met sy hand afwaarts beduie. Carlyle snap dadelik wat hy bedoel, en sak op hande en knieë neer. Hy trek sy asem diep in en dan seil hy agter die toonbank uit.
Terwyl hy so vinnig en geruisloos moontlik op hande en knieë oor die sementvloer beweeg, staan Anton met sy rug na hom gekeer, skynbaar diep geïnteresseer in die flesse en botteltjies op een van die toonbanke. Dit voel vir Carlyle soos eeue voordat hy die veilige donkerte van die tonnel bereik. Nog steeds hande-viervoet kruip hy verder, terwyl hy agter hom Anton se voetstappe hoor nader kom. Dan is die hele tonnel meteens in stikke duisternis gehul toe Anton die deur wat na die laboratorium lei agter hom toetrek. Carlyle wag gespanne. Hy besef maar te goed dat hierdie man sy lewe in sy hand hou, en dat hy op hierdie oomblik vir sy veiligheid van Anton de Woud afhanklik is. Dan voel hy ’n hand op sy skouer, en ’n stem digby sy oor sê: “Bly so laag moontlik. As ek uit is, wag totdat die rots byna heeltemal toegeskuiwe het, seil dan vinnig op jou maag uit en soek skuiling. Volg my op ’n afstand.”
Hy voel hoe Anton by hom verbyskuur, en Carlyle druk hom so plat moontlik teen die ruwe vloeroppervlak vas. Agter hulle het die rooi liggie weer begin flits as teken dat die “deur” aan die oopskuif is. Soos ’n man wat jare lank in die dodesel was, kyk Carlyle smagtend na die naghemel wat voor hom by die bek van die tonnel verskyn. Anton se silhoeët is duidelik sigbaar toe hy kalm deurloop na buite en dadelik verdwyn. Carlyle hoor hoe sy voetstappe verder gaan en dan tot stilstand kom.
“Ek weet nie of u my kan hoor nie, professor, maar ek wil net weer sê: baie dankie vir u vertroue.”
Carlyle lê en wag. Hy weet instinktief dat Anton doelbewus die professor se aandag op homself vestig om hom kans te gee om ongesiens uit die tonnel te sluip. Terwyl hy uiters versigtig op sy maag na die opening toe seil, hoor hy die professor antwoord: “Ek kan jou hoor en sien, De Woud. Hier is geen plekkie op die eiland waar jy kan wegkruip waar jy nie in my gesigsveld sal wees nie.”
“Dit klink amper na ’n waarskuwing, professor,” sê Anton glimlaggend.
“Dit was as een bedoel.”
Carlyle sien hoe die rotsblok weer stadig begin beweeg. Toe dit halfpad toe is, byt hy op sy tande en skiet deur die opening na buite. Uit die hoek van sy oog sien hy Anton ’n paar treë verder staan, en hy hoor hom sê: “U het van my niks te vrese nie, professor. Ek sal u dit nog bewys.”
Carlyle skiet vorentoe en val snakkend na asem in die naaste bosse terwyl die professor antwoord: “Ons sal sien, De Woud. Ons sal sien. Goeienag.”
“Goeienag, professor.”
Carlyle maak sy oë toe en stuur ’n skietgebedjie omhoog. Dis met moeite dat hy sy hortende asemhaling onder beheer hou. Die verligting dat die professor hom nie gewaar het nie, is so groot dat hy eintlik swak en bewerig voel. Maar die pad terug huis toe lê nog voor …
Hy hoor Anton hul gasheer goeienag toewens en sien hom dan in die donker verdwyn. Hy wag ’n oomblik en seil dan in die donkerte vorentoe.
Anton stap stadig, op sy gemak, en Carlyle volg behoedsaam op sy hakke. Hy bewaar ’n redelike afstand tussen hulle tot by die hekke. Carlyle verskuil hom in die donker skaduwees en hou Anton fyn dop, terwyl hy reguit na die hekke, wat nog steeds oopstaan, aanstap. Carlyle besef dat die moeilikste nou voorlê. Die bosse en kokerbome het hom tot dusver voldoende skuiling gebied. Om egter ongesiens van die hekke af oor die kaal stuk grond tot by die huis te kom … Maar voordat Anton in die maanlig uitstap, kom hy tot stilstand en kyk na agter. Carlyle kom vinnig nader en toe hy Anton bereik, sê laasgenoemde: “Ek sal jou oor hierdie oop stuk moet dra sodat dit lyk asof jy bewusteloos is, ingeval ons dopgehou word, wat ek vrees die geval is. Hou jou baie slap en as enigiemand op ons afkom, moet jy toneelspeel soos nog nooit tevore nie.”
“Maar …”
Voordat Carlyle nog heeltemal besef wat aangaan, het Anton reeds gebuk en word Carlyle met gemak oor ’n breë skouer gegooi, kop onderstebo na agter. Carlyle spartel effens en hy hoor Anton se fluisterstem: “Ek weet dis ’n baie onwaardige posisie, maar jy het dit aan jouself te danke. Ek kan jou neersit, maar dan sal jy self jou pad terug moet vind. Dit sal uiters moeilik gaan. Hou maar asem op dat alles goed afloop, anders sal ons albei lelik in die pekel wees.”
Anton begin ook sommer aanstap, en Carlyle is verplig om sy verontwaardiging terug te sluk. Hy lê slap oor Anton se skouer en kan nie anders as om ’n tikkie bewondering in hom te voel opstoot vir die man wat skynbaar so gemaklik met sy swaar vrag aanstap nie. Hy voel Anton tot stilstand kom, en gewaar dat hulle deur die hekke is. Anton maak eers seker dat die hekke deeglik gesluit het voordat hy weer beweeg.
“Hoe de duiwel kry jy dit reg?” vra hy verwonderd.
“Bly stil, jou gek!” is die kortaf antwoord. “Wil jy die hele huis van ons aankoms verwittig?”
Carlyle is genoodsaak om stil te bly, maar neem hom voor dat hy wel die een of ander tyd verskeie vrae aan sy redder gaan stel; vrae waarop hy ’n antwoord sal eis – al is dit met geweld. Hy voel meer as redelik verlig toe hulle, of liewer Anton, die huis binnestap sonder dat hulle iemand teëgekom het. Eers toe hulle die veiligheid van Carlyle se slaapkamer bereik, sit Anton hom neer. Sy asemhaling is gejaag, en hy vryf sy skouer waar Carlyle se gewig gerus het.
“Jy is nie juis lig nie,” sê hy droog en wil omdraai, maar Carlyle tree vinnig tussen hom en die deur in.
“Ek is jou dank verskuldig,” sê hy op ’n wyse wat duidelik toon dat hy nie juis plesier uit die dankbetuiging put nie.
“Vergeet daarvan,” is die kortaf antwoord, en Anton begin weer na die toe deur beweeg. Carlyle hou egter sy hand op.
“Net ’n oomblik. Ek veronderstel dat ek my lewe vannag aan jou te danke het. Ek weet nie hoekom jy juis moeite gedoen het om my weer veilig in my kamer te kry nie, maar nietemin sê ek dankie.”
“Asseblief. Dis nou genoeg. Jy kan jou dankbaarheid toon deur stil te bly oor alles wat vanaand gebeur het. Vergeet van wat jy gehoor en gesien het. Dit sal vir jou eie veiligheid die beste wees.” Anton se oë vernou, terwyl hy stip na die man voor hom kyk. “Daar is nie juis veel liefde tussen ons twee nie, maar ek sal ook nie daarvan hou dat jy onnodig … seerkry nie. Daarom waarsku ek jou nou ernstig. As jy jou lewe liefhet, hou jou neus uit hierdie sake. Jy is besig om jou in te meng met goed waarvan jy nie die vaagste benul het nie. Jy is nie opgewasse nie. Jou snuffelry stel ook ons ander se lewens in gevaar. Staak dit, in hemelsnaam!”
Maar Carlyle is nie beïndruk deur die erns waarmee Anton praat nie. Sy stem is ewe beslis toe hy antwoord: “As jy dink ek gaan te midde van al hierdie vreemde dinge stilsit, begaan jy ’n groot fout, De Woud. Ek is definitief nie van plan om alles wat ek vannag gehoor en gesien het, te ignoreer nie. Aangesien ons nou reguit met mekaar praat, wil ek jou ook waarsku. Jy en jou professor kan voortgaan met wat dit ook al is waarmee julle besig is, maar sodra dit vir my gevaarlik lyk, sal ek optree. Ek kan jou ook verseker dat ek nie van plan is om stil te sit en wag dat daardie oomblik moet aanbreek nie. Ek gaan my uiterste bes doen om agter te kom wat op hierdie eiland aangaan, al moet ek ook jou en die professor se nekke breek.”
Daar speel ’n grimmige glimlag om Anton se mond.
“Die moontlikheid dat jóú nek gebreek gaan word, is veel groter. Maar as jy nie na my wil luister nie, dan moet jy maar die gevolge dra. Ek kan jou net waarsku. Ek wil gaan slaap. Dis al amper oggend.”
“Nie so haastig nie. Daar is ’n hele paar puntjies waaroor ek eers helderheid wil kry, soos …”
“Ek is nie van plan om vrae te beantwoord nie, Faure. Jy kan
