’n D-majeurakkoord.”
“Waarvan praat jy?” vra sy geïrriteerd en vee haar hare ergerlik uit haar gesig.
Haar hande is rukkerig. Nè?
“Toe ek jou soen, het ek net ‘good notes’ gehoor.”
Sy frons nog steeds.
“Het jy nooit die fliek The Holiday met Jack Black en Kate Winslet gesien nie?”
“Ja, ek het, maar …”
“Die karakter wat Jack Black speel, skryf ’n song vir Kate Winslet se karakter. En, sê hy vir haar, hy’t net die ‘good notes’ gebruik. Net majeurnote. Sodat dit mooi klink. Dis wat ek hoor wanneer ek jou soen. Good notes.”
Die uitdrukking op haar gesig is een van totale verstomming. Met ’n amper desperate beweging begin sy die deur toemaak. “En dié soort lines werk vir jou?”
Hy het al begin wegstap, maar gaan staan en kyk oor sy skouer terug. “Dis nie ’n line nie. Dis waar. Ek sukkel nou al maande om weer ’n song te skryf. Dalk kan ek vanaand nog.”
Sy rol haar oë. “Yeah, right. G’n wonder die koerante is vol van jou eskapades nie.”
“Net vir die rekord, jy’t my teruggesoen. As jy so graag wil weet van my ‘eskapades’ soos jy hulle noem, hoekom doen jy nie ’n onderhoud met my nie?”
Hy het nie bedoel om die vraag te vra nie, maar toe dit uit is, klink dit na glad nie na ’n slegte idee nie.
“Moenie simpel wees nie. Ek is ’n politieke verslaggewer. In jou bedstories stel ek nie belang nie.”
“Eina. Jy’s reguit, nè?” Hy besef hy klink vies, maar aarde tog!
“Ja, ek is. Jy wil weet hoekom ek nie van jou hou nie? Goed, ek sal jou sê. Jy is ’n sanger. ’n Sexy, aantreklike een, toegegee, maar verwaand, vol van jouself en oortuig daarvan jy kan enige vrou bed toe kan sleep as jy so voel. Jy sing goedvoel-liedjies sonder diepte net sodat jy kan ryk word. Ek hoef nie ’n onderhoud met jou te voer om dit te weet nie.”
Sy kake trek styf. “Hoe het jy nou weer gesê? ’n Goeie joernalis ignoreer sy of haar vooroordele. En jy reken jy’s ’n goeie joernalis?”
En toe haas hy hom na sy motor toe. Voordat hy iets totaal onbesonne aanvang. Soos haar weer soen.
“En ek het jou nie teruggesoen nie!” roep sy agter hom aan.
Dié keer antwoord hy nie. Sy kruip so agter haar irritasie weg dat sy nie eens wil erken sy het hom teruggesoen nie.
Maar sy het. Heel entoesiasties … as hy reg onthou.
Hy word bewus van die glimlag op sy gesig. Asof hy nie genoeg probleme het nie, sit hy nou hier en dink aan ’n vroumens.
Hy ry stadig weg. Liewe Here, help. Waar is die musiek? Waar is my note?
Die mineur-klanke van ’n D-kruisakkoord klink in sy ore. Dít is nie wat hy wil hoor nie. Hy probeer die suiwer majeurklank van vroeër hoor, maar verniet.
Al klanke wat die hele pad tot by sy huis in die motor hang, is die hartseertoon van die mineurakkoord.
Drie
“Is jy seker jy wil nie maar oorslaap nie, jou bed is reg?” vra Lizet.
“Ek bly net ’n paar blokke van jou af, en jy weet mos ek slaap eerder in my eie bed.”
“Ja, ja, ek weet,” lag Lizet. “Maar jy kan maar so af en toe uit jou groef klim. Jy hoef nie altyd die regte ding op die regte tyd te doen nie, hoor! Soms kan ’n mens maar spontaan en op die ingewing van die oomblik toegee. Sommer oorslaap by jou sus al bly jy om die hoek.”
“Moet jy nie ook aan my karring nie,” brom Anine terwyl hulle uitstap na haar motor.
Sy probeer ongemerk op en af in die straat kyk. As Lizet agterkom sy is bekommerd iemand agtervolg haar, sal sy nooit die einde daarvan hoor nie. Die hele affêre is sekerlik net haar verbeelding.
“Wat bedoel jy? Wie anders het aan jou gekarring?”
“Niemand.” Anine sluit gou haar motor oop.
Lizet gryp haar hand. “O nee, so maklik gaan jy nie wegkom nie. Is dit Zander? Het iets tussen jou en Zander gebeur?”
Anine is dankbaar dit is donker buite. Die gloed wat teen haar nek opklim, kan sy glad nie keer nie. “Niks het gebeur nie. Hy wou weet wat ek van hom dink, en ek het hom gesê. En toe sê hy ek is bevooroordeeld. End of story.”
“Goeiste. Wat hét jy vir hom gesê?”
“Dat hy verwaand is en al wat ’n vrou is bed toe sleep. En dat sy liedjies sonder diepte is en …”
Maar Lizet het haar asem skerp ingetrek. “Wat? Wow, dis katterig. Ek ken jou nie so nie.”
Anine gooi haar hare oor haar skouer. As sy eerlik moet wees, voel sy ook ellendig oor die hele ding. “Ek … weet. Ek moes dit nie gesê het nie, maar hy’t begin. As hy my nie gesoen het nie, sou ek …”
“Waaat?” gil Liset. “Ek het gewéét daar is iets tussen julle twee aan die gang. ’n Mens kan die sparks behoorlik sien wanneer julle in dieselfde vertrek is. Ek en Anya sit lankal en wag dat iets moet …”
“Is jy nou heeltemal laf? Ek het die storie in Die Ster gelees. En hy is net verontwaardig omdat ek nie ook in sy arms spring soos al die ander poppies nie. Dis die enigste rede vir die soen, glo my. Daar is nie enige spark, of wat ook al, tussen ons nie. Niks op die aarde nie. En ek het hom nié teruggesoen nie. Al dink hy so.”
Lizet giggel. “ The lady doth protest too much, methinks. Maar op ’n ernstiger noot. Jy weet darem seker die jongste storie is pure bog?”
“Hoe weet jy dis bog?”
“Anine!” Lizet pluk aan haar arm. “Dis my man se broer van wie ons praat. Jy ken sy ouers. Hy is eenvoudig nie die tipe nie.”
“Hoekom sê hy dan nie so nie?”
Lizet gooi haar hand in die lug. “Ek en Stephen dink ook hy moet homself probeer verdedig, maar hy weier om verder met joernaliste te praat.”
“Weet jy wat regtig gebeur het?” vra Anine.
“Ja, ek en Stephen moes dit uit hom wurg. Die vroumens wat die storie versprei, het hy verlede naweek sonder ’n draad klere in sy hotelkamer gekry. Sy was by die show wat hy die aand gehou het en het aangevoer hy het van die verhoog af met haar geflirt.”
“Wel, het hy?”
“Jy was al by ’n konsert van hom, hy …”
“Ek was nog net by een en dis ook net omdat Evan ons saamgesleep het. Popsangers is net eenvoudig nie my scene nie.”
“As jy onthou, sing hy meestal met sy oë toe en wanneer hy kyk, sien hy die gehoor en nie individue
