie.”
“Ek het dan nou net gesê dit was my idee,” sê hy.
Sy glimlag breër en waai haar vinger in die lug. “Jy is baie lojaal, maar ek kon van die eerste dag af sien hoe sy jou beïnvloed. So ’n kind kan ’n mens maklik om haar vinger draai. Ek weet. My niggietjie kuier mos dikwels by my en jy weet ek is nie die soort wat ooit my standaarde laat sak nie – persoonlik of professioneel. En tog kry sy dit elke keer reg om my goed te laat doen wat ek nooit andersins sal doen nie. Kinders is net so. ’n Mens sou kon sê hulle is gewetenloos, maar …” Sy lag goediglik. “Dis maar soos hulle is. Mens moet dit net aanvaar. Dink net aan hulleself en wat vir hulle goed en lekker is. Die selfsugtigheid van die jeug. Daar is al verhandelings oor geskryf.”
“Werklik,” sê hy.
“Maar ek is bly jy het die saak reggestel. Toe Kerneels my nou die middag vertel, het ek dadelik gedink dit kán net ’n grap wees. Jy is nie die soort man wat halsoorkop besluit of optree nie. Indien dit so was, was jy nie die suksesvolle sakeman wat jy wel is nie.”
“Regtig?” vra hy.
Sy tel die suikerpot van die skinkbord op, gooi een lepel in sy koffie en roer dit. “As iemand wat jou goed ken en jou welsyn op die hart dra, moet ek jou dalk waarsku. Wat weet jy van hierdie Maja? Om sommer ’n totale vreemdeling in jou huis te neem, kan nie net tot onvoorsiene gevolge lei nie, maar gevaarlik wees.”
“Maja is nie ’n vreemdeling nie en sy kan nie gevaarlik wees vir ’n mier nie,” sê hy, sý stem waarskuwend.
Sy gee ’n simpatieke laggie. “Sulke tieners kan baie bekoorlik wees, Pieter. Ek waarsku jou maar net. Jy is ’n volwasse man met ’n sekere reputasie. Ek wil net nie hê jy moet jou vingers verbrand nie.”
Hy leun agteroor in sy stoel en bekyk haar. “Ek waardeer jou besorgdheid, maar soos jy gesê het, ek is volwasse en regtig oud genoeg om te weet wat ek doen. Jy hoef jou nie oor my te kwel nie. Kan jy nou daardie oproepe gaan maak waarvoor ek gevra het?” Hy wys na die koffie wat ongedrink voor hom staan. “En vat dié met jou saam. Ek is nie dors nie.”
Hy is die hele dag knorrig tot hy daardie aand oorkant Maja sit en eet. Sy sit hom en vertel hoe sy sy rekenaar in sy studeerkamer ontdek het en hoe lekker dit vir haar was om e-posboodskappe aan al haar vriende te stuur.
“Jy gee mos nie om nie?” vra sy met haar groot oë op hom.
“Glad nie.”
“Want ek raak baie verveeld by die huis.”
“Ek kan dit glo.” Hy wys na die veelkleurige slaai voor hom. “Ek weet nie wat jy alles hierin het nie, maar dis wonderlik.”
“Ek is bly. Jy merk natuurlik op dat ek jou gesondheid op die hart dra en niks ryks voorsit nie.”
“Mm,” sê hy.
Sy bestudeer sy gesig sonder om iets wys te word. “Jy het toe vir Annemie vertel,” sê sy.
“Ja.”
“En sy was verlig.”
“Hoe sal ek weet? Dit het min met haar te doen.”
Maja drink haar yswater en besluit dit sal taktvol wees om
