Nou het jy ’n naam. Nou kan jy maar bel. Ek hoop tog nie daardie Michael-mens is moeilik nie. Lieg maar as hy baie uitvra.”
“Ouma!”
“Ja, toe nou maar, kind. Die doel heilig die middele. Jy gaan hulle mos help. Waarom sal hy dan vol fiemies wees?” Die kierie klop weer. “Toe nou, mens. Bel dat ons kan hoor.”
By die telefoon aarsel Marista nog. Hierdie ding is te vinnig beplan. Sy vertrou dit net nie. Maar onder ouma Miemie se wakende oog bespreek sy tog die oproep en terwyl sy nog byna hardop bid dat daar nie antwoord moet wees nie, of dat hulle reeds iemand het, kom die oproep deur. Tant Miemie staan hier digby haar sodat sy kan luister na wat gesê word.
“Duiwelskloof hier. Wie praat?” Marista lek oor haar droë lippe.
“Onthou jou naam is Miemie Greyling,” fluister Ouma so hard dat Marista vinnig haar hand oor die mondstuk moet plaas.
“Sjuut! Ouma praat te hard!” berispe sy fluisterend. Dan hardop: “Dis juffrou Greyling wat praat. Kan ek asseblief met meneer De Beer praat?”
“Dis hy wat praat, ten minste, een van hulle. Michael is buite by die stalle. Dis Johan de Beer wat praat.”
“Goed,” knik tant Miemie. “Dis die maklike een.”
“Meneer, ek bel in verband met die betrekking wat u adverteer. Is dit al gevul?”
“Nee. Nog nie, juffrou.”
“Ek stel … stel belang …” laat sy byna fluisterend hoor, en tant Miemie fluister weer gans te hard: “Praat harder, kind! Duiwelskloof is ver. Sê jy kan dadelik begin.”
“Ekskuus, juffrou. Ek kon nie mooi hoor nie,” klink die manstem aan die ander kant op.
“Ek stel belang in die … die betrekking, meneer.”
“O.” ’n Kort stiltetjie. Dan versigtig: “Hoe … verskoon my dat ek vra, juffrou, maar … hoe oud is u?”
“Sê hom jy is agt-en-dertig.”
“Ouma! Maar … hoekom?”
“Kind, dis twee ongetroude jongetjies daardie. Agt-en-dertig is eintlik ook nog te jonk, maar ons kan dit nie waag om ouer te sê nie. Toe! Toe! Hoor hoe ‘hallo’ die kind daar aan die ander kant!”
“Ouma, ek kan dit nie doen nie! Hulle sal mos sien ek is nie so oud nie!” protesteer Marista ontsteld, maar tant Miemie het natuurlik ’n antwoord gereed.
“Ek sal jou onder hande neem. Praat nou, Miempie! Die man is netnou af.”
“Ek is … agt-en-dertig, meneer.”
Aan die ander kant frons Johan de Beer. ’n Juffrou van agt-en-dertig. ’n Oujongnooi dus. Hy sug. Vir hom gans te oud, maar Michael sal die stuipe kry as hy moet hoor dis ’n ongetroude meisie en nog nie middeljarig nie. Daardie ouboet van hom het baie vaste idees omtrent wat reg en verkeerd is, of wat betaamlik en onbetaamlik is. Dan glimlag hy skielik. Michael gaan hom vermoor, maar hy gaan dit waag. Hy gaan die vroumens aanstel, kom wat wil.
“Hoe gou kan u begin, juffrou?”
Marista se mond raak droër terwyl tant Miemie behoorlik hier langs haar staan en ronddans van opgewondenheid.
“Sê hom net so gou as wat hy wil,” beveel sy.
“Ouma, maar …”
“Miempie, doen wat ek vir jou sê!”
“Hallo! Is u nog daar, juffrou?”
“Ja … e … so gou as wat nodig is, meneer.”
“Hoe gouer, hoe beter. Môre nog as dit kan. Ons sal u natuurlik vir die treinkaartjie vergoed wanneer u hier kom. Ek neem aan daar sal môre al ’n trein wees, nie waar nie?”
“Hy vra of daar môre al ’n trein is. Is daar? Ek weet niks van treine af nie.”
“Nee, ek weet nie, maar sê maar ja. Ons sal wel ’n plan maak.” Soos tant Miemie nou lyk, is sy blykbaar in staat om die Spoorweë se hele tydrooster omver te gooi as daar nie môre ’n trein na die Noorde loop nie.
Marista het die bewerasie in haar knieknoppe toe sy eindelik die gehoorbuis op die mikkie terugplaas. Sy sluit haar oë ’n oomblik. Dis seker net ’n droom. Maar op die agtergrond hoor sy die opgewonde kloppies van Ouma se kierie.
In Duiwelskloof se voorhuis heers ’n gespanne stilte.
Dis reeds ná donker, en Michael is nog altyd aan die gang. Eindelik hoor Johan die bekende, besliste voetstappe in die gang af kom en die volgende oomblik vul die groot, fors gestalte die deuropening. Hy sak in die eerste stoel neer en soek na sy pyp in die pyprakkie. Daar is spore van moegheid oor die streng gesig, en Johan se oë word sag. Hy werk te hard …
“Jy het nog nie geëet nie. Ou Sabien is al huis toe, maar sy het jou kos in die lou-oond gesit …”
“Ek is nie honger nie. Ek sal netnou net ’n koppie koffie drink.”
Johan sug onhoorbaar. ’n Man wat die hoeveelheid werk doen wat Michael op ’n dag verrig, behoort ’n goeie, voedsame bord kos te kry, maar hy neem hom ook nie kwalik as hy nie lus voel vir Sabien se brousel nie. Johan wil hom nie verder belas nie, maar dit kan nie anders nie. Hy sal dit die een of ander tyd moet hoor.
“Ek het toe vandag vir ons ’n huishoudster gekry,” laat hy so ongeërg moontlik hoor, bewus van sy broer se skerp oë wat onmiddellik opkyk.
“So?”
Johan aarsel. Dit klink nie juis bemoedigend nie. Hy is baie erg oor hierdie ouboet van hom, maar daar is een ding van Michael wat hom dwars in die krop steek. Hy glo dis net hý wat besluite kan neem.
“Ja,” vervolg hy moedig. “Hier het ’n juffrou Greyling uit Kaapstad gebel. Sy kan môre al kom.” Sy stem klink verdedigend. “Michael, ons sal nooit iemand kry nie. Niemand was nog goed genoeg vir jou nie. Toe het ek maar op die ingewing van die oomblik besluit om haar aan te stel. Sy klink nie te onaardig oor die foon nie.”
Michael het ’n geweldige frons tussen sy wenkbroue, maar hy probeer hom tot redelikheid maan. Die eensaamheid en alleenheid vreet Johan bedags op. Maar ’n ongetroude vrou?
“Hoe oud is die mens en waar kom sy vandaan?”
Dis die vrae wat Johan gevrees het en hy probeer hulle so goed moontlik omseil. “Sy is van Kaapstad, natuurlik. Dis waarvandaan sy gebel het. Ek neem maar aan sy is ook oorspronklik van daar. Haar van is Greyling, en sy klink heeltemal Afrikaans en … wel, soos een van ons mense.”
Sy ouboet snork. “Liewe Johan, hoe kan jy bloot op grond van iemand se stem oordeel of sy een van ons mense is en of sy haar by ons sal inpas en aanpas? Moenie laf wees nie.” Johan begin net gerus voel toe hy voortgaan. “Hoe oud het jy gesê is sy?”
“E … ek het nog nie gesê nie. Sy is agt-en-dertig … ’n regte verstokte oujongnooi.”
“O?”
