druk diep in haar wange.
“Dankie, oom Markus!”
Toe die ou man na die kombuis toe wegstap, kyk Rosalie hom half hartseer agterna. Sy is baie lief vir hierdie groot, waardige ou heer met sy spierwit baard en bruin oë wat nog steeds helder soos ’n jong man s’n is. Lank gelede reeds het hy haar vertel dat hy haar een oggend, vroeg in die herfs, op die stoeptrap gevind het. Hy was eensaam en het verlang na iemand wat sy eie kan wees en toe het hy haar aangeneem, maar hy het gevra dat sy hom as oom moet aanspreek omdat hy nie haar werklike vader is nie. Sy gee nie om nie; hy is vir haar meer as ’n vader, en wat maak dit nou saak as sy hom as oom Markus aanspreek?
Sy draai stadig om en stap terug na die stal om na haar lieflingsperd te gaan kyk. Die sierlike, vurige dier runnik saggies toe sy naby haar kom. Rosalie streel die glansende nek en druk haar gesig teen die sagte vel.
“Kom, ou grote, jy gaan nuwe hoefysters kry, en dan sal ons weer deur die veld kan jaag.”
Sy neem die perd self na die waenhuis en moet ’n paar minute wag voordat oom Markus sy verskyning maak.
Hy is besig om die tweede hoef te beslaan toe ’n perd voor die oop waenhuisdeur ingehou word en Renier de Koning uit die saal gly. Hy groet glimlaggend toe Rosalie opkyk en kom dan nader.
“Ons kan die koringsnyers volgende week hier kry, oom Markus,” sê hy nadat hulle gegroet het.
Markus kyk op.
“Hulle is baie laat hierdie jaar. Die koring moes al af gewees het.”
Renier knik.
“Ons was net gelukkig om geen haelstorms te kry nie. As die weer net hou, sal die koring af wees en in die skure voordat so iets gebeur.”
Rosalie se hart klop in haar keel. Vandat sy kan onthou, het sy só oor Renier de Koning gevoel. Dit het alles begin toe hy haar daardie dag, jare gelede, uit die rivier gehaal het. Die perd het haar afgegooi, en sy was maar skaars dertien. Hy was toe al ’n forsgeboude jong man van drie-en-twintig. Daardie dag het alles vir haar verander.
Asof Renier haar gedagtes kan lees, vra hy: “Het jy nog nie weer in die rivier beland nie?”
Sy lag opgewek.
“Geen perd sal my nóú meer uit die saal kan lig nie. Harmonie sal dit nooit aan my doen nie.”
Hy vryf met sy hand oor die perd se neus.
“Dis ’n pragtige dier, Rosalie. Het julle haar self geteel?”
“Ja. Sy is Danser se vul by Sahara. Ek ruil haar vir niks onder die son nie.”
Hy lag.
“Nie eens vir my sweetvos nie?”
“Jy sal Storm nooit verruil nie,” antwoord sy eenvoudig.
Markus klink die laaste spyker in die hoef en kom dan stram orent.
“Ek weet sowaar nie wie die perde gaan beslaan as ek die dag nie meer hier is nie.” sê hy. “Samuel en oom Frank stel nie belang in sulke werkies nie, en dis dinge wat gedoen moet word.” Hy sug diep. “Ja, so gaan dit maar.” Dan draai hy na Renier. “Gaan ons snyers deel of moet ons beurt vat?”
“Dis waaroor ek met Oom kom praat het. Dis al só laat dat ons miskien maar die snyers moet deel. Om ’n deel van die oes af te kry, is beter as niks.”
“Jy is baie groothartig, Renier,” sê die ou man aangedaan. “Dis tog jou beurt. Jy het die reg om die snyers eers daar by jou te laat insak.”
“Ek het met my pa gepraat, Oom. Hy is heeltemal gewillig om snyers te deel.”
“Baie dankie,” sê Markus na ’n oomblik se aarseling. “Ek sal dit nie vergeet nie.”
Renier stap saam met Rosalie en haar oom na buite.
“Hulle sal môre kan inval, oom Markus. Teen Saterdag behoort ons al ’n groot stuk geoes te hê.”
“Dis goed. Ek is gereed vir hulle. Ek het die sekels al in die winter geslyp.”
’n Rukkie later neem Renier van hulle afskeid, en hulle kyk hom agterna toe hy wegry.
In Markus is die pyn en die verlange na sy seun weer skerp.
“As Derek net hier was …” prewel hy.
Rosalie ruk haar gedagtes na die werklikheid terug. Sy het oom Derek Leyds nie geken nie, maar sy weet baie van hom af. Oom Markus het al dikwels vir haar vertel van hoe hy was en van sy groot teleurstelling. Oom Markus het dit nooit teenoor haar erken nie, maar sy vermoed dat hy voel dat hy ’n groot fout begaan het. Monica sou tog ook mettertyd deel van Leydshoop geword het soos oom Frank. Die ou man het Frank aanvaar, maar hoekom nie sy eie seun se vrou nie?
“Miskien kom hy nog terug, oom Markus.”
Die ou man skud sy kop treurig.
“Ek het nie meer baie tyd om te lewe nie, Rosalie. Ek is bang vir my sterfdag. Daar is so baie wat ek nog wil regmaak en ek weet nie hoe nie.” Hy vryf sy baard met ’n bewende hand. “Ek weet nie wat van jou gaan word as ek die dag nie meer daar is nie. Jy sal ’n inkomste hê, maar ’n huis …?”
“Ek sal regkom, oom Markus.”
Hy kyk na haar, en ’n glimlag verhelder sy stroewe gelaat.
“Ja, ek dink jy sal dalk. Jy is ’n klein vuurvreter, en dit sal jou deurhelp.”
Sy lag opgewek.
“Ek is bly oom Markus het hoop vir my.”
Hy lag sag en laat haar dan alleen om Harmonie terug te neem stal toe.
Die volgende oggend daag die koringsnyers voordag al op. Teen sonop het hulle al ’n breë vak in die koringlande begin sny.
Rosalie sit op haar perd, en haar blik dwaal oor die werkery. Dit maak haar altyd opgewonde om hulle ritmiese bewegings dop te hou, om te sien hoe die are bymekaargemaak en in gerwe gebind word.
Sy gee die perd spore en ry in die rigting van die berge. Hiervandaan kan sy afkyk op Leydshoop en verder weg in die vallei ook die opstal van Rusoord sien waar Renier de Koning woon.
Sy kan nie veel van een van die twee groot familiehuise sien nie, omdat dit deur digte bome omring word, maar dis vir haar genoeg om net te weet dat Renier de Koning daar is … daar waar die res van die koringsnyers in die landerye werk.
Die twee plaashuise word deur ’n smal pad verbind, en op die oomblik is ’n ruiter besig om teen ’n stadige draffie in die rigting van Rusoord te ry. Rosalie kan die persoon nie op hierdie afstand eien nie, maar sy ken die perd. Dis Poon, ’n baie mak dier met geen streke nie. Sy ry hom self nie graag nie omdat Poon ’n bietjie lui is om te hardloop.
Na ’n halfuur klim sy weer op Harmonie en laat die merrie toe om teen volle vaart terug te jaag.
Die koringsnyers kyk net ’n paar sekondes lank van hulle werk af op om verbaas na die meisie op die perd se rug staar.
