werklik, Ouma, dis buite die kwessie. Dis … belaglik! Ouma, asseblief, ek weet u bedoel dit goed, u wil my graag help, maar …”
“Maar jy is te veel van ’n lafaard om die uitdaging te aanvaar, nè, Marista?” Die ou dame se stem klink skielik ongewoon streng, en Marista kyk verslae terug.
“Ouma, ek wíl weggaan. Ek sál ’n rukkie weggaan, maar … ek kan mos maar êrens gaan kuier totdat ek duidelikheid gekry het. Hoekom moet ek nou juis na ’n eensame plaas gaan en dan nogal as huishoudster?”
“En wat sal jy op ’n vreemde plek alleen gaan maak? Net daar op ’n hoop gaan sit en krepeer van selfbejammering? Ledigheid is die duiwel se oorkussing, kind,” waarsku sy ernstig. Sy sien die vertwyfeling op die mooi gelaat en skielik versag haar stem weer. “Miempie, die grootste fout wat enige mens kan begaan wanneer hy of sy ’n swaar teleurstelling in die lewe ondervind, is om na ’n eensame, onbekende plek te vlug en die wonde daar te sit en vertroetel. Nee, kindjie. Die beste manier om so gou en goed moontlik oor so iets te kom, is om besig te bly, só besig dat jy nie tyd het en die duiwel ook geen kans bied om jou allerhande dinge wys te maak nie. Dan sien jy skielik op ’n dag dat die prentjie weer in die regte perspektief geskuif het, dat jy nugter daarna kan kyk en kalm tot ’n besluit kan kom. Het jy al met Wouter gepraat?”
“Nee.” Sy laat haar ooglede sak. “Ek … ek het nie die moed om hom … daarna uit te vra nie, Ouma! Die ergste is dat ek nie weet of die stories werklik waar is nie. Ek voel aan die een kant so gemeen dat ek my aan die uitlatings van mense steur wat …”
“Wat soms meer weet en raaksien omdat hulle buitekant staan,” vul tant Miemie aan. “Ek bedoel nie daarmee dat ek sommer onvoorwaardelik aanvaar Wouter is besig om jou agter jou rug te verkul nie. Dit sal nie regverdig teenoor die man wees nie. Maar die feit … Wouter is ook maar net ’n mansmens, Marista. Moenie ’n fout begaan nie. O, ek weet hy ken sy maniere en etiket op die punte van sy vingers, maar trek maar daardie byderwetse klere en bont dasse en gekleurde hemde van hom uit, dan het jy maar net nog ’n mansmens en niks meer nie. As hy dan rondloop, is dit ook nie net sy skuld nie. Jy dra dan net soveel skuld daaraan …”
“Ek?” Sy kyk haar ouma geskok aan, maar sy onthou op hierdie oomblik dat daardie selfde vermoede al vanmiddag by haar opgekom het.
“Ja, Miempie, jý. Kom, dis hoekom ek so graag wil hê jy moet ’n rukkie na my ou wêreld gaan. Daar vind ’n mens jouself, leer jy jouself ken. Ek weet dis nie jou skuld dat jy is soos jy is nie. Jy is ’n stadskind. Jy het in hierdie atmosfeer grootgeword, die atmosfeer van neonligte en teerstrate en modevertonings, die sug na roem en rykdom en die verterende ambisie wat elke stadsmens soos ’n seekat in sy greep vasvang. Ek is nie krities nie, kind. Ek sê maar net. Ek veroordeel nie. Die arme mense kan nie anders wees nie. Dis óf jy óf ek. Almal beur maar vorentoe, en as ek nie sorg dat ek ’n tree voorbly nie, kom jy verby en trap op my. Maar in die proses verloor jy die werklike waardes van die lewe, vergeet jy om te lewe, vergeet jy eintlik hoekom jy hierdie dinge doen … om te kan lewe, lief te hê, te lag.”
Sy glimlag teer in die blou oë af. “Jy is so pragtig, Miempie, maar weet jy hoe min jy lag? Ek praat nie van daardie aangeplakte masker wat jy heeldag dra en wat uit die tydskrifte na my kyk nie. Ek praat van lag … werklik lag, hartlik, heerlik, met jou lippe én jou hart, sommer net omdat jy lewe, jonk en gesond is, omdat God jou so baie gegee het, sommer net omdat jy ’n mens is met warm, polsende bloed in jou are en die wêreld en die lewe met al sy rykdomme aan jou behoort. Ken jy daardie lag, Miempie?”
Verdwaas staar sy na die ou gesig hier bokant haar op. “Ouma …”
Die verrimpelde glimlag ruk aan haar verskeurde hart.
“Jy lyk so verbaas oor die dinge wat ek sê, Marista. Ek wou dit so lankal vir jou sê, maar daar was nog nooit tyd nie. Jy is altyd so haastig, altyd op pad na die een of ander modevertoning, na die volgende sport op die leer van sukses, jy en Wouter. Julle is so haastig om die toppunt van die leer te bereik dat julle nie eens tyd kry om mekaar werklik lief te hê nie, mekaar te leer ken nie. Geen wonder dat julle iets, dieselfde ambisie, as liefde aangesien het, verward geraak het tussen al die sporte van die leer van sukses …”
“Ouma … dink nie ek en Wouter het mekaar lief nie?” sê-vra sy, die verdwaasde, verbysterde noot steeds in haar stem.
Die ou tante skud haar kop. “Nee, kind. Ek dink nie jy en Wouter Malan het mekaar lief nie. As julle mekaar werklik liefgehad het, sou Wouter nie van ’n vrou soos jy na ’n ander vrou loop nie. En jy, Marista, sou nie jare lank tevrede gewees het met ’n bleekwit, dooie verhouding soos dié tussen julle nie.”
Marista se kop ruk omhoog. “Maar hoe weet Ouma dat … dat …?”
“’n Mens kan maar net na julle kyk, my kind. Twee mense wat mekaar innig, opreg bemin, kan dit vir niemand wegsteek nie. Daar is net daardie iets wat ek nie vir jou kan beskryf nie, ’n soort onsigbare band waarvan ’n mens onmiddellik in hul teenwoordigheid bewus is. Dis iets wat hulle nie kan beheer nie, ’n elektriese stroom wat tussen hulle aanskakel sodra hulle in mekaar se teenwoordigheid is. Maar jy ken dit nie, nie waar nie, Marista? Wat ek jou nou vertel, is vir jou heeltemal Grieks, nè?”
Die jong meisie laat haar kop stilswyend sak en die ou dame gaan voort: “Ek is so bang jy gaan dit misloop, Miempie. Jy is so ’n pragtige mens, uiterlik en ook innerlik. Ek is so bang daardie lieflike, warm vrou binne-in jou gaan vermors word op ’n leë, gevoellose ambisie, ’n ambisie wat jy en Wouter saam koester, wat jou op die toppunt van die leer gaan bring en niks verder nie. Maar ’n huwelik met die man wat jy liefhet en wat jou bemin … daar is geen einde aan daardie leer nie, my kind. Dit lei ál hoër en hoër soos die jare verbygaan … tot in die hemel. Dis eindeloos … soos die blou hemelruim bokant Duiwelskloof.”
Dit word stil in Ouma se klein sitkamertjie. Ouma wag … want as ’n mens al die laaste skof betree het, het geduld jou metgesel geword. Eindelik kyk Marista op.
“Ouma, ek weet nie,” skerm sy nog. “Die dinge wat Ouma so pas gesê het … Dis seker alles waar, maar hoekom is dit so belangrik dat ek juis na Duiwelskloof moet gaan? Wie sê die mense van Duiwelskloof soek ooit ’n huishoudster?”
“Hulle soek een – baie dringend. Die ou tante wat al die jare vir hulle gesorg het, het geval en haar heup gebreek. Sy is in die hospitaal, en tot tyd en wyl sy daar moet bly, sit die twee broers sonder sorg, behalwe ou Sabien. Maar daardie goeie ou soort wat al so lank deel van die huis is, se hande staan gewoonlik vir niks verkeerd nie. Jy sal eintlik maar net ’n ogie moet hou.”
Marista frons. Soos Ouma dit stel, klink dit heeltemal skaflik, maar sy bly skepties. Sy weet darem nie. Sy weet nie eens hoe om ’n “ogie te hou” nie. Haar vermoë om huis te hou strek net tot die maak van ’n koppie tee, en dis werklik ál.
Ouma begin skielik ongeduldig raak. Hoe meer hulle oor die saak gesels, hoe meer oortuig word sy daarvan dat dit net die ding is wat Marista moet doen.
“Hemel, kind, moenie so lamlendig wees nie! Het jy regtig so saf geraak van al die jare se gemaksug dat jy nie eens weet wanneer ’n ding vuil is nie? Jy kan net vir ou Sabien sê: ‘Maak skoon dié ding, vryf dáárdie ding op en kook vandag wortels en groenbone.’ Wat is nou so erg daaraan?”
Sy vervolg streng, en die eerste keer in haar volwasse lewe hoor Marista haar ouma ’n streng stemtoon teenoor haar gebruik. Nog ’n groot skok by al die ander van vandag.
“Ek dink jy is eintlik ’n baie selfsugtige mens, Marista. Ek is diep teleurgesteld in jou. Ek het meer durf van jou verwag. Dit het tog al met honderde ander meisies
