nie. Nee wat, sy is single en baie gelukkig, dankie.
Sy gaan in elk geval nie ’n woord teenoor Lizet rep oor die debakel rondom Zander in die tydskrif nie. Die storie moet hulle genoeg ontstel.
“Hallo, Stephen, Zander,” glimlag sy in hulle algemene rigting terwyl sy ’n hand uitsteek na Soekie. “Kom ons gaan eet, skattebol. Ek het ’n nuwe boek saamgebring vir dogtertjies wat hulle kos opeet!” sing sy.
Agter haar hoor sy Zander en Stephen praat, maar sy blokkeer hulle stemme en stap met die kleintjies kombuis toe. Al geselsende tel sy vir Marina in die hoë eetstoeltjie en gaan sit langs Soekie wat reeds op haar stoel geklim het.
Soekie begin land en sand gesels oor haar week by die skool en haar maatjies, en Anine is dankbaar vir ’n verposing om haar ekwilibrium terug te kry.
Sy het nie verwag om Zander vanaand te sien nie, dis hoekom sy so … simpel reageer. Skoenlappers op die maag, hart wat skop – op dertig is dit eenvoudig ’n verleentheid wanneer ’n man so ’n uitwerking op jou het.
“Kom jy reg, Anine?” vra Stephen van die kombuisdeur af. “Ek is jammer, ons het langer geneem …”
“Ons girls is gelukkig, gaan maak jy klaar. Jou vrou kan nie wag vir julle date nie.”
Stephen glimlag breed. “Sy’s amazing, weet jy?”
Anine sluk aan die skielike knop in haar keel. Stephen is skaamteloos mal oor haar suster. “Ek weet. En ek is so bly sy het jou gekry. Nou toe, gaan maak klaar …”
“Ek sien gou vir Zander af …”
Maar Zander stap by die kombuis in. “Ek kan ook help,” sê hy. “Ek is nou hier.”
“Ons kom heeltemal goed oor die weg, dankie,” probeer Anine keer.
Maar Soekie wink hom entoesiasties nader. “Kom help my, oom Zander. Tannie Anine help vir sussie.”
Anine kners op haar tande. Is dit nou nodig? Maar sy plak ’n glimlag op haar gesig en hou haar oë op Marina. Die kleintjie het gelukkig ’n gesonde eetlus en die mondjie gaan gretig oop vir die volgende happie.
“Dankie, julle!” roep Stephen verlig voordat hy verdwyn.
Gelukkig is daar geen ongemaklike stilte nie. Tussen Soekie se gebabbel en Marina se geluide deur is praat in elk geval nie moontlik nie.
Voor hulle nog klaar met die etery is, is Lizet en Stephen gereed en op pad. Lizet groet die kleintjies terwyl Stephen die motor gaan uittrek.
“Anine, ek het ’n groot bak boontjiebredie gemaak. Dis in die oond. Help jouself, asseblief. En daar is wyn, jy weet mos waar. Zander, jy het seker ander planne, maar jy’s welkom om eers hier te eet …”
“Dankie, ek sê nooit nee vir jou boontjiebredie nie.”
Anine stik aan die happie van Marina se kos wat sy geproe het om seker te maak dis nie te warm nie.
“Ek sal piekfyn wees alleen met die kleintjies; dis nie die eerste keer wat ek dit doen nie.” Sy kyk vies na haar suster.
Lizet lyk ewe onskuldig, maar haar oë vonkel.
“Wel, ons gaan nou, dankie, julle!” roep sy, en die volgende oomblik is sy weg en is dit net Anine en die twee dogtertjies en Zander Breedt in die kombuis.
Great!
Zander stap op sy tone uit Marina se kamer. Sy slaap uiteindelik rustig. Hy maak die deur agter hom toe. Uit Soekie se kamer hoor hy Anine se stem. Sy is nog besig om ’n storie te lees.
Hy stap kombuis toe, draai die oond laer en haal ’n bottel wyn van die kas af. Hy skink twee glase wyn en stap deur sitkamer toe.
Hoekom hy nog steeds hier is, is ’n baie goeie vraag. Een wat hy nie regtig kan beantwoord nie. Anine Vos wil hom nie hier hê nie; dis duidelik. En dis nie asof hy niks dringends het om te doen nie. Hy moet songs vir sy nuwe album skryf en het nie tyd om te sit en wyn drink en oor ’n mooi vrou te wonder nie.
Stephen het hom juis ook vanmiddag gepols oor sy vordering met die nuwe CD. Hy kon die vraag vir die oomblik wegpraat, want hy het nog nie een song geskryf nie. Zilch. Zip. Nada.
En vroeër of later sal hy vir Stephen moet sê hy sukkel.
So op hierdie Vrydagaand het hy vir ’n verandering nie ’n show nie. Hy het nie planne nie, en vreemd genoeg, kan hy nie aan ’n ander plek dink waar hy eerder wil wees as net hier nie. Al is Anine Vos hier.
Hy staar minute na sy glas terwyl iets nameloos in sy binneste stoei. Laat hy nou maar eerlik teenoor homself wees, dis juis omdat sy hier is wat hy ook hier wil wees.
Hy frons. Hoe het dít gebeur? Die afgelope jaar het hy haar min gesien. Sy naweke was besig, want daar was altyd êrens ’n show. Hy het geweet die moontlikheid bestaan dat hy haar hier sal sien en het gedink hy is voorbereid daarop.
Maar toe stap hy vanaand in die gang af in sy broer se huis en daar staan sy, baba op die heup, haar lang, donkerbruin hare vir ’n verandering nie styf agteroor gekam en in ’n bolla vasgemaak nie, maar los oor haar een skouer.
Niks kon hom voorberei het op sy instinktiewe reaksie op haar nie.
Hy was opgewonde. Vandat sy ma vanmiddag teenoor hom genoem het sy is die kinderoppasser, het hy onbewustelik gewag om haar te sien.
Sy het stywe jeans aan met ’n viooltjieblou T-hemp – die presiese blou van haar oë. Dit is die eerste keer dat hy haar in iets anders as haar formele pakkie en toeknoophemp sien. En haar hare … Lang, donkerbruin hare hang laag oor haar rug af. Hy het nie geweet haar hare is so lank nie.
En toe kyk sy in sy rigting, die afkeur in haar oë duidelik te lees. Hy hoef nie te wonder of sy die storie in Die Ster gelees het nie; hy kan in haar oë sien sy het en, wat meer is, hy kan ook sien sy glo elke woord wat daar staan.
En dit pla hom. Hoekom?
Hy staar voor hom uit terwyl sy gedagtes heen en weer vlieg. En uiteindelik maak dinge sin: hoekom hy nog heeltyd probeer om Anine te vermy, hoekom hy redes uitdink om nie van haar te hou nie.
Die vroumens doen iets aan hom.
Dit is asof sy hart vinniger klop, sy bloed harder bruis, sy binnekant hol word – al die verspotte simptome waaroor hy so graag sing, maar wat hy nog nooit regtig ervaar het nie en wat hy hom sekerlik verbeel. Dis heeltemal belaglik om op drie-en-dertig soos ’n tienerseun op ’n mooi vrou te reageer.
“Sy slaap,” sê Anine van die deur af.
“Ek het die oond laer gestel. Kom sit, hier’s ’n glas wyn vir jou.”
“Zander, dis regtig nie nodig dat jy langer hier bly nie, ek …”
“Daar’s boontjiebredie. Jy sal maar nog ’n rukkie jou gewone irritasie met my moet onderdruk, want ek gaan eers eet.”
Sy gaan sit en tel haar glas wyn op. “Waar kom jy daaraan? Ek het nog nooit gesê jy irriteer my nie, dis net …” begin sy heftig, maar hou toe op praat.
“Ja?
