sal ’n baie goeie plan wees nie en al jou probleme oplos?”
Sy kyk op na hom, ’n vraende blik in haar oë, maar toe sy sy oog vang, kyk sy weer af. “Wat van my tante-hulle?”
“Hulle gaan die waarheid hoor,” sê hy ferm. “Ek sal daarvoor sorg. Ek sal hulle bel en vertel en sommer al die ander stories kanselleer. Vrou en drie kinders uitgooi. Ons sal hulle nooi om te kom as hulle wil.”
“Anna sal bly wees,” gee sy toe. “Ek sal nooit sê sy moet pers uniforms dra nie.”
“Anna se goedkeuring, alhoewel belangrik, is nie my eerste prioriteit nie.”
“Annemie sal kwaad wees. Weyers ook.”
Hy byt op sy tande. “Weyers se opinie laat my koud. Hy dink buitendien ons is getroud, dit sal aan hom min verskil maak.”
“Wat van jou ouers?”
“Jy’t gesien hulle hou van jou. Hulle kan net bly wees.”
Sy begin skille bymekaar maak. “Ek weet nie.”
Hy leun oor die toonbank en gryp haar gesonde hand vas. “Maja, hou jy van my huis?”
“Natuurlik,” sê sy. “Ná ek die snaakse vorms gewoond geraak het, dink ek dis pragtig. Ek hou van alles hier, die tuin ook.”
“En hou jy van my?”
Sy kyk weer vinnig op en kry ’n rooierige gloed in haar nek. “Ja, natuurlik.”
“Sal ons dan trou? Nes jou gips af is.”
“Ek veronderstel so,” sê sy. “En los nou my hand, ek moet die sous maak voor dit klont.”
Hoofstuk 8
Annemie knip nie ’n oog toe Pieter haar ’n week later van sy planne vertel nie. Sy dra ’n smaakvolle groen pakkie wat mooi pas by haar nuut gekleurde donkerrooi hare en haar oë is waterpas toe hy met haar praat.
“Weer met Maja?” vra sy.
“Wat bedoel jy met ‘weer’?” Hy tel die kalender op en kyk daarna.
Sy gly gladweg oor haar fout. “Met Maja?”
“Vanselfsprekend.”
“Dis goed,” sê sy. “Verlang jy dat ek dit aan die res van die personeel oordra of hou ons dit maar stil?”
“Ek gee nie vreeslik om nie.”
“Dis net dat Kerneels dit nog altyd glo.”
“Uitstekend,” sê hy. “Dan is daar niks te sê nie.” Hy wys na die kalender. “Kanselleer alles vir hierdie week. Ek sal weg wees.”
Sy kyk na die kalender. “Ek sien. Wat sal ek as rede gee?”
“Ek sal op verlof wees. Ek gaan bietjie weg.”
“Dis lekker,” sê sy en hy kan sweer haar linkerwimper het vir ’n sekonde speels oor haar oog gesak. “Jy het ’n vakansie nodig.”
“Ek weet.”
“Dis dan al koeler,” sê sy. “Lekker om weg te gaan.”
Hy sit die kalender terug op sy plek. “Dankie, dis al. Het jy al vir Parkins in die hande gekry?”
“Hy sal jou tienuur bel.” Sy stap na die deur en bly staan. “Jy’s ’n goeie man, Pieter. Ek het dit nog altyd geweet en dis raar. In my ervaring kan mans, veral mans in jou posisie, nogal harteloos wees, maar jy is nie so nie. Jy is bereid om ’n medemens te help.”
Hy kyk na haar deur nougetrekte oë, nie seker waarheen sy mik nie. “Dankie.”
Maja se oom en tante kom twee dae voor die troue. Hulle lyk beïndruk met Pieter se huis, maar nie met hom nie, al is hulle vriendelik genoeg. Hy verwag enige oomblik dat die oom hom eenkant toe gaan roep en dit gebeur ook nie. Hulle sê min, Maja doen die meeste van die praatwerk en hy is bly toe die seremonie verby is en hy en Maja na hulle bestemming ry teen die kus af. Sy dra haar tante se trourok, ’n roomkleurige kantrok wat voor opwip en agter op die grond hang. Sy lyk vir hom erbarmlik fraai daarin, soos ’n kind wat op die solder gespeel en uit ou koffers klere aangepas het.
Sy is nie spraaksaam terwyl hulle ry nie, sy kyk net kort-kort na haar linkerarm wat wit afsteek teen die ander een en vryf ingedagte oor die pols. By die deftige gastehuis waar hy vir hulle bespreek het, word hulle na hulle suite geneem en hy druk die deur toe en kyk na haar. Sy gly haar handsak van haar skouer af en sit haar ruiker oranje rosies versigtig op die koffietafel neer voor sy opkyk na hom.
“Wat nou?” vra sy.
Hy stap nader. “Ek sal jou wys.”
Vir die volgende week is Maja ’n fontein van wie se borrelende verkwikking hy hom nie kan wegskeur nie. Die mengsel van wêreldwysheid en naïwiteit, haar praktiese aanslag teenoor haar verstrooidheid is ’n verslawing waaraan hy hom heelhartig oorgee. Hy kan nie genoeg van haar kry nie. As hy in die oggende wakker word en haar slapende, verkreukelde gesig langs hom op die kussings sien, moet hy sy hande uitsteek en aan haar raak of sy gesig in haar nek druk net om van voor af seker te maak dis regtig sy en nie net ’n skim nie.
“Jy’s my Lappies,” sê hy een middag vir haar ná hulle geswem en hulle koue liggame in mekaar se arms verhit het. “Jy’s my speelding.”
“Ek dink nie so nie,” sê sy. “Ek hap nie na jou veters nie.”
Hy lê op sy rug en kyk hoe sy opstaan, haar dik hare borsel. “Jy sit altyd en kyk na Lappies se manewales, hoe hy sy eie stert probeer vang of ’n vlieg agternasit. Ek sien jou gesig as jy na hom kyk. Dis wat ek bedoel.”
“Wil jy net op ’n stoel sit en na my kyk?”
“Onder andere, ja. Ek kry daar ewe veel genot uit.”
Sy kry ’n veraf uitdrukking in haar oë. “Ek verlang na hom. Anna sal hom goed opgepas het, dink ek. Miskien moes ons hom saamgebring het.”
“Nee, ek dink nie so nie. Hy sou vreeslik afgeskeep word.” Hy pak teësinnig in toe die week verby is en dié keer is dit hy wat stil is toe hulle terugry.
“Wat makeer?” vra sy versigtig.
Hy sug. “Ons ry weg uit die towerbos en ek is nie lus daarvoor nie. Daar lê groot en belangrike werk vir my en wag en ek gaan baie besig wees.” Hy kyk af na haar en glimlag. “In die bos het jy my getoor, ek het van alles vergeet. By die huis is dit nie moontlik nie.”
“Ek sal nog daar wees.”
“Ek weet.” Hy tel haar hand op en soen dit.
Maar sy sien die verskil toe hulle by die huis instap. Op die antwoordmasjien wag ’n rits boodskappe vir hom, onder die e-pos is daar twee briewe vir haar en ’n dosyn vir hom. Hy dra net hulle tasse boontoe en sit alles in sy kamer neer.
“Jy slaap nou hier,” sê hy. “Sal jy
