die kamervensters en maak hulle oop. Haar swaar, klewerige parfuum hang nog in die lug.
Wat gaan met die vroumense aan? Magtig, vroeër vanjaar het een selfs beweer sy verwag sy baba!
Walging maak hom naar. Hy voel vuil. ’n Stort. Dis wat hy nou nodig het.
’n Week later land hy uiteindelik weer in die Kaap. Dis Vrydag en ’n hele naweek sonder enige optredes lê voor. Hy kan ’n slag by sy mense uitkom. Hy kan nie onthou wanneer laas hy sy ma se kos op ’n Sondag geëet het nie.
Hy is op pad na sy motor toe sy foon lui. Charles. Hulle het vanoggend gepraat voordat hy uit Johannesburg weg is. Iets moes gebeur het wat Charles nou weer laat bel. Met ’n naar kol op sy maag, antwoord hy die foon.
“Charles. Ek het so pas in Kaapstad geland.”
“Daai vroumens van verlede week … ”
“Watter vroumens?”
“Die een wat jou sonder ’n draad klere aan in die kamer ingewag het?”
Zander sug.
Hy het die petalje al vergeet; dis regtig nie ’n prentjie wat hy graag wil onthou nie. “Wat van haar?”
“Jy het mos gesê sy het jou gedreig? Wel, sy maak omtrent moeilikheid. Sy het ’n storie vir die tydskrif Die Ster vertel wat jy nie kan glo nie,” sê Charles.
“Watter storie? Daar het tog niks gebeur nie.”
“Ek weet dit en jy weet dit, maar wat sy vir die tydskrif vertel het, is iets heeltemal anders. Dié keer is dit sleg, baie sleg, hoor! Jy kan die twak nie glo wat sy as die waarheid verkoop nie. Sê sy was ’n nag saam met jou en vertel van die dwelms en drank wat julle gebruik het.”
Zander vryf geïrriteerd oor sy gesig. “Die laaste wat ek van haar gesien het, is toe die sekuriteitsmanne haar weggesleep het en sy in die gang af geskree het sy gaan my kry.”
“Wel, dit is haar wraak dié. Het die tydskrif jou ooit oor die beweringe genader? Niemand het mý voor die tyd om bevestiging genader nie.”
“Ek weet nie. Ek herinner my iewers was ’n e-pos, maar ek het regtig nie tyd gehad om daarna te kyk nie.”
“Wel, hulle is nou op my spoor. Wat wil jy hê moet ek sê?”
“Niks. Soos altyd.”
“Kyk, Zander, ek respekteer jou besluit, maar ek voel regtig dié keer kan jy nie stilbly nie. Die vroumens praat ’n klomp twak en stel jou in ’n baie slegte lig. ’n Joernalis van ’n ander tydskrif het my gebel en …”
“Dit gaan nie saak maak wat ek sê of nie sê nie. Hulle kan ’n storie van enigiets maak. My woorde verdraai, of party weglaat – dis mos hulle selfopgelegde taak om my so sleg moontlik te laat lyk.”
“So ek sê net ‘geen kommentaar’?”
“Asseblief.”
“Ek weet dis die soort ding wat jy nie wil doen nie, maar ek dink jy behoort ’n interdik teen haar te kry. Ons weet wat haar naam is – sy het seker daarvan gemaak: Marissa. Marissa Groenewald.”
“Die beste is om dié soort ding te ignoreer. Ek is nie lus vir drama nie.”
“Jy moet maar hieroor dink, dié een klink vir my onstabiel. Hoe … uhm … ek wou vanoggend nog vra, hoe gaan dit met die nuwe CD? Ons moet dit voor Desember probeer bemark, en dit is reeds Augustus.”
“Ek twyfel of dit gaan gebeur, Charles …”
“Jy weet dis tyd vir nuwe songs. Dis lankal tyd, om die waarheid te sê. Zander, kyk, ek werk lekker saam met jou, jy weet dit. Maar as daar nie nuwe songs en ’n nuwe program kom nie, is dit moeilik om besprekings vir jou te kry.”
“Ek weet. En dankie vir wat jy doen, maar … Ek sal daar kom. Dis net nou moeilik.”
“Wanneer sien jy jou broer weer? Dalk kan hy help. Julle het mos saamgewerk aan die vorige album wat jy onder sy label uitgegee het.”
“Ek is nou op pad na hom toe, maar ons werk vandag aan die album van een van sy ander kunstenaars.”
Charles sug hardop. “Die Ster kom vandag in die Kaap uit. Laat weet my wat jy dink en of jy nog steeds niks aan die saak wil doen nie.”
“Ek maak so.” Zander lui af en kom tot stilstand reg voor ’n stalletjie wat tydskrifte en koerante verkoop.
En daar is dit: ’n yslike groot foto van hom op die buiteblad van Die Ster. In dik swart letters is oor die voorblad geskryf: “My nag van passie saam met Zander Breedt”.
Hy kners op sy tande en koop die tydskrif. Gelukkig is die verkoper besig en kyk hy nie eens op na hom nie. Hopelik sal sy sonbril en pet voorkom dat iemand anders hom herken. Nie dat dit altyd help nie, maar miskien kan hy tot by sy motor kom sonder dat iemand hom sien.
“Dis hý, kyk!” roep iemand naby hom. “Zander Breedt. Hy was glo ’n hele nag saam met die vroumens. Jy sal nie glo wat alles gebeur het nie …”
Hy stap so vinnig hy kan in die rigting van die parkeergarage waar die veiligheid van sy motor op hom wag. Die stemme agter hom raak dowwer. Hy is alleen in die hyser wat hom opneem na die vlak waar sy motor geparkeer staan. Magtelose frustrasie en woede sit in ’n harde knop in sy keel. Een wat hy maar net nie weggesluk kry nie.
Dis eers toe hy naby sy motor is dat hy opkyk en die joernaliste raaksien wat op hom staan en wag. Die volgende oomblik storm hulle op hom af.
Hy stoot die trollie met sy tas en kitaar tussen hulle deur terwyl almal vrae uitroep:
“Waar het jy haar ontmoet?”
“Sy sê julle het niks geslaap nie …”
“… en die drugs?”
“… en drank?”
“Klink of julle ’n baie lekker tyd gehad het – enige kommentaar?”
Uiteindelik is sy tas in die motor se bak en kan hy inklim. Sy hande bewe, merk hy op. Hy sit die motor in trurat en trap die pedaal.
Liewe Here, help my.
Sy foon lui toe hy by die parkeergarage uitry.
Dis sy ma. “Zander, ons weet dis onsin,” sê sy dadelik. Haar woorde, haar stem, maak hom onmiddellik rustiger.
“Dankie, Ma.”
“Ek kan my so vererg vir die vroumense wat jou nie kan uitlos nie.”
Sy sug. “Kom eet jy vanaand by ons?”
“Ek gaan vir Stephen met die album van een van sy kunstenaars help. Ek weet nie hoe laat dit gaan raak nie.”
“O ja. Hy het gesê. Maar hy en Lizet het vanaand ’n date-aand, dit sal nie laat raak nie. Tensy jy die kinders gaan oppas?”
“Hulle
