versier die gladde moue, en dieselfde kant is vir ’n breë kraag gebruik wat soos ’n sagte manteltjie om haar skouers hang. Sy dra ’n wit strooihoed daarby wat met ligroos blomme versier is. Haar sonsambreeltjie is van dieselfde kant as die kraag en rond die uitrusting pragtig af.
Markus Leyds loop trots langs sy aangenome dogter. Hy is terdeë daarvan bewus dat sy vandag oral aandag trek met haar skoonheid, en dit maak hom gelukkig.
Charles Bennet kom haastig, opgewonde na hulle toe aangedraf. Hy val dadelik langs Rosalie in terwyl hy oom Markus ook groet.
“’n Geseënde Nuwejaar vir u, meneer Leyds. Ek vertrou dat hierdie jaar ’n beter een as die vorige jaar sal wees. Ons volkie is deur donker dae, en nou kan dit net beter gaan.”
“Geseënde Nuwejaar vir jou ook, Charles,” antwoord oom Markus toe die jong man asem skep.
“Dankie, meneer Leyds. As alles goed gaan, het my pa gesê kan ek my eie gemeente teen die einde van die jaar hê.” Hy kyk betekenisvol na Rosalie, en toe sy nie reageer nie borduur hy ’n bietjie verder. “Ek het my studie al twee jaar gelede voltooi. Op dertig moet ’n man darem al aan jou toekoms begin bou. Ek sal ’n gemeente op Vrede of op Bethlehem stig. Dis nuwe dorpe, en daar sal baie geleenthede wees.” Hy bly stil asof hy self ook eers moet dink watter geleenthede sulke nuwe dorpe ’n predikant kan bied. Dan hervat hy: “Op Bethlehem is daar ’n groot huis wat as pastorie gebruik sal word. Dit kos ’n bietjie aandag, maar dit kan gou reggestel word. Dan sal ek kan intrek as volwaardige dominee van die dorp.” Sy oë blink by die vooruitsig.
Rosalie kry hom effens jammer. Sy is godsdienstig grootgemaak, maar sy is nie in die wieg gelê om predikantsvrou te word nie. Charles moet liewer ’n ander vrou vir hom soek.
“Wanneer beplan jy om te gaan?” wil oom Markus weet.
“Net ná die winter, meneer Leyds. Alles is gereed, maar ek het nog ’n paar dinge wat ek hier moet afhandel.” Weer eens kyk hy na Rosalie asof hy iets vir haar wil sê, maar hy praat nie oor wat hy eintlik op die hart het nie.
Oom Markus maak verskoning en laat hulle alleen.
Rosalie soek naarstiglik na ’n verskoning om van Charles af weg te kom, maar daar is niks waaraan sy kan dink nie.
Daar is skielik ’n ongemaklike stilte tussen hulle. Rosalie kan nie aan iets dink om te sê om die stilte te verbreek nie, en dus bly hulle maar net daar in die koelte van die bloekomboom staan.
“Jy lyk mooi vandag, Rosalie,” sê Charles eindelik en knipper sy oë agter die dik brilglase.
“Dankie …” Sy wil hom nie aanmoedig om op hierdie trant voort te gaan nie.
“Was jy al ooit op Bethlehem?” vra hy skielik.
“Net een keer. Dis maar ’n vaal ou plekkie. Daar is maar skaars tien huise.”
“Dis nog ’n nuwe dorp. Dit sal uitbrei en ’n groot plek word, en ek sal die dominee daar wees. Al daardie mense wat soontoe gaan kom, gaan na mý kyk vir leiding, en ek dink ek is bevoeg om hulle leiding te gee.”
“Ek is seker jy is, Charles,” sê sy afgetrokke.
“My vrou sal ook aansien geniet. Sy sal die voorsitster van die vroueverenigings wees.”
“Ja, Charles,” sê sy byna met ’n sug.
“Daar sal nooit ’n tekort in my huis wees nie. ’n Dominee ken nie so iets soos ’n tekort nie.”
Rosalie byt op haar tande.
“Ja, Charles.” Sy sien Renier na hulle kant toe kom en sug byna van verligting.
“Maar ek moet ook kan trots wees op my vrou,” gaan Charles ongesteurd voort. “Ek moet ’n hardwerkende vrou hê wat nie sal skrik vir armoede en ellende nie. Sy moet allesopofferend en edel wees. Sy moet alles veil vir haar naaste hê en nie skroom om te help wanneer dit van haar verwag word nie. Sy moet alles doen ter wille van haar liefde vir haar Skepper.” Charles is nou in vervoering oor sy relaas, en hy let nie eens op dat Renier by hulle aansluit nie. “Sy moet die goedheid van die Madonna in haar hê en vroom soos ’n non wees.”
“Van wie praat jy nou, Charles?” wil Renier half geamuseerd weet.
Charles kyk verskrik op en kom terug tot die werklikheid.
“Ek het sommer net gestaan en gesels, meneer De Koning.” Hy sluk verward en onthou sy maniere. “Goeiedag, meneer, en ’n geseënde nuwe jaar vir u.”
“Dieselfde vir jou, Bennet,” Renier draai na Rosalie. “Daar is ’n paar mense aan wie ek jou wil voorstel, Rosalie. Kom jy saam?”
Sy glimlag dankbaar.
“Natuurlik.” Sy kyk na Charles. “Ek sal jou weer later sien.”
Hulle laat ’n bedremmelde Charles alleen onder die bloekomboom agter.
Mense het van heinde en verre gekom na die Nuwejaarsfees op Rusoord. Buite die herehuis staan ’n hele paar tente en ossewaens, en dis duidelik dat baie van die gaste ’n paar dae lank gaan oorstaan.
Daar is mense wat Rosalie nog nooit ontmoet het nie, en dis vir haar lekker om weer nuwe gesigte te sien. Hulle is almal vriendelik, maar sy wonder hoe lank dit gaan hou voordat hulle haar ook met agterdog gaan bejeën wanneer hulle uitvind dat sy ’n vondeling is.
Clara volg hulle met ’n vyandige blik. Sy kan nie op die oomblik van Julius de Koning wegbreek om tussen Rosalie en Renier in te kom nie, en sy moet magteloos staan en toekyk hoe die twee opgewek gesels.
Dit is egter Julius de Koning wat die gesprek onderbreek om na sy seun toe te gaan.
“Renier, ek wil met jou praat.”
Renier kyk ondersoekend na sy pa.
“Iets verkeerd?”
“Jy vra nog!” ontplof die hooghartige ou man, en Rosalie staan effens verskrik terug. “Die mense praat omdat jy met … met hierdie optelkind verkeer!”
Renier verbleek.
“Sy is ’n gas hier, Pa!”
“Net omdat Markus haar aangeneem het!”
Renier se gesig verhard, sy donkergroen oë is koud.
“Ek sal nie toelaat dat Pa só van haar praat nie,” sê hy sag, maar die woede lê vlak in sy stem. “Sy is ’n gas hier en sal as een behandel word. Daar sal geen onderskeid gemaak word nie.”
Julius knipper sy oë verbaas. Hy was dié reaksie nie te wagte nie.
“Ek verwag van jou om jou verlowing met Clara Wepener vroeg in die nuwe jaar aan te kondig, Renier. Dit is ’n bevel!”
Renier verroer nie ’n spiertjie nie. Hy bly net met koue oë na sy pa staar totdat die ou man met ’n stywe rug omdraai en teruggaan na waar Clara hulle belangstellend dophou.
Hy glimlag toe hy by die blonde meisie aansluit.
“Alles is reg,
