sê sy.
Die volgende oggend haal sy ’n bus, maar toe sy voor die huis staan, sug sy. Dis oud, die tuin het duidelik jare laas aandag gehad, die dak is geroes en afgeskilfer en op die stoep lê fietse, modderbesmeerde stewels, gebreekte branderplanke en ander rommel. Die hele huis vibreer van die geluid van harde rockmusiek wat uit een van die kamers kom.
Maja klop, maar niemand hoor haar nie en as ’n meisie nie toevallig in die gang verskyn het, het niemand haar tot hulp gekom nie. Die meisie blyk Jolandie te wees en sy wys Maja deur die huis.
Dis alles baie bedrukkend. Die kombuis word op ’n raap-en-skraap-basis deur al die inwoners en hulle aanhangsels gebruik. Die stoof lyk antiek, is lank laas behoorlik skoongemaak en het net twee plate wat werk. Die kastrolle het ronde bodems en ’n jong man wat vir hom melk warm maak, moet die kastrol met albei hande teen die plaat vasdruk sodat bietjie hitte darem kan deurkom.
“Ek is ’n kok,” verduidelik Maja toe sy sien Jolandie word ongeduldig omdat sy soveel tyd in die kombuis bestee.
“Hier gaan nie veel aan nie,” sê Jolandie. “Ons maak maar blikkies oop of gebruik die mikrogolf.”
“Ek sien, ja.”
Die slaapkamer wat Maja gaan kry, is baie ruim omdat dit ’n ou huis is wat nog so gebou was. Meer as dit kan sy nie dadelik sien nie, want die kamer lê begrawe onder klere, bedlinne, tasse, kartonbokse vol boeke en papiere. Nat swemklere hang aan die kas se knop en drup ’n klam poeletjie op ’n stapel tydskrifte. ’n Bont strandhanddoek is aan die vensterknip gehaak en verdonker die reeds donker kamer nog meer.
“Dit sal beter lyk as my gemors uit is,” verseker Jolandie haar. “Ek is besig om uit te sorteer. As daar iets is wat jy wil hê, moet jy sê, want ek gaan omtrent alles verkoop. Ek vat net my rugsak Londen toe.”
Toe Maja terugkom in Pieter se glas-en-beton-huis, is sy baie bedruk. Sy sit op haar bed en kyk om haar rond. Die blink vloer en die groen-en-blou mat. Die spierwit mure en die blougroen gordyne. Die wit ingeboude kaste en die groot bed met sy fyn linne. Die bedrukking word net erger toe sy die middag in die kombuis staan en werk met kastrolle wat waterpas op hulle swaar bodems staan. ’n Stoof wat blink en werk, laaie vol alles wat sy moontlik nodig kan kry. Teen die tyd dat Pieter by die huis kom, is sy omtrent in trane.
“Wat makeer?” vra hy dadelik.
Sy kyk hom tragies aan. “Ek weet nie wat om te doen nie,” sê sy en begin huil omdat dit is wat sy al heeldag wil doen.
“Ag nee,” sê hy en sit sy arm om haar skouers. “Wat het gebeur?”
Sy maak haar los, skeur ’n stuk kombuispapier af en vee haar gesig droog. “Ek het na die kommune gaan kyk.”
“En dis nie wat jy wil hê nie?”
Sy druk die opgefrommelde papier teen haar neus. “Jy moet die kastrolle sien. Hulle dans rond. Die messe is stomp. Daar is nie eens ’n ordentlike spaan nie.”
“Ek kan dit dink,” sê hy. “So ’n klomp jongmense spandeer seker nie baie tyd in die kombuis nie.”
“Alles is vuil en afgetakel. Die stoep lê vol fietse en die lawaai is vreeslik. Radio’s en goed.”
“Wel,” sê hy. “Ek het dit verwag.”
“Dis jou skuld.”
“Myne? Ek het nie gesê jy moet soontoe gaan nie.”
“Maar jy het my hiernatoe gebring. As ek nie jou huis geken het nie, was daardie een dalk beter. Ek sou nie so krities gewees het nie. Ek sou net te bly gewees het om ’n dak oor my kop te hê.”
“Jy het ’n dak oor jou kop. Ek sê dit ten minste een keer per dag vir jou. Is jy ongelukkig hier?”
“Nee!”
“Nou ja. Vergeet van die kommune.” Hy loop na die stoof en lig ’n deksel op. “Dit ruik fantasties. Weet jy dat ek nou nooit meer in die middel van die dag eet nie? Selfs as dit ’n sake-ete is, eet ek net ’n slaai. Ek bêre my aptyt nou vir saans en …
“Dis nie ordentlik nie,” val sy hom in die rede.
“’n Slaai? Ek sien nie hoekom nie.”
Sy gee hom ’n kwaai kyk. “Daar’s nie regtig ’n vrou en drie kinders nie. Mense gaan dit uitvind. My tante-hulle sal.”
“Ek was van die begin af gekant teen hierdie stories,” sê hy vroom. “Ek het geweet een of ander tyd word jy uitgevang.”
“Ek is nie uitgevang nie. Ek sê net.” Haar oë dam weer op. “Ek kan nie net jaar ná jaar by jou bly oor jy skerp messe en goeie kastrolle het nie.”
“Jaar ná jaar – my liewe Maja, jy is nog skaars ’n maand hier.”
Sy draai weg van die houtplank waarop die groente lê en snuit haar neus so hard dat Lappies skrik en om die toonbank hol na Pieter se veters. “Jy kloof hare.”
Hy gaan sit op een van die hoë stoeltjies en trek sy das los. “Hoekom trou ons dan nie maar regtig nie?”
Sy gee hom ’n gekrenkte blik en was haar hande voor sy ’n huisie knoffel begin afdop. “Nee dankie.”
“Hoekom sê jy so? Dit sal al jou probleme oplos.”
Sy sit die platkant van die mes bo-op die knoffel neer en slaan dit met haar vuis. “Mens trou nie omdat iemand ’n lekker kombuis het nie.”
Sy oë blink. “Ek sien nie koekom nie. Jy het van die begin af vir my gesê al wat jy uit die lewe wil hê, is ’n bed, ’n kombuis en ’n kruietuin by die agterdeur.”
“Ja, maar dit was voor ek …”
“Voor jy wat?”
Sy maak die verpletterde knoffel bymekaar en meng dit saam met suurlemoenskil in ’n bakkie. “Dit was sommer net praat. En my arm is in gips.”
“Wat het dit met die saak te doen?”
“Mens kan nie trou as jou arm in gips is nie.”
Hy haal diep asem om die ongelooflike geure in die kombuis in te neem. “Dan wag ons tot die gips afkom. Dis nog net twee weke.”
Sy laat sak haar hande en kyk hom moedeloos aan. “Jy het nou net die saak reggestel op kantoor en hier begin jy al weer.”
“Dié keer sal ek vir hulle sê dis die waarheid. Dié keer kan hulle maar regtig begin kollekteer vir ’n present.”
“Hulle sal jou nie glo nie. Jy weet wat gebeur as mens wolf-wolf skree.”
Hy rol sy oë, staan op om sy das aan die deurknop te haak en skink vir homself ’n whisky. “Wil jy wyn hê?”
“Nee dankie.” Sy lig een van die deksels en gooi die mengsel by. “Het jy ’n cholesterol-probleem?”
“Nee, ek het nie. Moenie die onderwerp verander nie.”
“Dis
