waag om in ryklere rond te loop nie. Dis Kersdag, en oom Markus sal ’n hartaanval kry as sy nie ’n rok aanhet nie.
Eindelik is sy aangetrek na wat vir haar soos ure gevoel het. Sy kan die trappies nie afdraf nie en tel haar tabberd versigtig op sodat sy nie daaroor struikel nie. Sy wonder wat oom Markus haar so vroeg uit die vere laat jaag. Dis nog skaars lig buite, en die huismense is nog nie eens wakker nie.
Sy kry die ou man by die stal met ’n breë glimlag om sy mond.
“Geseënde Kersfees, my kind,” sê hy en soen haar op albei wange.
“Dankie, oom Markus. Dieselfde vir u.”
Hy sit sy arm om haar skouer.
“Ek wil vir jou iets wys.”
“Wat is dit?”
Hy lag sag.
“Jy sal sien.”
Hy lei haar die stal in en gaan na ’n hokkie heel agter in die ruim gebou. Daar lê ’n merrie op haar sy, en langs haar staan ’n vulletjie nog op wankelrige bene in die strooi.
Rosalie uiter ’n opgewonde gilletjie en hurk by die merrie.
“Danser!” roep sy uit en streel liefderyk oor die merrie se kop. “Jou stoute meisie. Jy het ’n Kersfeesvulletjie! Dis ’n pragtige enetjie, hoor! Hy het mooi, groot bruin oë en ’n blink neus. Jy hou daarvan, nè?” Sy lag en gee die perd ’n klapsoen teen die wang. Dan staan sy op en kyk met blink oë na oom Markus.
“Wanneer het die vul aangekom, oom Markus?”
“Vroeg vanoggend … so teen drie-uur.”
“Maar Oom het my dan nie kom roep nie!” sê sy teleurgesteld. “Ek wou só graag dié groot oomblik beleef.”
Sy blik versag.
“Die vul is joune, Rosalie. Dis my en Danser se Kersgeskenk.”
Haar oë skiet vol trane. ’n Lang ruk kan sy niks sê nie, maar dis ook nie nodig nie. Oom Markus verstaan die diep geluk wat die geskenk haar bring. Sy het haar perd intens lief, en hierdie vul sal vir haar net soveel as Harmonie beteken.
“Dankie …” prewel sy net en draai dan weg sodat sy na hartelus kan huil.
Markus laat haar begaan. Sy blik dwaal na die vul wat sy ma se pens pomp sodat sy moet opstaan. Hierdie keer het Danser haarself oortref en die beste vul gegee wat sy nog gegee het. Die ligte donse aan die nek en stert verseker hom dat dit ’n sweetvos gaan wees … ’n perd waarop enige mens trots sal kan wees. Op ’n veiling sou hy ’n uitstekende prys behaal het vir die vul, maar Rosalie se geluk is vir hom baie meer as die harde kontant werd.
Sy draai om en vee die trane met ’n sakdoek af. Dan glimlag sy verleë.
“Dit was verspot, oom Markus, maar ek móés net huil.” Sy kyk na die vulletjie wat hulle met groot, onskuldige oë betrag. “Wie was die pa?”
Markus aarsel net ’n oomblik voordat hy sê: “Renier se perd … Storm.”
Die skok ruk haar tot stilstand, maar sy kry haarself gou onder beheer.
“Dan gaan ek hom Thor noem. Hy was die god van die donderweer.”
Oom Markus lag.
“Jy het voorwaar eienaardige idees, maar dis ’n naam wat by ’n sweetvos sal pas.”’
Rosalie kyk met nuwe belangstelling na die vul.
“Dink Oom regtig dat dit ’n sweetvos sal wees?”
“Kyk na die kleur, kind. Al die tekens is daar.”
“’n Perd soos Storm …” sê Rosalie asof sy met haarself praat. “Dit sal ’n kosbare dier wees.”
“Jy sal hom na jou hand kan grootmaak. Oor twee jaar sal hy uitgegroei wees, en dan kan jy hom begin leer.”
Sy kyk na Markus.
“Weet Renier van die vul, oom Markus?” vra sy die groot vraag.
Die ou man lag vrolik.
“Ek sou so dink! Sy perd is dan die pa!”
“Ja, maar … weet hy dat die vul mýne is?”
Markus knik.
“Ek het hom gesê dat ek die vul vir Kersfees vir jou wil gee. Ons het net nie voorsien dat Danser die vul so lank sou hou nie.” Hy haal sy sakhorlosie uit, knip dit oop en beskou dit skewekop voordat hy dit weer toemaak en in sy sak bêre. “Jy kan nog ’n rukkie hier vertoef, Rosalie. Ek het verlede nag maar min geslaap, en ek het koffie nou baie nodig. Ons kan later weer oor die vulletjie praat.”
Toe hy weg is, gaan hurk Rosalie by die vul. Dis nog sku vir haar en waggel eenkant toe. Danser kom stadig orent en staan weg sodat daar plek vir die vul is om te suip.
Rosalie staar verwonderd na die twee. Danser was oom Markus se laaste ryperd. Hy is baie lief vir dié elfjarige merrie, en daarom waardeer sy dit so baie dat hy twee van Danser se vullens vir haar gegee het. Maar Thor is iets besonders. Hy het ook die rasegte stamboom van Storm agter hom … hy is vir haar iets van Renier wat sy baie lank by haar sal hê.
Later by die huis maak sy die ander twee pakkies oop. Tant Hanna en oom Frank gee aan haar ’n stukkie dienlike onderklere, en in Charles se pakkie is daar ’n handgebreide mof vir die winter.
“Tant Nelie hekel hulle vir een-en-ses vir die kerkbasaars.”
Rosalie kyk met gloeiende oë na hom.
“Dis die gedagte wat tel, Samuel!”
“Hierdie een was ’n goedkoop gedagte,” kry hy nog ’n laaste woord in voordat hy uitloop.
Oom Markus se geskenke aan die twee Wepener-kinders word nie waardeer nie. Samuel het die Bybel met ’n skouerophaling in ’n laai gesit, en Clara was openlik teleurgestel toe sy háár Bybel uit die pakkie haal.
“Ek wou dan so graag ’n pelsskouermanteltjie gehad het, oom Markus,” kla sy.
Die uitdrukking op sy gesig is onpeilbaar.
“Ek dink jy het ’n Bybel nodiger, Clara. Miskien sal dit jou aanmoedig om daarin te lees. Gedurende huisgodsdiens elke aand is jy maar taamlik verveeld.”
Clara antwoord nie, maar bly net kop onderstebo sit. Hierdie jaar het sy nie gekry waarop sy gehoop het nie. Haar ma het haar verseker dat oom Markus die manteltjie aan haar sal gee, en nou het dit nie gebeur nie.
Gedurende die week tussen Kersfees en Nuwejaar is Rosalie by die dorsvloer waar die miedens gepak word sodat dit byderhand kan wees wanneer daar met die dors van die koring begin word. Sy dra self die koffie en kos vir die werkers aan en gaan op die inspeksieritte deur die plaas sodat oom Markus meer tyd kan hê om aan die snyers en wegry te bestee. Nou en dan sorg sy ook vir die paar melkkoeie wanneer die werkers elders dringend benodig word.
Die
