en Ignez word in sjeik Jamal se harem geplaas met sy vroue en dogters en slavinne. Hulle kry kos en klere en slaapplek, maar dit voel steeds asof hulle teen hul sin aangehou word.
Niemand vertel hulle wat aan die gang is of wat hulle lot gaan wees nie.
Sjeik Jamal se hoofvrou, Reema, glimlag heel vriendelik, hoewel sy haar afstand hou en nie met hulle verkeer nie.
Hier is niemand wat sy genoegsaam kan vertrou sodat sy die hangertjie dalk kan wys nie, besef Liliane. Die boodskappie is in Arabies agterop gegraveer, maar sy weet nie waarom haar pa dit in daardie taal gegraveer het nie. Miskien is daar iets aan die hangertjie wat iemand sal laat onthou …
Maar wie kan sy vertrou?
Een aand verskyn Asmara, die vrou in haar veertigs wat die harem bestuur, in die deur by Liliane en Ignez. Sy hou klere na hulle uit: “Trek aan!” sê sy kortaf. “Julle moet voor sjeik Jamal en sy vriende verskyn.”
Hulle vat die klere van dun sy by haar, en Liliane besef dat hier moeilikheid kom. Die rokke is ontwerp om hul lywe ten beste te vertoon. Sy kyk angstig na Ignez wat verskrik terugstaar. Waarom moet hulle voor die mans verskyn? Wat wil hulle met haar en Ignez doen?
“Toe, toe!” Asmara, in ryklik geborduurde klere, staan met haar hand op haar heup en gluur hulle aan.
Terwyl hulle begin verklee, deel sy hulle mee: “Daar is vir elkeen van julle ’n Arabiese naam gekies. Jul Franse name mag nie meer gebruik word nie.”
Liliane sien net al meer gevaarliggies en geen oplossing nie. “Wat is myne?”
“Farhah … dit beteken ‘blink’ of ‘glansryk’.” Sy kyk na Ignez. “Jou naam is Houri, dit beteken ‘maagd van die paradys’.”
“Ek wil my eie naam behou,” skop Ignez teë.
“Jy kan nie. Julle sal vanaand aan die mans voorgestel word. Prins Fazir kuier by sjeik Jamal en het spesifiek gevra om julle te sien.”
Liliane ril. Sy onthou hoe prins Fazir by monsieur Laurent se huis na haar gestaar het.
Asmara maak die laaste koordjie agter vas en staan terug. “Moenie vir die mans wys dat julle ontsteld is nie. Hulle haat dit.” Sy glimlag effens simpatiek. “Probeer in sjeik Jamal se goeie boekies kom, dan sal julle ’n goeie lewe hier hê. Hy is baie streng, maar nie onredelik nie.”
Liliane se maag trek op ’n knop, en haar hart bons van angs. Sy kan haar voorstel wat die mans vir haar en Ignez beplan. Haar hande bewe.
Eindelik is hulle albei gereed, maar net voordat hulle na die vertrek geneem word waar die mans is, kom ’n jong meisie binne, uitgevat in ragfyn, geborduurde, diep pers sy. Liliane het haar al vantevore in die harem opgemerk en herken haar as sjeik Jamal en Reema se dogter, Sakira. Die tooisel om haar nek is duidelik nie van geslypte glas nie, maar van glinsterende edelgesteentes. Om haar pols dra sy ’n breë, goue armband met filigraanwerk.
Sy is nie ’n buitengewone skoonheid nie, maar die duur en waardevolle versiersels boesem ontsag in. Om haar hang die geur van jasmyn. Sy is nog bloedjonk, maar baie selfversekerd.
Liliane staan doodstil en probeer Sakira ignoreer wat stadig om en om hulle loop asof die twee meisies perde is wat te koop aangebied word.
“Die Nasrani-vroue is nie eintlik mooi nie,” sê sy. “En hulle is te maer.”
So ver die meisie loop, buig slavinne tot op die klipvloer voor haar. Sakira stoot die een slavin ongeduldig met haar voet uit die pad toe dié gedeeltelik tussen haar en Liliane en Ignez kom.
Sakira is korter as Liliane en hou opvallend nie daarvan om na haar te moet opkyk nie. “Hierdie een kyk my in die oë en kniel nie.”
Asmara kom gou nader en stamp Liliane in die waai van haar bene sodat sy met ’n slag op haar knieë te lande kom. Sonder om te aarsel, staan sy weer op en kyk na die ander meisie wat haar woedend aangluur.
“Versigtig,” sê Asmara, “hulle word vanaand voorgestel.”
“Ek sal môre met haar afreken,” sis Sakira dan, draai om en stap vinnig uit.
Die ouer vrou kyk kopskuddend na Liliane.
“Jy maak dinge vir jouself baie moeilik. Jy is nou Farhah, jy is nie meer Frans nie.”
“Ek is nie ’n Arabier nie en ek is nie haar gemors nie.”
“Jy is in ’n vreemde land tussen vreemdelinge. As jy jou kaarte reg speel, kan dit goed met jou gaan. Aanvaar jou naam, aanvaar jou nuwe land en miskien koop een van die goeie sjeiks jou en dan kan jy vir die res van jou lewe goed leef.”
Liliane kyk na haar. “Ek het na my vader kom soek, ek het nie hierheen gekom om iemand se slaaf te wees nie.”
Asmara aarsel en kyk nuuskierig na haar. “Jou vader?”
“Hy het hierheen gekom, en daarna het ek hom nooit weer gesien nie.”
“Wie was jou vader?”
Liliane kyk weg. “Ek ken net sy naam: Etienne de Beaudelaire.”
“Nog nooit van hom gehoor nie. Nee, Farhah, hierdie land is baie groot en het baie geheime. Hier kan iemand wegraak sodat jy hom in honderd jaar nie sal opspoor nie.”
Liliane swyg oor die hangertjie, want sy voel nie dat sy Asmara kan vertrou nie. Hoewel sy nie gemeen is nie, het sy hulle sover ook nog nie baie vriendelik behandel nie.
“Monsieur Laurent het vir ons ’n tuiste beloof vir drie jaar,” sê sy eindelik.
“Hy het vir julle gelieg.” Sy tel die los kledingstukke van die vloer af op. “Miskien sou met julle gebeur het wat met ’n paar ander meisies in monsieur Laurent se diens gebeur het. Miskien is dit maar netsowel dat hy nou dood is en sy vrou en kinders uit die land weggejaag is.”
Liliane staar haar aan. “Ekskuus?”
“Laurent was nie wat julle gedink het hy is nie. Hy het verskeie meisies al hierheen gebring en hulle dan vir gunste geruil. Hy soek julle uit, en julle kom altyd gewillig.”
Daar is ’n lang stilte en dan sê Ignez: “Ek wil teruggaan Frankryk toe.”
“Ek ook,” sê Liliane, “maar ek gaan my vader eers opspoor.”
“Moet net niks waag terwyl julle nog in hierdie huis is nie. Sy hoogheid sjeik Jamal al Din kan teenstand nie verdra nie en sy humeur is baie kort. Sy dogter, Sakira, is erger.”
Daar is nie tyd om daaroor te praat nie, want daar word ongeduldig na hulle geroep. Hulle haas hul in die lang gang af na die mans se deel van die huis. Daar hoor hulle manstemme agter ’n toe deur waar hulle moet staan en wag op verdere bevele.
Eindelik gaan die deur oop en word Ignez ingeneem.
Liliane kan ’n gesels, ’n gelag en geskerts hoor, maar nie wat gesê word nie. Haar kommer groei hoe langer Ignez daar binne bly. Teen die tyd dat sy uitkom en teruggeneem word na hulle kwartiere, is Ignez in trane.
Ek is Farhah, dink Liliane skielik benoud, ek is Farhah
