ruk soos sy skrik toe daar skielik aan haar kamerdeur geklop word. Haar oë is bang toe sy haar eindelik sover kry om dit oop te maak. Dis Anton wat voor haar staan en haar ondersoekend aankyk. Sonder om op haar uitnodiging te wag stap hy binne en druk die deur agter hom toe. Sy oë is speurend toe hy na haar afkyk. “Wat is dit, Irma? Hoekom het jy so bang gelyk toe jy die deur oopmaak? Het daar iets gebeur?”
Sy draai vinnig van hom af weg en staar deur die venster toe sy antwoord: “Ek …” Sy sluk. “Dis seker vreeslik lafhartig van my, Anton, maar … maar ek moet eerlik erken dat hierdie plek my koue rillings gee. Ek kan dit net nie help nie …”
Haar stem sterf weg, asof sy skaam voel oor die onverklaarbare vrees wat haar beetgepak het van die eerste oomblik dat hulle voet aan wal op Drakeneiland gesit het. Sy hoor Anton nader stap en wag op sy reaksie. Sy stem klink kort agter haar op.
“Ja, daar is baie dinge wat my ook hinder, maar daar is iets anders wat my op hierdie oomblik meer hinder as al hierdie ander dinge saam.”
Sy draai om en kyk vraend na hom op. “Iets anders? Wat is dit?”
Hy lê sy hande op haar skouers en skielik boor sy staalgrys oë in hare.
“Die rede hoekom jy na hierdie eiland gekom het,” antwoord hy en haar oë rek verbaas.
“Maar … maar om dieselfde rede as wat jý hierheen gekom het, natuurlik.”
“Wat is die rede? Noem dit.”
Sy roer ongemaklik onder sy hande en begin bloos.
“Om daardie spul geld te kry, veronderstel ek. Jy weet dit tog self.”
Hy antwoord nie dadelik nie. ’n Oomblik lank verdof sy oë net onleesbaar, en flits daar oor sy gesig ’n trek wat amper as teleurstelling beskryf kan word. Sy hande val van haar skouers af en hy sê gedemp: “Jy ook! Jan Odendaal het hierheen gekom sodat hy met die beloofde bedrag geld ’n hoenderplasie kan koop, Carlyle Faure weer om vir hom die vinnigste renmotor in die land aan te skaf, en Emerit de Jager om oorsee te gaan reis en mooi klere te koop. Ek het gehoop …” Hy swyg skielik en sug.
Irma kyk hom stomverbaas aan. Wat maak dit aan hom saak om watter rede die ander hierheen gekom het? Sy kyk verward op haar hande af.
“Maar … maar, Anton, ek verstaan nie …”
Sy oë is peinsend op haar gerig.
“Tref die selfsugtigheid van hul redes jou nie? En nou jy ook! Jy was bereid om so ’n groot waagstuk aan te gaan, jou eie lewe in gevaar te stel net om ’n paar miserabele miljoen in die hande te kry. Of kan jy ontken dat jy van die begin af gevoel het dat daar iets haper?”
“Nee. Ek kan nie. Ek het deurgaans die gevoel gehad dat hier êrens ’n groot skroef los is,” en sy kyk hom vas in die oë, “maar ek het dit gewaag …”
“Ter wille van geld, ja!”
Haar oë begin ook nou blits. “En jy is ’n mooi een om ons ander se beweegredes te kritiseer! Om watter rede het jý die uitnodiging aanvaar – vir die verandering van lug?” vra sy sarkasties. Hy antwoord haar nie dadelik nie, en sy laat weer uitdagend hoor: “Of is Carlyle reg en het jy hierheen gekom om ’n tema vir ’n storietjie te kry? Wat het jy gehoop? Dat ek moes sê ek het vir my gesondheid hierheen gekom?”
“Ek weet self nie wat ek gehoop het nie.” Hy sug en steek sy gebalde vuiste in sy broeksakke. “Ek wou net nie graag hoor dat jy so geldhonger is dat jy selfs jou lewe daarvoor in gevaar sou stel nie.”
Sy lag effens bitter. Hoewel sy uiterlik kalm probeer voorkom, bewe haar hande waar hulle agter haar rug inmekaargestrengel is.
“Gevaar? Werklik, Anton, ek dink jy gaan nou te ver. Ek erken dat hier iets nie pluis is nie, maar ek dink darem nie ons lewens is in gevaar nie!”
“So?” Hy kry weer haar skouers beet. “Jy bedoel seker jy hoop maar so. Hoekom was jou oë dan netnou vol vrees toe jy die deur oopgemaak het?” Hy laat sy hande vinnig langs haar arms afgly, en sy voel sy sterk vingers om hare vou. “En hoekom bewe jou hande so? Irma …”
Hy laat sy kop effens sak om op haar gesiggie af te kyk, en sy oë wat so naby aan hare is, verdonker van erns.
“Irma, jy moet asseblief versigtig wees. En as daar enigiets gebeur, enigiets, hoe gering ook al, skree so hard as wat jy kan. Ook as jy iets opmerk wat enigsins verdag voorkom, laat my dadelik daarvan weet. Belowe jy?”
“Goed, Anton, ek belowe,” en hy kan sien dat sy nie werklik ernstig is nie, “maar ek kan nie help om te voel dat jy verniet so onrustig is nie. Daar het tog nog niks gebeur nie!” herhaal sy Emerit se woorde van ’n paar minute gelede.
Sy kyk in sy oë op en glimlag gerusstellend, terwyl sy wonder of dit nie maar net sy skrywersverbeelding is wat vir hom dinge optower wat nie werklik bestaan nie. Miskien is almal se senuwees maar ’n bietjie op hol en sal hulle môre, ná ’n goeie nagrus, skaam voel dat hul verbeelding vandag so die oorhand oor hulle gekry het.
Maar pleks daarvan dat haar gerusstellende woorde hom kalmeer, voel sy hoe hy verstyf en sy sien dat hy woedend is.
“Goed, Irma, jy dink dis my verbeelding. Ek wou jou dit nie wys nie, omdat ek jou nie graag wil ontstel nie. Maar kom kyk hier.”
Hy neem haar aan die hand en trek haar na die deur. Met een beweging ruk hy dit oop en wys met sy vinger.
“Sien jy wat ek sien? Kyk daar! Glo jy nog dat dit my verbeelding is, of kan jy ’n redelike, alledaagse verklaring daarvoor gee?” Hy wink met sy hand die gang af terwyl hy vervolg: “Daar is nog iets wat ek jou wil wys. Miskien sal dit jou nog meer oortuig dat ek reg is as ek sê dat ons ons sterre sal kan dank indien ons ooit weer lewend van hierdie eiland af wegkom!”
3
Irma staar geskok na haar kamerdeur. ’n Yale-slot is aan die buitekant van die deur aangebring en nie aan die binnekant soos dit gewoonlik gedoen word nie. Dan dwaal haar blik na die ander deure. Aan die ander vier deure in die gang is ook identiese slotte aangebring. ’n Yskoue rilling skiet langs haar rug af.
Die swart man na wie Anton gewink het, kom nader. Anton haal ’n geldnoot uit sy sak en hou dit omhoog.
“As jy vir die juffrou jou mond wys, kan jy dit kry,” sê hy op fluistertoon – en die swart man se oë glinster toe hy die geld sien.
Hy maak sy mond gehoorsaam oop en Anton se stem is grimmig terwyl sy hand teen haar rug haar nader druk.
“Dis nie aangenaam om dit te sien nie, Irma. Maar kyk goed hoe lyk dit binne-in sy mond.”
Irma gehoorsaam teësinnig en die volgende oomblik snak sy hoorbaar na asem terwyl sy in die oopgerekte mond van die swart man staar.
“Anton! Dis … afgryslik!” fluister sy skor, en druk haar gesig in haar hande.
Anton oorhandig haastig die geldnoot aan die swart man en sy arm gly om Irma se skouers terwyl die een rilling na die ander deur haar liggaam gaan.
“Kom. Ons gaan praat buite verder. Dis veiliger,” fluister hy by haar oor. Sy laat hom toe om haar weg te lei.
Eers
