beplan nie.”
Liliane is sprakeloos. Sy het nie besef dat hulle deur Laurent gekoop is nie. Hulle is wreed verraai! Hulle was vry mense en nou … Dit verander die prentjie heeltemal. Dit maak van haar ’n slavin, iemand wat weer verkoop kan word.
Hemel, dít het sy nie besef nie. Haar hart krimp ineen van angs en verontwaardiging.
Die sjeik kyk weer na haar.
Liliane snak na haar asem en sy kan raai dat die skok duidelik op haar gesig geskryf staan. Hy kyk na haar asof hy haar gesig wil onthou – hetsy om ’n goeie of ’n slegte rede.
Die lig van die lanterns gooi sagte skaduwees oor sy gelaat, maar onder die gutra wat sy hoof bedek, is sy grys oë koud soos glas. En heeltyd onthou sy Margot se waarskuwing om ’n man nie in die oë te kyk nie, maar sy is glad nie in staat om weg te kyk nie.
Sonder ’n verdere woord draai hy skielik om en stap oor die plaveisel weg.
Sy kyk hom agterna. Die ontdekking dat sy monsieur Laurent se slavin is, wring alle hoop uit haar. Sy het geen vriend hier nie, niemand wat omgee wat van haar of Ignez word nie.
Sou dit sjeik Dawud bin Nazim dalk hinder dat sy onwetend Laurent se slavin geword het?
Minute later hoor sy die hoefslae soos wat perde wegjaag oor die woestyn die duisternis in, en dan sak die stilte weer onheilspellend oor die oase toe.
Liliane bly steeds versteen staan. Diep in haar binneste wens sy dat hy haar sal onthou.
Hulle sien hom egter nie weer en hoor geen nuus oor hom nie. Dit is asof die groot woestyn hom en sy gevolg ingesluk het, hoewel Liliane hul vlugtige ontmoeting nie vergeet het nie.
Margot se oë rek toe sy hoor dat Liliane haar in sjeik Dawud vasgeloop het. “Dit is een man vir wie jy versigtig moet loop, Liliane. Daar is nie ’n sagte kant aan hom nie. So hard as wat hierdie land is, so hard is hy.”
“Hy is ’n Fransman,” protesteer Liliane.
Margot skud haar kop. “As dit waar is, is dit net in naam. Die Bedoeïene het groot ontsag vir hom, want daar is nie nog ’n vegter soos hy nie. Vyf jaar gelede het hy hulle saamgesnoer en vrede in die gebied bewerkstellig. Hy is onverskrokke wanneer hy iemand verdedig, maar sy hart is harder as die rots van die jebels. Moet dit nie vergeet nie.”
“Hy is steeds net ’n mens.”
“Soms wonder ek. Prins Fazir is een van sy felste vyande, maar sjeik Dawud staan nooit vir hom terug nie. Hy heers oor die Oseaan van Vuur, die gevreesde Rub’ al Khali. Dit is sy tuiste en soms dink ek dat hy en daardie onverbiddelike woestyn een siel deel.”
Die woorde waarmee Margot probeer om haar af te skrik, dien net om Liliane se nuuskierigheid te prikkel. Die man het ’n diep indruk op haar gemaak, een wat haar gedurig sal bybly.
’n Week later kry sy die geleentheid om monsieur Laurent direk oor haar posisie hier te konfronteer. Margot het haar gevra om ’n skinkbord met gharwa vir hom te neem.
Volgens gebruik skink sy ’n koppie van die sterk koffie vir hom in en sit dit saam met ’n bakkie stroopsoet dadels voor hom neer. Sy kom orent en kyk na hom toe hy die koppie optel.
“Is daar nog iets?” wil hy effens geïrriteerd weet.
“Het u my as slavin gekoop, monsieur?”
Hy lyk ongemaklik. “Ek het jul opsigter betaal omdat sy sonder julle sou moes klaarkom, dis al.” Hy kyk haar egter nie in die oë nie.
Sy gluur hom aan, want sy kom agter hy jok. “Jy het my en Ignez soos stukke vee gekoop, maar niemand gaan teen my sin van my ’n slaaf maak nie!”
Hy haal sy skouers ongeërg op. “Jy kan dit nie meer verander nie.”
Die kilheid waarmee hy dit sê, is vir haar skokkend.
“Jy sal nog maai wat jy saai,” sê sy bewend voor sy omdraai en driftig by die vertrek uit stap. Hy is ’n slawehandelaar, besef sy ontsteld, en hy besit my en Ignez nou.
Ignez kyk op toe Liliane na aan trane by die vertrek in storm. Dit neem haar ’n oomblik om tot verhaal te kom.
“Monsieur Laurent het erken dat ons slawe is.”
Ignez staar haar met wydgerekte oë aan. “Is jy seker?” vra sy.
“Ja.” Liliane gaan by haar sit. Hoe gaan sy haar pa ooit opspoor as sy ’n slavin is? “Ek weet nie wat ons gaan maak nie.”
Dit voel vir haar asof die einde van haar lewe aangebreek het. Sy het alles op die spel geplaas net om na haar pa te kom soek en nou gaan die lewe vir haar net hier in slawerny eindig.
Later die aand sit sy met die hangertjie in haar hand en verwonder haar weer oor hoe mooi dit is. Sy vee die trane wat oor haar wange loop met haar mou af. Dit sal seker ook eendag van haar weggeneem word, dink sy wanhopig, en dan het sy haar lewe gewaag vir niks.
Noudat sy weet dat sy tot die vlak van slaaf gedaal het, besef sy ook hoe ver sjeik Dawud bin Nazim van haar sfeer verwyder is. Mense in haar posisie moet voor hom buig en mag nie eens aan hom raak nie.
In hierdie land het sy onwetend ’n uitgeworpene geword.
2
’n Week later word monsieur Laurent deur prins Fazir, die sultan se broer, besoek en hoor sy hulle iets oor slawe sê toe sy inkom om vir hulle koffie en dadels te bring.
Sy spits haar ore, maar hulle swyg terwyl sy by hulle is. Sy sien egter hoe die prins haar met ’n grynslag bekyk, en dit laat haar ril. Sy maak so gou moontlik klaar sodat sy weer kan uitgaan.
“Dit is die een,” hoor sy Laurent op pad uit sê, en sy word yskoud van vrees. Is hy nou besig om haar aan prins Fazir te verkoop? Margot het haar al vertel dat hy ’n wreedaard is. Hy is die een wat sjeik Dawud se vrou betrap en daarop aangedring het dat sy gestenig word, en die slawe in sy diens kry glo oor die geringste dingetjie slae.
Later die aand hoor sy juis hoe prins Fazir ’n man in sy diens verskree: “Waar is dit? Hoe kon jy dit net verloor het?”
Sy loer om die deur na waar prins Fazir die kneg in die binnehof aan die arm beet het. Dit lyk soos die man wat die prins se perde vroeër versorg het. “Het jy enige idee hoe waardevol daardie dokument is?” gil Fazir op die man.
“Ek is jammer, u hoogheid, ek weet regtig nie wat daarvan geword het nie.”
“Ek soek nie jou verskonings nie!” Prins Fazir trek los en slaan hom met sy vuis in die gesig.
Die man steier terug. “Asseblief …”
Maar die prins luister nie na sy pleidooie nie. Hy slaan die stalkneg weer in sy maag en sy sodat hy dubbel vou van pyn.
Liliane druk haar hand voor haar mond om nie hardop te gil nie. As sy net iets kon doen om die man te help! Maar sy kan net magteloos toekyk.
Prins Fazir hou nie op om die man te slaan nie, en sy slagoffer probeer nie eens om homself te verdedig nie. Toe die arme man op sy knieë sak, skop Prins Fazir hom nog een
