eet, kom ons eet. Ek skep op.”
Hy kyk haar vir ’n rukkie agterna voordat hy opstaan. Dit kan nog ’n interessante aand word. Hoewel hulle al dikwels saam met van die familie gekuier het, was hy en sy nog nooit alleen in mekaar se geselskap nie.
Sy het die bakke reeds op die tafel gesit toe hy instap en is besig om haar eie kos in te skep. Toe sy klaar is, skuif sy die bak in sy rigting, maar hy hou sy bord uit na haar. “Ek hou van die rys …”
“… eenkant en die bredie eenkant.”
Verbaas kyk hy na haar. “Hoe weet jy?”
“Ons eet die afgelope drie jaar gereeld saam, onthou?” Sy gee sy bord vir hom aan.
Hy hou sy hand uit na haar. “Sal ons bid?”
Sy kyk na sy hand vir ’n oomblik voordat sy haar hand huiwerig oorskuif na hom toe. Maar hy vou nie net sy hand om hare nie, hy vleg sy vingers deur hare.
Sy trek haar asem skerp in.
Hy buk vooroor en bid. Vir die kos, vir die wyn, vir die geselskap.
Sy woel haar hand dadelik los en begin eet.
“Jy wou sê? Dis nie dat ek jou irriteer nie, dis net …?”
Sy rol haar oë. “Zander, seriously. Ek is bewus daarvan ek is nie jou gewone Vrydagaand-date nie, kom ons eet sodat jy kan gaan.”
“En wat is my gewone Vrydagaand-date, dink jy?”
“Jy vergeet ek is ’n joernalis. Ek lees of gaan minstens deur die meeste koerante en tydskrifte. Ook vandag s’n.”
Hy glimlag skeef. Hy het mos geweet. Daarom behoort dit hom nie te pla wat sy dink nie. “Glo my, ek weet jy’s ’n bekróónde joernalis. Ek het jou artikel oor Ted Venter gelees. Dit klink asof jy ’n beter begrip van die situasie as die polisie gehad het.”
“Dit was al ’n ruk gelede,” sê sy kortaf.
Mmmm, so sy hou nie daarvan dat daar oor haar gepraat word nie. “Wel, as bekroonde joernalis, glo jy alles wat jy in koerante en tydskrifte lees?”
“As dit nie waar is nie, hoekom sê jy nie so nie?”
“As ek alles moet probeer verdedig wat koerante en tydskrifte opdis, sal ek nooit iets anders gedoen kry nie. Mense wat my ken, weet wie ek is. Die res moet glo wat hulle wil glo.”
“So, wil jy my sê die storie van die girl wat sê sy het … sy was ’n nag … by jou …” Sy begin stotter en ’n blos kruip teen haar nek op.
So die hardekwas joernalis kan skaam raak? Interessant.
“Ek bedoel, wil jy my sê die storie is nie waar nie?”
“Ek wil hoegenaamd niks daaroor sê nie.”
“So dit is waar?”
“Dis nie wat ek sê nie.”
“Maar as dit nie waar is nie, hoekom stel jy nie jou kant van die saak nie? Het nie een joernalis met jou probeer praat voor die berigte verskyn het nie? Wat van die sosiale media? Kan jy jou kant van die storie nie dáár vertel nie?”
“O, joernaliste het gebel. Glo my. Sonder ophou. Hulle het my op die lughawe ingewag. Dis net, ek het niks vir hulle te sê nie. Ek probeer lankal nie meer om stories op sosiale media verkeerd te bewys nie.”
“Hoekom?”
“Ek was baie nuut in die bedryf toe ek al agtergekom het wat ek sê en wat uiteindelik in ’n koerant verskyn, is twee verskillende dinge. Selfs al beantwoord ek vrae per e-pos, word my woorde nog verdraai. Die koerante en tydskrifte, soos jy goed weet, moet verkoop. En ’n vervelige storie maak nie geld nie. Nee, dit is baie beter as die sanger of akteur of wie ook al so hard moontlik van sy troontjie afgestamp kan word. En ’n mens se woorde op sosiale media word verdraai sodat dit aanpas by wat die joernalis wil skryf.”
Sy lig haar ken gesteurd. “Dis nie waar van alle joernaliste nie. ’n Joernalis wat sy of haar werk ordentlik doen, sal nie bevooroordeeld wees nie en ’n gebalanseerde berig skryf, een wat die standpunte van almal betrokke in ag neem. ”
Hy eet sy kos rustig verder. “Jy het nog nie gesê hoekom ek jou irriteer nie.”
Haar oë bly op die bord kos voor haar. “Jy irriteer my nie, Zander. Om die waarheid te sê dink ek nie vreeslik baie aan jou nie. Ek weet dit moet ’n groot slag vir jou ego wees, maar daar het jy dit. Ek is nou maar eenmaal nie die groupie-tipe nie.”
Sy lig haar kop op en kyk hom vas in die oë.
Net vir ’n breukdeel van ’n sekonde is die emosie in haar oë onmiskenbaar … onsekerheid. Sy kyk feitlik dadelik weer af na haar bord, maar hy weet wat hy gesien het.
Dis ’n baie interessante uitdrukking. Afkeur sou hy verstaan het, selfs irritasie, maar onsekerheid?
’n Heerlike, vol majeurakkoord weerklink deur sy wese. Dít het hy lanklaas gehoor. En skielik is hy haastig om by die huis te kom. Miskien, net miskien, kan hy vanaand nog ’n song uitwurg.
Hy skuif sy stoel terug, tel sy bord en glas op en sit hulle in die wasbak. “Ek is op pad, jy kan ontspan. Jy hoef nie langer in my bakkies vas te kyk nie. Kom, sluit asseblief die voordeur agter my.”
Die verligting op haar gesig is net vir ’n oomblik daar, maar hy sien dit. Halfergerlik stap hy voordeur toe. Sy hoef nou nie in sy arms te spring elke keer wanneer hulle mekaar sien nie, maar om so opsigtelik verlig te lyk omdat hy waai, is …
En toe onthou hy weer die onsekerheid in haar oë. En instink neem oor by rasionele denke. Hy is al by die voordeur, maar hy draai skielik om.
Sy gee verskrik ’n tree agtertoe. Haar mond val oop, haar blou oë word donker.
Gefassineerd, gee hy ’n tree nader aan haar.
“Zander, wat …?”
Hy ignoreer die dawerend vrolike D-majeurakkoord in sy binneste, die rooi flikkerligte, die stemmetjie wat hom wil keer, en hy soen haar.
Dit sou sommer ’n piksoentjie gewees het, net een om haar te bly hinder, te terg, ene wat haar ’n bietjie aan hom sou laat dink.
Maar haar mond is warm en sag, en sy soen hom terug. En net daar vergeet hy al die redes hoekom hy haar wou terg en hinder.
Die D-majeurakkoord raak voller, daar is nou glad strykinstrumente ook by, die klank vul sy ore.
Hy verdiep die soen. En op die een of ander manier raak sy vingers verstrengel in die sysagtheid van haar lang hare. Hy weet hy moet ophou, hy moet sy kop oplig en goed, hy sal nou-nou …
Sy druk hom hard weg, trek haar asem vervaard in. “Wat dóén jy?” vra sy ontsteld.
Hy glimlag en laat sak sy kop weer. “Wel, as jy nie weet nie, moet ons dalk weer probeer …”
“Nee!” roep sy uit en druk hom by die voordeur uit. “Jy kan my nie
