getel hoeveel emmers hy laas nag op- en afgedra het nie.
Daar is fout met Caroline. Hulle het heelnag geen rus of duurte met haar gehad nie. Vroeg al moes hy Sêrah wakker maak en met haar plekke ruil. Sy bly toe in die kamer by Caroline, hy hier in die kombuis om water te kook en emmers vol op te dra – af met die roeswater, te bang om te kyk of die bloedkleur ligter raak. Hulle het hul bes gedoen. Hy het aangedra en sy het om die beurt warm en koue kompresse opgesit om die bloeding te probeer stop. Hester het ook kom hand bysit. Die kind het gehuil en sy het haar met ’n teelepel water gevoer en weer aan die slaap gesus. Maar vandag gaan sy en Neels terug Doringfontein toe. Wat dan?
Willem gooi drie lepels suiker in sy koffie.
“Môre, Willem.”
Dis Hester wat met ’n bondel vuil linne in haar arms ingestap kom.
“Môre, Hester. Hoe gaan dit?”
“Sy slaap eindelik.”
“Jammer sy wou nie laas nag die warm melk drink nie.”
“Uitputting het gewen.”
Hester los die bondel net buite die kombuisdeur en kom skink vir haar koffie. “Neels wil vandag ry, maar ek het besluit ek sal met hom praat. Sêrah kan nie alleen nie, selfs al help Siena haar. Dis nie dat ek hulle nie vertrou nie, maar Caroline is my suster en ek is bekommerd. Buitendien, Annatjie en George is nog klein, hulle moet ook versorg word. Ek gaan vir Neels vra of ek en Neelsie hier kan agterbly – ’n week of so. Gee jy om?”
Willem voel verligting deur hom spoel. “Ek sal jou ewig dankbaar wees. Maar wat van Neels?”
“Hy kan goed op sy eie regkom. Soms dink ek hy’s ’n beter huisvrou as ek en Lena is daar vir die skoonmaak en die wasgoed.”
Willem draai sy leë beker in sy hande om en om. “Susanna is dalk reg, oor die hospitaal.”
“Vir Susanna is als in Kimberley reg en dit is nie. Ek weet van sterk jong vroue wat soontoe is om sogenaamd deur ’n dokter verlos te word en by die dood omgedraai het van infeksies wat hulle in die wonderlike hospitaal opgedoen het. Nie almal is ewe skoon nie en hulle steek mekaar aan.”
“Moet ek nie die dokter gaan haal nie? Hy het kennis.”
“Ouma Sêrah het veldkennis en dis genoeg. Sy weet ten minste sy moet skoon werk. Jammer om dit nou vir jou te sê, maar as Caroline sieker word, is dit nie Sêrah se skuld nie.”
“Myne?”
“Haar eie, tensy sy ’n hartsverandering ondergaan en begin saamwerk, maar ons sal haar deurhaal en Susanna hoef niks hiervan te hoor nie.”
Willem luister haar enduit, en kan toe nie help om te glimlag nie. Neels staan agter haar en wag tot sy klaar uitgevaar het. “So, hier is jy,” sê hy en kom soen sy vrou goeiedag.
“Koffie?” vra sy.
“Dankie.”
Sy vat een van die skoon bekers op die skinkbord en loop stoof toe waar die koffiepot staan en prut.
“En jy, swaer Willem? Hoe gaan dit?” Neels lyk opreg besorg.
“Goed met my.”
“Nie so met die vrou nie?”
“Nee, sy is gedaan.”
“Ek is jammer.”
Hester sit die koffie voor hom neer. “Ek het aangebied om te bly.”
“Ons kan nie die plaas laat lê nie.”
“Jy kan gaan, ek bly.”
Neels lig sy beker en drink eers tydsaam voor hy praat. “Klaar besluit?”
“Dis my susterlike plig. Jy mag nie weier nie.”
“Nee, ek sal ook nie.” Hy neem nog ’n behaaglike sluk. “Jy is reg, jou suster het jou nodig. Bly Neelsie ook?”
“Dis goed vir hom om ’n slag tussen maats te wees.”
“Dis dan afgespreek, ek sal hom inlig.”
“Dankie, my man.”
“Lekker sterk koffie gewees.” Neels sit sy beker neer, staan op en stap uit.
Hy is ’n beter broer as Jan Adriaan, dink Willem wat die gesprek met ’n gevoel van vaag erkende naywer gevolg het. Laat Hester wees wat sy wil, sy kan raakvat en Neels weet om haar te ondersteun.
“Dankie, Hester. Jy is die enigste een wat Caroline sover sal kry om tot haar sinne te kom.”
“Ek kan dit nie alleen doen nie, nie sonder Sêrah nie. Die arme mens sal moet sorg dat sy vandag slaap. Waar is sy?”
“Veld toe om bontbees te soek. Sy maal die verdroogde blare en trek dit soos tee. Dis glo goed vir bloedlating.”
“Vergeet ek – sy’t dit gisteraand genoem. Ek ken dit en rooivergeetwortel.”
“Laat ons hoop een van hulle werk.” Willem staan op om vir hom ’n pyp te gaan opsteek. “Van sit en staan kom niks gedaan – ek moet gaan melk.”
Maar Hester keer hom. “Voor jy loop. Daar is nog iets.”
“Ek wag.”
“Ons moet ’n soogmoeder soek.”
“Laat Caroline haar eie kind soog.”
“Sy wil nie. Sy raak nie aan die kind nie, en sy is siek.”
Willem voel die wrangheid in hom opstoot. Waar op aarde gaan hy ’n soogmoeder uitkrap? Die distrik is groot en hy ken sy naaste bure, maar nie so goed nie.
“Sêrah sê daar is drie vroue in die kraal wat in die melk is.”
“Teel aan soos hase,” brom Willem. “Dink jy daai vroue se mans sal hulle wil loslaat om ’n wit kind te voed?”
“Daar is glo een wat nie ’n man het nie. Sy het ’n seuntjie van vier.”
“En haar kind het uit die lug geval?”
“Dis ’n hartseerstorie. Sy het te voet hier aangekom.”
“Ek hou nie van vreemdes op my grond nie.”
“Sy het Kersdag vir Doortjie met die kinders gehelp.”
“Dag ek sien een wat lyk of sy nie hoort nie. Wie’t haar hier aangebring?”
“Siena, sodat Doortjie in die kombuis kon handgee. Ek het my konsent gegee.”
“Jy moes my gevra het.”
“Haar Boesmannaam is Kamka, haar witnaam Katryn, sy is skoon en fluks. Wees tog maar inskiklik – ter wille van klein Caroline.”
“Moet
