nog vir haar moeilik om aan die manier te dink waarop haar suster weg is. Hulle het nie een gehou van Ronnie Smit, die man in haar lewe nie, maar niemand kon voorsien het dat hy hulle mooi, lewenslustige suster se lewe sou neem nie. Oor redes wat net in sy kop bestaan het.
Sy en Lizet het hom besoek terwyl hy in die polisieselle was, en sý was die een wat vir Evan oortuig het om hom te gaan sien en om hom te vergewe.
Marina en hulle broer, Evan, was ’n tweeling. Hý veral het swaar gekry om die man te vergewe, om God te vergewe.
Lizet weer het haar eie drome verwaarloos en het probeer om Marina se drome te verwesentlik omdat sy nie meer hier is nie. Sy moes ook ’n pad stap om Marina se dood te aanvaar en te besef sy het haar eie lewe, haar eie drome.
Deesdae lyk dit asof die res van haar gesin Marina se dood verwerk het.
Haar ma en pa praat maklik oor hulle dogter. Evan en Lizet gesels graag saam oor dinge wat gebeur het toe Marina nog deel van hulle lewe was.
Maar die afgelope tyd kom Anine toenemend agter sy is nie so oukei soos wat sy gedink het nie. Waarmee sy worstel, wat vir haar moeilik bly om te verwerk, is dat die man wat veronderstel was om lief vir haar suster te wees, ook die een is wat haar lewe geneem het. Hoe werk dit?
En dit is die rede hoekom sy ’n man nog nie weer naby haar kon toelaat nie, want sê nou sy raak ook lief vir iemand wat haar seermaak?
Anine kam haar hare met haar vingers agteroor. Of dit begin het terwyl sy vir Lizet gehelp het om ’n plakboek oor Marina se lewe te maak en of dit daarna gebeur het, onthou sy nie. Sy weet net sy rou nog steeds oor haar suster.
Dis asof sy nou eers bewus geword het van ’n gat in haar lewe. Die een wat Marina gevul het, een wat sy al ses jaar lank probeer ignoreer.
En sy besef ook nou haar lewe het die afgelope ses jaar omtrent stilgestaan. Die nuwe werk wat sy vanjaar aanvaar het, is die enigste verandering en dit …
Anine frons terwyl honderde deurmekaar gedagtes deur haar flits. En toe kliek iets in haar.
Dis juis vandat sy met die nuwe werk begin het wat sy al hoe meer bewus word sy moet nog ’n pad stap om Marina se dood te verwerk. Maar dit is asof sy wil vashou aan die tyd, nie vorentoe kan beweeg nie. Hoe kan sy enigiemand vertrou na wat met haar suster gebeur het?
Hoewel sy weet haar besluit om geen man naby haar toe te laat, is nie rasioneel nie, was dit tot dusver geen probleem nie – sy het nog nie iemand ontmoet van wie sy regtig hou en wat sy meer dikwels wil sien nie.
Maar toe soen Zander Breedt haar. En sy hou daarvan. Baie.
En sy droom weer van Marina.
Wat hét sy nou weer gedroom? Hulle was saam in ’n groot vertrek. Sy en Marina en … Maar dit kan tog nie wees nie! Zander? Sy probeer die mansfiguur in haar droom oproep, maar hy bly net buite haar bereik.
Sy kreun hardop. Dis nou wat ’n skuldige gewete aan ’n mens doen. Sy het die man beledig en voel nou sleg daaroor. Lizet is reg. Sy was katterig. En sy is bevooroordeeld, nes Zander gesê het. Want, laat sy nou maar eerlik met haarself wees, sy hou nie van hoe sy voel wanneer sy by hom is nie.
Hier alleen in haar bed met net die naggeluide om haar, kan sy ten minste eerlik probeer wees. Hy krap haar om. En goeiste, sy kan nie ophou na hom kyk nie. Die man is bitter, bitter aantreklik. Lank, gespierd en … aargh! Dís die ware rede hoekom sy sommer na sy soen vanaand op die aanval oorgegaan het. Hy maak gevoelens in haar wakker wat haar onrustig maak.
En sy wil haar hart nie vir ’n man oopmaak nie, veral nie vir een wat bekend is daarvoor dat sy verhoudings met die teenoorgestelde geslag van korte duur is nie.
Maar sy skuld hom ’n verskoning. Haar aanmerkings van vroeër was onbillik en ja, bevooroordeeld. Wat sy van hom weet, het sy in koerantberigte gelees.
Oukei, dit is ook nie heeltemal waar nie. Hulle was al saam by heelwat familiebyeenkomste, en sy weet byvoorbeeld hy luister eerder as wat hy praat. Hy is baie erg oor sy ma en sy suster, Anya, en tree soos ’n ware heer teenoor al die vroue op.
Maar dit is makliker om vies vir hom te wees en om aan die koerantstories te dink as om te onthou hoe spontaan hy met sy suster en broer se kinders speel.
En sy moes geweet het die uitspattighede waarvan hy die naweek in die koerante beskuldig is, kan nie waar wees nie. En diep binne-in haar weet sy dit eintlik. Maar sy het die stories aangegryp, want dit het dit makliker gemaak om die man uit haar kop te kry.
Hoe’s daai vir eerlik met jouself wees?
Sy sug en tel haar foon op. Hy sal al slaap. As sy die boodskap nou stuur, kry hy dit eers môreoggend en hoef sy nie verder daaroor te dink nie.
Teen drieuur sit Zander op die stoel in sy ateljee, sy kitaar in sy hand. Sy oë staan stokstyf in sy kop. Hy het seker al vyf bekers koffie in, maar hy het nog nie een konkrete konsep vir ’n song nie. Die snippermandjie is vol opgefrommelde stukke papier.
Sy foon bliep. Wie stuur dié tyd van die nag ’n boodskap? Dis ’n nommer wat hy nie ken nie. Hy maak die boodskap oop. Dis … nou toe nou! Anine Vos met die lang bruin hare.
Jammer oor my aanmerkings van vroeër. Anine.
O, sy vra om verskoning? Uit ervaring met sy ma en suster begryp hy genoeg van vroumense om te weet dit gebeur nie maklik nie. Waarvoor presies sou sy om verskoning vra? Wat het sy nou weer gesê? O ja, hy sleep vroumense bed toe, hy sing goedvoel-liedjies sonder diepte omdat hy ryk wil word. Maar, noudat hy daaraan dink, was daar nie ook ’n “aantreklik” en ’n “sexy” iewers ter sprake nie?
Hy grinnik en begin tik: Oor watter aanmerkings is jy jammer?
Dis lank stil voordat ’n nuwe boodskap bliep.
Alles.
Hy tik.
Ook die aantreklik en sexy?
Dié keer duur dit nog langer voor hy ’n boodskap terugkry.
’n Gesiggie met oë wat rol.
Hy lag hardop en die D-majeurakkoord van vroeër weerklink om hom, en hy sien ’n glimp van die eerste reël van ’n liriek.
Onsekerheid en twyfel …
Gou sit hy die foon neer en tel sy kitaar weer op. Sy vingers druk die akkoord, hy neurie die wysie terwyl hy die versreël van netnou probeer onthou.
Maar dis weg. Net só.
Weer druk hy die akkoord, neurie saam, maar die woorde het iewers vasgesteek en die musiek bly net-net buite sy bereik. En toe is die akkoord ook weg en word die note onhoorbaar.
Moedeloos buig hy oor die kitaar, maak sy oë toe soos hy die afgelope paar maande gereeld doen. Here, waar is die musiek? Wat ís dit wat U vir my wil sê? Die tyd is reg vir ’n nuwe song, hoekom is dit so ’n gesukkel om een te skryf?
Maar al wat hy voor hom sien, is Anine se viooltjieblou oë.
Here, help my? Wat wil U vir my sê? Wat moet ek doen? Wat wil U hê moet ek sing?
Moet ek ophou sing?
Weer
