besonder lae wasbak en toilet. Die gange is besonder wyd en die vertrekke ruim. Daar moet genoeg beweegruimte vir die rolstoel wees.
Die volgende dag beskou die bouer die plan wat in sy hand gestop is, en kyk dan ná ’n rukkie op. “Dis iets besonders, nè?”
“Dis vir ’n besonderse mens. Sal u dit vir my in twee maande kan bou?”
“Dis gou.”
“Dit móét oor twee maande klaar wees. Ek sal ekstra betaal.”
So, sonder Karina of tant Miemie of Rhona of Isak de Villiers se wete, verrys daar in die weke wat kom ’n huis op die strandstandplaas wat vir Rhona se huis bedoel was. Soos die huis vorder, groei De Waal se ongemak aan. Hy weet hy het reeds te lank gewag om Rhona hiervan te vertel, en hoe verder die huis vorder, hoe onwilliger raak hy om haar daarvan te vertel. Maar hy besef dat hy dit sal moet doen, en gou ook. Rhona kan dit net op ’n dag in haar kop kry om hierlangs te ry en weer die standplaas te kom besigtig en dan ontdek sy dat daar reeds ’n huis op staan!
Intussen bel tant Miemie elke aand.
“Sy is kalmer deesdae,” rapporteer tant Miemie. “Ek weet sy is nog steeds verbitter, maar sy hou dit vir haarself. Die histeriese uitbarstings het opgehou.”
“Sy sal begin aanpas, tant Miemie. Ons moet net geduldig wees. Het hulle nog nie gesê wanneer sy kan huis toe kom nie?”
“Dokter praat van oor veertien dae as sy so bly vorder.”
“Ek kom weer hierdie naweek stad toe, tante. Verwag my vroeg Saterdagaand.”
Vasbeslote ry hy gou na Rhona toe voordat hy stad toe vertrek.
“Ek gaan hierdie naweek stad toe.”
Sy verstyf onmiddellik. Sy hoef nie te vra na wie toe of hoekom hy gaan nie. Tot dusver het hulle die onderwerp van Karina liefs vermy. Sy kry skielik ’n ingewing.
“Ek wil saamgaan, De Waal. Ek wil Karina graag ontmoet.”
Maar hy skud sy kop beslis. “Daar word nog geen besoekers by haar toegelaat nie.”
“Maar jy gaan dan. Of tel jy onder die familie?”
Sy lippe sluit weer styf opmekaar. As daar vrede tussen hom en Rhona moet heers, moet hulle liefs so min moontlik oor Karina praat.
“Ek word ook nie toegelaat nie.” Hy sien die ongeloof in haar oë en vervolg heftig: “Dis die waarheid! Ek sien haar nooit met ’n oog nie.”
“Hoekom ry jy dan?”
“Omdat daar dinge is om te reël.”
“Watse dinge?”
“Sy kan moontlik oor veertien dae huis toe kom.”
“Ek sien. Dan kom sy wel hierheen terug.”
“Rhona, daar is iets anders wat ek jou moet vertel … Ek voel net ek kan tant Miemie-hulle nie laat terugkeer na daardie ou skakelhuisie toe nie. Dis beknop en ongerieflik daar, en met Karina in ’n rolstoel …”
Sy knik geredelik. “Ek het mos gesê jy moet vir haar ’n huis koop. Het jy toe een gekry?”
De Waal sluk. Dit gaan nie maklik wees nie. Rhona se skielike toegewendheid maak dit ook nog moeiliker. “Nee. Ek … e … het toe maar besluit om liewer vir hulle ’n huisie te bou.”
“O.”
Dit klink nie baie belowend nie. Hy probeer weer: “Omtrent alle huise het trappe en so aan …”
“Ja, natuurlik.” Sy aarsel ook. “Waar het jy gedink om te laat bou?”
“Ek kon nie ’n geskikte erf kry nie, en het toe maar op ons standplaas besluit.” Sy oë pleit. “Ons kan maar weer vir ons een uitsoek, Rhona.”
Haar lippe pers beslis saam. “Nee, De Waal. Ek wil daardie erf vir mý huis hê. Jy moet maar ’n ander plek vir hulle soek.”
Hy aarsel. “Ek is bevrees … dit kan nie meer gedoen word nie. Die huis is al … dakhoogte.”
Haar oë flits ongelowig na hom op. “Jy het …? Nee … jy het tog nie …!”
“Ja, tant Miemie-hulle se huis word op ons standplaas gebou.”
4
Daar heers ’n onrusbarende stilte. Dan sien De Waal iets voor sy oë flits.
“Hier is jou ring, De Waal. Ek dink nie ek en jy en jou tant Miemie-hulle sal verder saamstap nie.”
“Rhona, jy is onredelik …”
“O nee, ek is nie. Dis jý wat onredelik is. Ek moet gedurig terugstaan en ek weier om dit verder te doen. As jou kosbare Karina eers hier is, sal dit nog erger gaan. Ek laat jou dus maar vroegtydig vry sodat jy haar handjie kan gaan vashou sonder om skuldig te voel.”
“Jy is jaloers op ’n blinde en verlamde meisie, besef jy dit, Rhona?” vra hy bestraffend.
“Maar nog steeds ’n baie pragtige meisie, nie waar nie? Ek is nie bereid om jou vir die res van my lewe te deel met …”
“Nee, jy sal nie, want jy het nog nooit gedeel nie,” roep hy uit. Hy steek die ring in sy sak. “Goed. Miskien is dit beter so. Jou selfsug sou in elk geval ons huwelik verongeluk het. Tot siens, Rhona.” Hy draai op sy hak om en stap sonder ’n terugblik weg.
Rhona de Villiers kyk hom woedend agterna. Skielik is daar ’n tikkie onsekerheid in haar hart. Miskien het sy te impulsief opgetree. Sy besef dat ’n meisie nie ’n man soos De Waal agter elke bos uitskop nie.
Dan lig sy haar ken. Sy sal nie die minste wees nie. De Waal sal nog sy fout agterkom. Op die oomblik is sy misplaaste pligsbesef teenoor die Oosthuizens nog vars in sy gemoed. Maar op ’n dag gaan hy besef dat die vriendskap van ’n blinde, verlamde meisie nie genoeg is vir ’n sterk, normale man soos hy nie, en dan sal hy na haar terugkom.
’n Ontstelde en ontstigte De Waal besluit om tant Miemie liewer niks hiervan te vertel nie. Sy kan dalk snuf in die neus kry dat die rusie tussen hom en sy verloofde oor Karina ontstaan het, en hy ken haar goed genoeg om te weet hoe sy haar dit sal aantrek en haar daaroor sal bekommer. Sy het al hoeveel keer gesê dat sy tog nie wil hê dat sy toekomsgeluk in die gedrang moet kom nie. Nee, tant Miemie hoef nie nou al te weet dat sy verlowing aan die verwende rykmansdogter verbreek is nie.
De Waal voel meteens verlig. Hy het al baie getob oor sy keuse van ’n lewensmaat. Rhona kan baie dierbaar wees en baie interessant, maar tog was daar maar altyd iets wat krapperig was tussen hulle. Hul lewensuitkyk was net te verskillend.
Een goeie gevolg is darem dat hy nou sonder ’n skuldgevoel Kaap toe kan ry en tant Miemie kan gaan help sonder dat hy voel dat hy sy verloofde afskeep. Verder wil hy liewer nie dink nie. Van nou af sal hulle drie moet leer om van dag tot dag te lewe. Elke dag sal genoeg genade verg.
“Hoe gaan dit nou, tant Miemie?”
Sy
