Wat ’n verligting toe Hester die bondel optel en wegneem. Geleidelik sluimer Caroline in. Sy voel gerus oor die gewerskaf wat nog om haar aangaan tot een van hulle, dis Siena, skielik uitroep.
“Kaggen!”
“Dis net ’n hotnotsgot, trek toe die gordyne.”
“Nôi Hessie, Nôi praat nie mooi nie. As hy nie hier was nie, het nôi Kerliena nie deurgekom nie.”
“Ek dag jy is gedoop?”
“Ek is, maar dit vat hom nie weg nie.”
“Red my van die dag dat ek ’n gogga moet aanbid. Ek sal die emmer dra, vat jy die lakens.”
“Hy is nie ’n gogga nie, hy maak hom klein om ons nie bang te maak nie.”
“Wat van mense wat vir goggas skrik?”
“Partykeers verander hy hom in ’n elandbul of ’n slang of ’n aasvogel.”
“Hou op met stories maak en trek toe die deur agter jou dat jou nôi kan rus.”
Dit word stil, so stil, selfs die engele swyg en dis goed. Caroline dink aan niks, sy voel niks behalwe uitputting. Die dooies se slaap kom maklik, sê sy vir haarself voor sy wegraak om te gou weer uit die newels van rus opgetrek te word aan haar hare, so voel dit vir haar.
“Caroline! Vrou, is jy wakker?”
Daar lê ’n gewig soos ’n klip op haar skouer. Sy is so moeg, sy kan skaars haar oë oopmaak.
“Het ek geslaap?”
“Heeldag.”
Dis haar man. Hy buk oor haar, sy hand is op haar skouer. Sy kan net sy vorm uitmaak, maar dit is Willem Basson. Hy soen haar op haar voorkop. Sy vingers dwaal na haar nek, sy baard raak aan haar neus. Sy reuk is bekend. Dit bly by haar toe hy regop kom.
“My vrou … Jy is ’n goeie vrou.”
Sê jy dit nou, noudat jy jou sin gekry het? Maar eers was ek sleg. Sy roer haar skouers om ontslae te raak van sy hand. Hy neem dit nie weg nie, hy vryf haar nek.
“Ons het nog ’n dogter.”
Sy draai na hom en kyk hom in die oë. “Ek wil haar vir Hester gee,” sê sy.
“Haar naam is Caroline Anne, jou naam. Sy is perfek.”
“Haar naam moet Hester wees – Hester Johanna.”
“Sy is Caroline Anne. Ek gee nie my kinders weg nie.”
“Hester moet haar vat.”
“Nee!”
“Roep haar.”
“Wie moet geroep word?”
Dis toe Hester met ’n skinkbord en hulle het haar nie hoor aankom nie.
“Ek wil seker maak dat jy jou baba saamvat as julle ry. Wanneer ry julle?”
“Môreoggend vroeg, tensy dit weer reent.”
Hester sit die skinkbord neer, sy staan en kyk. Willem bring die spieëlkasbankie sodat sy kan sit. Hy praat te veel. “Ons kind het reent gebring, ’n paar goeie buie laas nag, vandag ook nog. Die familie wou jou nie wakker maak om te groet nie. Jan Adriaan en Susanna het voor sonsopkoms gery, Jacoba-hulle ook. Almal wens jou spoedige herstel toe.”
“Jy moet eet sodat jy jou kragte kan herwin.” Hester bedoel dit, sy klink ernstig. “Kan jy regop sit?”
Bloed tap uit haar. Dis ’n rivier wat afkom en los goed saamneem, stukke van haar binnegoed.
“Ons help jou. Willem, vat aan haar ander kant.”
Hulle doen dit sonder om haar in ag te neem, sleep haar op teen die kussings, prop nog agter haar rug in, glimlag vir haar asof sy hulle moet bedank.
“Ek is nie lus vir kos nie,” sê sy ferm. “Roep vir Sêrah!”
“Ek loop,” sê Willem en maak dat hy wegkom.
Hester laat haar nie gebied nie. Sy neem haar Mother-houding in, skep ’n lepel vol en hou dit voor Caroline se mond. “Dis kragtige hoendersoep en jy gaan dit drink, al moet ek jou forseer.”
“Sê eers jy sal die kind vat.”
“Baie dankie, maar om ’n pasgebore baba in hierdie weer op ’n perdekar te laai en Warrenton toe te ry, is nie net dom nie, dis gewoon wreed.”
“Wil jy haar nie hê nie?”
“Miskien, maar jy moet haar eers vir my voed tot sy gespeen is, dan praat ons weer. Toe, maak oop jou mond of wag, ek gee vir jou die bakkie, dan skep jy self. Ek gaan haal solank ons dogtertjie uit haar wiegie. Sy is jou mooiste kind.”
“Joune.”
“Goed, myne.”
Sy skep van die sop, sy toon haar dank en eet, kyk tersluiks na Hester wat oor die wiegie leun.
Buite gil en raas die baba se broers en susters.
“Sy slaap, sy is so soet, word nie eens wakker van die ander kinders nie.”
“Wat raas hulle so? Dit pla my.”
Hester hink so saggies van die wiegie af weg, jy sou sweer sy loop maklik op haar tone. “Die vlieënde miere is uit ná die reent, dis ’n spelery. Weet nie wie dit die meeste geniet nie – die kinders of die voëls.”
Caroline stoot die bord van haar af weg. “Ek het genoeg gehad.”
“Skaars drie happies? Verlang jy nie na jou kinders nie? Wil jy nie weer sterk word en opstaan en kyk hoe hulle speel nie?”
Sy skud haar kop. Hester raak so seker van haarself en haar goeie raad, dis ’n grap en sy lag daarvoor – een droë, gevoellose, dooie lag. “Ek bloei my leeg en jy is net ’n vaal kol langs my sterfbed. Sal ek nog ’n dag haal? Ek glo nie.”
Hoofstuk 6
Voordag sit Willem in die kombuis en dink terug aan hoe hy en sy ma en pa soggens drieuur opgestaan het om volgens tradisie en uit gewoonte huisgodsdiens te hou. In die winter was die wêreld wit geryp en die uur voor die vuur ’n warm troos, al kon hulle skaars sy pa se stotterende voorlesing verstaan. Sy ma het eerste opgestaan om die stompe aan die brand te kry en die ketel oor te hang. Nie dat sy pa veel later gelê het nie. Willem moes gou wees as hy sy ma wou help en die klein deeltjie van die dag saam met haar deurbring. Sy het nie veel gepraat nie, maar haar teenwoordigheid het hom getroos. Toe was hier nog ’n oop herd en ouma Fien Bok, destyds ’n sterk vrou, het volgens reël net ná sonop van die strooise af ingekom om met die huistake te help en saans voor sy gaan die hout reggepak sodat sy ma net kon aansteek.
Hy het die houtstoof laat insit voordat hy Caroline hiernatoe gebring het. Hy
