onsekerheid vul. Sy ken net die groen van Frankryk en hierdie wêreld is vir haar heeltemal vreemd.
’n Kameel is ook nie die maklikste dier om op te ry nie en soos wat die ure aanstap, raak sy al meer uitgeput. Dan droom sy van die dag dat sy haar pa sal sien en sal beleef dat sy eindelik iewers tuishoort.
Hulle bereik Aza na vier dae.
“Julle mag nou sonder jul sluiers loop,” sê Margot, en Liliane is verlig om die warm sluier te mag afhaal. “Dit is madame Laurent se tuin dié, maar sy kom baie min hier. Ons leef hier soos in Frankryk solank ons binne die mure van die tuin en huis bly.” Sy glimlag. “En moenie lyk asof dit ’n begrafnis is nie. Dit is glad nie so sleg hier soos wat julle miskien nou dink nie.
“Nou goed, ek neem julle na jul kamers. Aandete sal in jul kwartiere bedien word en daarna is julle vry om te doen wat julle wil tot môre.” Sy glimlag weer. “Ons slaap gewoonlik deur die dag en doen ons werk in die nag omdat dit bedags so warm is.”
Dit is met beklemmende gemoedere dat Liliane en Ignez vir Margot volg.
In die daaropvolgende week word hul pligte aan hulle verduidelik en leer Liliane en Ignez monsieur Laurent se huis ken. Liliane geniet dit om te help om die kinders op te pas. Veral die oulike blonde Lilli het reeds diep in haar hart gekruip.
Wanneer monsieur Laurent besoekers kry, kuier die mans saam in ’n vertrek waar bakke met peuselhappies rondstaan. Margot en Liliane staan dan by ’n opening wat met latwerk toegemaak is, maar waardeur hulle nog kan sien wat binne aangaan sodat hulle weet wanneer om nog drink- of eetgoed te bring.
Die eerste besoeker wat monsieur Laurent onthaal sedert Liliane aan diens is, is sy hoogheid sjeik Jamal al Din.
“Sjeik Jamal al Din is ’n invloedryke man, en monsieur Laurent voorsien hom van goedere wat hy uit ander lande invoer,” verduidelik Margot. “Die sjeik hou van mooi en duur goed, en Laurent het altyd iets wat hom interesseer. Dus besoek die sjeik monsieur Laurent dikwels.”
Liliane kyk deur die loergat na die Arabier met sy kopdoek, wye broek en mantel. Hy lyk baie streng, wat haar ’n bietjie skrikkerig vir hom maak.
“Hy het glo ’n vurige humeur,” sê Margot. “Hy en sy suster het ’n rusie gehad, en toe is sy weg na die Weste. Niemand het ooit weer van haar gehoor nie. Sy hoogheid sjeik Jamal al Din het haar probeer opspoor, maar kon nie. Al het hulle baklei, was hy glo baie lief vir haar.”
Liliane luister verwonderd. Dié mense fassineer haar beslis.
Laatmiddag die volgende dag kom ’n paar mans te perd na Laurent se huis. Daar is een onder hulle wat Liliane herken. Dis die lang, forsgeboude man wat haar in die mark per ongeluk raak gery het. Sy het nie gedink dat sy hom ooit weer sou sien nie en hier is hy nou, net so indrukwekkend soos wat sy hom onthou.
Hy dra ’n weelderig geborduurde wit jas met wye moue wat Margot verduidelik ’n mishlah genoem word en ’n seintuur wat met goue draad versier is. Aan sy sy is ’n dolk met edelgesteentes in die hef ingelê soos ook in die silwerskede.
“Wie is hy?” vra sy vir Margot.
“Dit is sy hoogheid sjeik Dawud bin Nazim. Hy en monsieur Laurent is nie op goeie voet met mekaar nie, maar hy is fabelagtig ryk en monsieur Laurent hou van mense met invloed en baie geld.”
“Hy het grys oë.” Sy onthou nou dat sy in sy oë gekyk het.
Margot skud haar kop. “Heelparty van die Arabiere het oë wat lig van kleur is. Deur die jare heen het ondertrouery met Westerse byvroue hier en daar plaasgevind.”
“Het jy ook ’n storie oor sjeik Dawud bin Nazim soos oor sjeik Jamal te vertel?” vra Liliane nuuskierig.
Margot lag. “Ek het baie stories oor hom. Hy gryp die verbeelding van al die meisies aan en is ’n legende in sy eie tyd. Van die stories is hoorsê, maar ek dink wat regtig gebeur het, is dat hy sy vrou, Jamilah, baie liefgehad het. Sy het hom ’n hele drie maande lank met ’n ander man verkul, terwyl hy salig onbewus daarvan was. Prins Fazir het hulle glo betrap en hy is nie ’n man wat enige genade het nie. Sy is weggeneem en tereggestel.”
Daar is ’n lang stilte waarin Liliane haar stom aanstaar. “Sommerso?”
“Selfs na die huwelik voltrek is, was Jamilah vry om na haar ouers terug te gaan. In Arabië word ’n vrou nie teen haar sin gedwing om by die man te bly met wie sy getrou het nie. Hulle beskou dit nie as egskeiding nie, maar bloot ’n fout, en vir die man is dit ’n vernedering om sy vrou by haar ma te moet gaan haal. As sy egter getroud wil bly, moet sy ook getrou aan haar man bly. Jamilah het van die weelde gehou en wou dit nie prysgee nie, maar sy het ook van die aandag van ander mans gehou.” Sy haal diep asem voor sy voortgaan: “En vandag is die deur na sjeik Dawud se hart gesluit. Hy laat niemand in nie.”
Liliane knik net.
“Bly liewer weg van die mans van hierdie land. Dit is ’n slagveld daardie,” voeg Margot by.
“Ek belowe.”
Later die aand staan Margot en Liliane by die loergat.
Hulle kan sy hoogheid sjeik Dawud bin Nazim sien waar hy eenkant staan en oor die stil oase uitkyk. Hy is langer as wat Liliane onthou het en dit is of sy teenwoordigheid die vertrek vul.
Sy onthou sy vlugtige aanraking en die kilheid in sy grys oë. Hy is iemand wat daaraan gewoond is om bevele te gee en verwag dan dat hulle gehoorsaam word.
Sy skrik toe hy skielik omdraai en Laurent ’n skerp, bytende antwoord op ’n vraag gee.
“Gaan sê asseblief vir Achmed om die perde van die sjeik se geselskap vir die terugtog gereed te kry,” hoor sy Margot langs haar sê. “Hier kom moeilikheid.”
Liliane knik en stap gou in die gang af en uit op die breë, koel stoep met sy dik pilare.
Die volgende oomblik bars ’n lawaai los. Mans skree op mekaar en dreig mekaar, terwyl Liliane se oë rek toe sy die skuurgeluid van metaal hoor soos wat sabels uit skedes gepluk word. Maar dit ontaard nie in ’n geveg nie, net in dreigemente.
“As jy die vrede in die gebied gaan verongeluk, sal ek jou persoonlik kom doodmaak!” dreig sjeik Dawud.
“Dit is jy wat die oorlog aanhits!” skree Laurent terug.
“Pasop wat jy sê, Nasrani!”
“Jy is self een!” Laurent is so kwaad dat sy stem deurslaan. “Jy verbeel jou jy is ’n Arabier, Dawud, maar jy is nie. Jy is net soos ek!”
“Ek is nie soos jy nie!” sis die sjeik minagtend.
Op die oomblik wat Liliane verskrik vassteek, gaan die deur hier by haar oop en kom Dawud woedend uitgeloop terwyl hy sy sabel terugsteek in die skede.
Hy ruk tot stilstand toe sy blik op haar val en hy keer hom weer na sy ewe woedende gasheer. “Hou jy nog steeds die vroue uit jou land in jou harem aan om te verkoop?”
“Sy werk vir my.”
“Geen vrou werk sommer net vir jou nie, Laurent. Wat beplan jy met haar? Gaan sy ook slawemark toe?”
Liliane tree verskrik terug.
“Ek
