is almal saam in ’n vertrekkie wat die opsigter haar “kantoor” noem. Hulle bly staan en wag om te hoor waarom hulle geroep is. Die vreemde man staan langs die opsigter en bekyk hulle een vir een van kop tot tone soos wat hulle by die deur inkom.
“Ek soek twee meisies wat saam met my na Arabië kan gaan,” sê hy toe almal bymekaar is.
Skok ruk deur Liliane. Arabië … dit is waarheen haar pa gegaan het. Wilde hoop vlam in haar op. As sy gaan, kan sy dalk later na haar pa gaan soek.
Terwyl hulle in konsternasie onder mekaar begin praat, gaan die man voort: “Julle sal onder my toesig wees. Ek is getroud en het twee kinders. Ons woon in Arabië by Aza, ’n baie mooi oase. Ons probleem is dat die kulture baie verskil en aangesien my vrou hulp in die huis nodig het, het ek hierheen gekom om twee meisies te kry wat haar kan bystaan. As daar onder julle iemand is wat liewer hier wil bly, kan julle nou teruggaan na jul werk.”
Opgewondenheid borrel in Liliane op. Vandat sy uit die weeshuis weg is, droom sy van ’n geleentheid om na Arabië te gaan en na haar pa te gaan soek. Hier is die geleentheid en al wat sy moet doen, is om dit aan te gryp.
Drie van die meisies groet en verlaat die vertrek onmiddellik.
“Arabië is baie ver en julle sal vir drie jaar lank nie kan terugkom Frankryk toe nie,” gaan die man voort. “In die land waarheen julle gaan, moet vroue hulself bedek en hulle onderdanig gedra. Die straf daar vir owerspel is die doodstraf. As jy steel, word jou hand afgekap. Dit is ’n harde wêreld met baie streng reëls, maar ek sal julle vergoeding die moeite werd maak.” Hy bly weer stil.
Daar is ’n gefluister en ’n gevroetel onder die meisies en dan groet nog twee en verlaat die vertrek.
Die prentjie wat die man skilder, is nie rooskleurig nie, maar dit is die eerste tree vir Liliane na haar pa toe. Dan onthou sy Ignez se seer hande en besef sy opnuut dat dit net ’n kwessie van tyd is voordat sý ook die strate sal moet in.
“Ek is ook nog hier,” fluister Ignez agter haar.
Liliane glimlag verlig.
Eindelik bly net Liliane en Ignez oor, en die man tref met hulle reëlings vir hul vertrek.
Sy keer hom voor toe hy eindelik groet.
Hy lyk gesteurd toe hy na haar draai. “Kan ek help?” wil hy op koue toon weet.
“Monsieur, u kan Arabies lees en skryf, is dit nie so nie?”
Hy frons onbegrypend. “Natuurlik.”
Sy hou die stukkie papier na hom uit.
“Kan u asseblief vir my sê wat hier staan?”
Hy bekyk die skrif. “Dit is ’n mooi boodskap – Tot in die ewigheid sal ek jou bemin.” Hy glimlag. “Ek sou sê dit klink asof die skrywer van die boodskap na iemand verlang. Beantwoord dit jou vraag?”
“Oui, monsieur, merci beaucoup.”
Hy groet haar en vertrek, en hulle keer terug na hul werk.
Dit is ’n begin, dink Liliane toe sy die papiertjie terug in haar sak steek. Dit is nie veel nie, maar dit is iets. Sy is net so dankbaar dat sy nie heeltemal alleen op hierdie pad moet gaan nie, want haar keel trek toe wanneer sy net dink aan ’n ver land en dat sy haar geliefde Frankryk drie jaar lank nie sal sien nie. Dit sal ’n groot opoffering wees, maar dit is net die begin van haar soektog na haar pa.
Sy wil weet wie sy regtig is en waarvandaan sy kom.
Op die hawe waarvandaan hulle na Arabië sal vertrek, ontmoet ’n mollige vrou met ligte blonde hare en goudbruin oë hulle. Haar naam is Margot en sy gesels graag en praat die twee meisies die hele tyd moed in.
Vir amper twee maande lank vaar hulle eers suid om die Kaap en toe noord al langs die kus van Afrika tot waar hulle die kus van Arabië bereik. Soms raak Liliane gespanne, maar ander kere wel die opwinding in haar op en maak die afwagting haar byna rasend.
Terwyl hulle op die skip is, leer Margot elke dag vir Liliane en Ignez hoe om die taal van die Arabiere te praat. Hulle het baie vrye tyd om te oefen sodat hulle die taal reeds tot ’n mate kan praat teen die tyd dat hulle in Jeddah vasmeer.
Voordat hulle aan wal kan gaan, moet hulle ander klere aantrek en word daar aan hulle elkeen ’n swart rok en sluier, asook ’n hoofbedekking, gegee om aan te trek.
“Dis net tydelik,” stel Margot hulle gerus. “Ons sal in die openbaar wees totdat ons die oase bereik en daar mag julle weer jul ander klere dra, maar dan net in die huis. Jul hare moet te alle tye bedek wees en julle mag nooit direk na ’n man kyk nie. Slaan jul oë af en bly voor julle op die grond kyk. As julle mooi luister, sal ons die huis sonder probleme haal.”
Liliane knik net verstom en besef dat hulle glad nie op die werklikheid voorbereid is nie. Dit is warm … Nee, dit is bloedig warm. Liliane voel asof sy van hitte wil vergaan. Net uit die hoek van haar oog sien sy wat om hulle aangaan: die deurmekaar mark, die diere wat sommerso tussen die mense loop, die swaar mandjies wat op die kop gedra word. Die volronde geure van koffie, speserye, parfuum en wierook hang in die lug en meng met die reuk van diere en sweet. Sy hoor die lawaai, gelag, dieregeluide, en die vreemdheid van alles ontstel haar. Sy het nie besef hoe anders dié wêreld sou wees as wat sy haar dit voorgestel het nie. Alles is stowwerig en die hitte oorweldigend.
’n Man te perd kom tussen die mense deur gery. Sy sien hoe almal eerbiedig padgee en toe hy verby hulle ry, kyk sy net verwonderd na hom. Dit moet ’n prins of so iets wees. Daar is goue tooisels en pers tossels aan die teuels van die dier, terwyl die saal ryklik versier is met borduursels en inlegwerk. Tot die perd is pronkerig asof hy weet dat hy ’n belangrike ruiter in sy saal dra.
Onverwags skrik die perd vir ’n hond wat voor sy pote beland en steier agteroor. Liliane probeer naarstiglik uit die pad van die vurige, pikswart Arabiese hings kom, maar sy is nie vinnig genoeg nie en ’n hoef tref haar skrams teen die skouer. Die hou stamp haar van balans af, en sy val tussen die mense in. Pyn skiet deur haar toe haar kop die grond tref. Sy bly bedwelmd in die stof lê terwyl die omstanders effens padgee. Bewus van die skerp pyn, kom sy orent en kyk op en vas in die oë van die man wat intussen van die perd afgeklim het.
Hy steek sy hand na haar uit om haar op te help. “Het jy seergekry?”
Hoewel sy voel hoe ’n dun straaltjie bloed van onder haar hare oor haar slaap en teen die kant van haar gesig afloop, skud sy haar kop heftig. “Non …”
Hy glimlag effens oor die ooglopende leuen.
Sy oë is grys soos die see op ’n mistige dag, ’n vreemde kleur oë vir ’n Arabier, dink sy.
“Ek is jammer, die perd het geskrik,” sê hy.
“Dit is niks …”
Toe hy omdraai en weer op sy perd klim, bly sy na hom staar. Hy groet en ry vort.
Om hulle staan die vroue steeds met hul oë afgeslaan sodat hulle nie sien wat hier by hulle gebeur nie. “Hy is weg,” sê Liliane vir Margot, en hulle hervat hul staptog deur die mark.
“Jy moes nie met hom gepraat het nie.”
“Hy het net om verskoning gevra.”
Hulle
