“You can borrow my knife if you want to peel your apple, Miss,” het hy ewe grootmoedig aangebied.
En ek het dit laat gaan … Omdat ek nie geweet het wat om daaromtrent te doen nie en omdat Karel toe nooit oor die naweek opgedaag het om my te help besluit nie. Dit het my die hele naweek gevat om net-net van die vernedering te herstel.
En hier staan ek nou weer – oorgelewer aan die wolwe. Die Sondagskoolklassie in vergelyking met die C-ers, ek weet, maar nogtans ’n klomp wolwe met gevaarlike slagtande. Ek knip my oë vervaard toe ek die trane daarin voel brand. Kyk, as jy jou regtig wil blootstel, moet jy voor ’n trop wolwe aan die tjank gaan. Dan word jy verskeur en klaar.
“Julle almal kan Vrydagmiddag detensie sit as die tablet nie voor die tyd in die lessenaarlaai teruggeplaas word nie,” dreig ek. Hoe ek tot dan daarsonder gaan klaarkom, weet ek nie. Hoe ek my dreigement gaan uitvoer sonder om met ’n sementblok aan my been vir die visse gevoer te word, weet ek ook nie. Hoe dit moontlik sal wees vir die tablet om weer sy verskyning te maak, weet ek nog die minste. Ek weet niks! Niks!
“En nee, dis nie teen die grondwet nie. Ek stel julle lank voor die tyd in kennis daarvan, en ek sal julle ouers ook daarvan laat weet sodat daar alternatiewe reëlings vir julle vervoer huis toe getref kan word.”
Daar word luid protes aangeteken, uit vele kele. Die enkeles wat nog deur die debakel kon slaap, se slaap word ernstig deur die lastige geluide versteur.
“Friday, Ma’am?” word daar ongelowig gevra. “Just before the weekend?” ’n Paar van hulle lyk asof ’n doodsvonnis oor hulle uitgespreek is.
“Ek is Moslem,” herinner Rasied my. “Ek sal nie hier kan wees nie.”
“Me too,” verseker Tommy Ackerman my.
Selfs die stoere-boere Janse van Rensburg-outjie wat my gewoonlik nie backchat nie, verander blitsvinnig van geloof.
Dis Pulani wat tot ons almal se redding kom. Miskien moet ek seker maak die tablet is regtig nie in enige van die laaie nie, gee sy raad. Ek het niks om te verloor nie. Ek weet mos hoe dit is – vreemde goed gebeur in hierdie klas. Spooky goed. Miskien was daar ’n sangoma betrokke. Of die tokkelossie. Mens weet nooit.
Ek sien rooi en pluk die onderste laai oop, nie net oop nie maar met ’n gewoel en gewerskaf heeltemal uit. Plak toe die ding met ’n helse knal op die lessenaar neer. “There!” gil ek. “See for yourself, Pulani. Die bleddie tablet is nie in die onderste laai nie, sien jy nou?”
“But it is, Miss, see for yourself.”
Die klas skaterlag en dit voel vir my of die dak op my kop inval toe ek die tablet, mooi netjies in sy omhulsel, in die onderste laai kry. Wat gaan aan? Het ek nou regtig heeltemal mal geraak? Toe ek na die see van gesigte om my kyk, voel ek soos die keiser sonder klere. Poedelnakend kaal. Gestroop van alle waardigheid. Gek. Ek is die gek van die oomblik.
Ek kan raai wat gebeur het. Hierdie spul was Vrydag die laaste periode in my klas vir ’n taalles, ’n hopelose poging, nog erger so net voor die naweek as normaalweg. Ek was natuurlik so haastig soos hulle om hier weg te kom. Toe die klok aan die einde van die dag lui, was daar ’n stormloop deur toe, natuurlik verby my lessenaar. Iemand moes in die roesemoes van oppak en gryp en laat waai die tablet uit die boonste laai gehaal het voordat ek dit kon toesluit.
Ha-ha! Groot grap. Mêm with egg on her face. Ons maak vir Mêm lekker mal, ons staan saam, eendrag maak mag. Sy gaan haar gat afskrik, sy gaan uitfreak, big time uitfreak en vir ons ’n show gooi wat die manewales wat van tyd tot tyd in die parlement losbars, sal oortref. Sports. Ons gaan sports hê, iets om die Maandagoggend beter te maak. Slegter vir haar, maar who cares?
En ek, bobbejaan wat ek is, het daarvoor geval, het in die harwar wat eie aan ’n Vrydagmiddag is aangeneem die laai is gesluit. Hulle ken my, hulle weet hoe moedeloos dit my maak as alles rondom my voete kry. Selfone, beursies, tablette, boeke, selfs skoenveters het al onverklaarbaar verdwyn. “Maybe someone wants to commit suicide by hanging himself,” was Sihle se verklaring daarvoor.
Ek wil sommer huil. Die vrek weet, ek wil my hande in die lug gooi en oorgee. Sommer net aan die tjank gaan. Maar ek kan nie. Ek moet my pose hou.
“Gaan aan met julle werk!” probeer ek bulder, maar dit klink eerder na die gepiep van ’n muis, ’n baie bang muis wat sou verkies om in ’n gat in die grond te verdwyn.
“No more detention, Ma’am?” Dis Sibusiso wat nader staan en my smekend aankyk. Of dreigend; dis nie so eenvoudig om vas te stel nie.
“Not unless you misbehave again.” Misbehave? Disbehave? Ek weet nou self nie. Ek wys hom met die hand weg. “Toe, loop nou. Gaan sit.”
Ek het ’n break nodig. O sondeval, ek het ’n break dringend nodig. Ek wil die flippen register doen en my e-pos check en ek kan dit nie doen as die kind vir my met daardie swart oë van hom staan en kyk asof hy my nie vertrou nie.
Maar ek kom gou genoeg agter iets in die atmosfeer het radikaal verander. Dis nie net Sibusiso wat nie tot ruste kom nie, die res raak ook nie weer summier aan die slaap nie. Iets het die klas se aandag beet en dis nie “Nuus uit die binneland” wat ek pligsgetrou vir hulle uitgedeel het nie. Ook nie die relletjie met die tablet nie, dis oor en verby. Wat nou nóg?
Hierdie dag gaan weer te veel van my vra. Ek hou hulle onderlangs dop. Die vyand. Die teenoorgestelde party. En daar is meer van hulle as van my. Baie. Te veel. Met die klasse wat elke jaar groter raak, raak die oormag eenvoudig te sterk. Die sirkusdiere te veel en te wild vir ’n enkele afrigter.
Aanvanklik is daar net ’n ruising, soos ’n sinistere geluid op die wind. Jy kan net sowel die suidoos van rigting laat verander as om hierdie onrustigheid hok te slaan. Iewers lag iemand vanuit die agterbankers se geledere. Daar is iets leliks in die lag, iets wreeds. Hulle is soos ’n klomp aasvoëls. Van onskuldige kinders aan die begin van hul grootmenslewe is daar nie sprake nie. Ou Raka het klaar hier ’n draai kom maak. Iemand gaan die slagoffer wees en daar is niks wat ek kan doen om dit te keer nie.
Wie sou dit wees, wonder ek. Wie het die ongeskrewe reëls van die brotherhood of men oortree? Iemand wat geteer en geveer gaan word of op die een of ander manier sal betaal daarvoor dat hy teen die trop gedraai het. Is dit dalk Pulani? Omdat sy ’n einde aan hul teistering gemaak het? Die poets met die tablet is niks in vergelyking met die slegte vibe wat ek nou aanvoel nie.
“Hoekom is dit nodig vir die trop om met tye die swakste onder hulle uit te stoot?” wou ek al by Karel weet. “Hoekom het hulle nodig om af te maai, as daar genoeg vir almal behoort te wees om in liefde en harmonie saam te leef?”
“Man, hulle is almal bebliksem, dis maar al wat dit is,” is hoe hy dit sonder meer vir my opgesom het. “Rotten to the core. Vir hulle is dit goeie voorbereiding vir die wêreld daar buite.”
“Waar net die sterkere oorwin?”
“Die wet van die oerwoud, ou girl. Dieselfde wet as wat in die betonoerwoud geld.”
“It’s a dog-eat-dog world out there?”
“Dit hang alles af van waar jy jou op die food chain bevind.”
Karel gesels nie gewoonlik met my oor die diep dinge van die lewe nie, maar daardie dag was dit die drank wat gepraat het. Sien jy nou, het ek myself ernstig aangespreek toe hy daardie wyshede kwytraak. Karel ís ’n moerse vangs, al voel dit nie altyd vir jou so nie. Jy kan jou uitgetrapte paar pantoffels agterna gooi elke keer dat hy gretig is
