vir die see. Hy laat haar alleen terwyl hy die motor afpak.
Tant Miemie voel verdwaal in die pragtige kombuis. Die voorraadkaste is gepak tot bo, en alles wat vir ’n huisvrou gerieflik is, is daar.
Tant Miemie het net betyds ’n uitroep bedwing toe hulle voor die huis stilgehou het. Sy het beskuldigend na De Waal gekyk, maar dié het net geknipoog.
Hy kom nou binne en glimlag weer vir haar.
“Regtig, De Waal, hierdie plek …”
“Kom hier iets kort? Sê dan net, tante. Tante weet, dis ’n oujongkêrel wat die plek ingerig het. Ek weet nie veel van huishouding nie.”
“Moenie ander praatjies maak nie, jong man. Jy weet wat ek bedoel.”
“In daardie geval is ek bly tante hou daarvan. Nie ’n woord verder nie. Onthou – kleine muisies, grote ore!”
“Daardie klein muisie gaan jou ore van jou kop af kou as sy eendag al hierdie dinge uitvind.”
Hy word ernstig. “Ter wille van haar hoop ek sy sal dit eendag uitvind, want dit sal beteken dat sy weer sal kan sien en loop. En as dit nie gebeur nie, tante, hoef sy nooit te weet nie. Onthou asseblief wat ek gevra het. Karina hoef niks te weet nie.”
“Ek verstaan nie hoekom nie, De Waal. Ek begryp nie hoekom ek oor jou werk en jou lewe leuens moet vertel nie.”
Hy glimlag net, sê beslis: “Ek gaan haar rolstoel haal. Dis die heel jongste model en sy behoort dit maklik te kan hanteer sodra sy die huis en stoepe goed ken.”
Toe De Waal uitstap, is hy bly dat tant Miemie nie daarop aangedring het om te weet hoekom hy nie wil hê sy moet vir Karina sê dat hy vandag ’n ryk man is nie. Hy weet self nie eintlik nie. Of miskien weet hy, maar wou hy dit tot dusver nie eens aan homself erken nie.
Toe hy eindelik seker is dat hulle goed gevestig is en alles het wat hulle nodig het, sê hy nag en vertrek. Onder aan die voet van die rant bring hy sy motor tot stilstand en klim uit.
Die seewind waai koel teen hom aan toe hy opkyk na bo. Lank rus sy blik op die huis teen die heuwel, wag hy totdat die laaste lig afgeskakel word.
Sy is terug. Sy is tuis.
Hy kyk na die groot venster met die uitsig oor die see. Agter daardie venster lê sy nou na die lied van die see en luister. Hy weet sy sal heelnag daarna lê en luister. Hy weet sy sal nie vannag slaap nie. Sy sal daaraan lê en dink dat gister en die jare wat verby is, asof met ’n mes afgesny is.
Hy kyk nog een maal na die wit huis en klim dan terug in sy motor. Hy moet môre vir hulle ’n waghond kry. Hulle is ’n bietjie eenkant daar.
Môre … Sy sal maar môre uitpak, besluit tant Miemie, en maar môre die huis deurkyk en Karina vertel waar alles staan sodat sy haarself darem op ’n manier kan help.
Môre … Môre sal sy werklik eers begin stap op hierdie nuwe pad, besef Karina. Van môre af sal hulle alleen wees … sy en haar ma. Daar sal geen rede vir hom wees om gou weer hierheen te kom nie. Hy het sy eie lewe … hy en sy verloofde het hul eie toekomsplanne. Van môre af is dit net sy en haar ma en die lied van die see …
5
Toe De Waal daardie volgende Maandagoggend van sy lessenaar af opkyk, staan Rhona se pa voor hom.
Daar is niks in oom Isak se glimlag wat verraai dat hy ’n wrok jeens De Waal koester nie, en De Waal sug verlig. Hy en oom Isak het nog altyd baie goed klaargekom. “Kom sit, oom Isak. Dis gaaf om oom te sien.”
“Dankie, De Waal. Ek sal nie lank bly nie. Ek het net gou by jou kom inloer.”
“Ek bestel vir ons tee. Sit gerus.”
Die ouer man kyk die jonger een stip aan. Ai, hy is darem maar jammer dat die verhouding tussen De Waal en Rhona verbreek is. Hy sou hierdie kêrel graag as ’n skoonseun wou gehad het, en nie net om Rhona se ontwil nie.
“Ek is jammer oor wat tussen my en Rhona gebeur het, oom. Dit was onnodig, maar miskien tog die beste. Ek en Rhona …”
“Ek begryp, ou seun. Ek is nie blind vir my dogter se tekortkominge nie. Sy moet nog grootword. Of sy ooit sal, is ’n ander vraag. Ek het jou juis vanoggend kom sê dat ek niks teen jou hou nie.”
“Dankie, oom.”
“Ek hoop nou net nie dat ek jou van nou af glad nie meer sal sien nie. Ek hoop ons sal nog altyd tyd kry vir ’n potjie skaak of gholf.”
“Alte seker, oom.”
Die ouer man glimlag verlig. “Dan is ek bly. Sê my, is jou mense toe veilig tuis?”
“Ja. Onder die omstandighede gaan dit goed.”
“Ek sou hulle graag wou ontmoet as jy nie omgee nie. Jou tant Miemie klink vir my na ’n besonderse vrou.”
De Waal knik. “Dit is sy beslis. Ook haar dogter. Natuurlik kan oom hulle ontmoet, maar … Daar is net een ding, oom. Karina dink ek werk as boekhouer hier op die dorp.” Hy glimlag skeef, selfbewus. “Ek wil dit so hou, asseblief.”
Isak de Villiers kyk hom peinsend aan, sê dan: “Ek dink ek begryp.” Hy sien die verbasing in die ander se oë, en knik. “’n Man het sy trots ook, nè? En ’n man wil seker wees van jou saak.”
“Ja. ’n Man het sy trots, oom, maar daar is niks waarvan ek wil seker maak nie. Karina het my maar altyd as ’n broer beskou. Deesdae kan sy my kwalik verdra.”
“Maar hoekom?”
“Dis seker maar iets sielkundigs. Ek weet sy wens sy kon liewer alle bande met my verbreek, maar sy moet my maar verduur ter wille van haar ma. Sy weet nie van die huis nie. Ons het haar vertel dis ’n huurhuis.”
“Is dit só erg?”
“Ja. Terloops, sy weet ook nie dat ek verloof was en dat die verlowing nou weer verbreek is nie. Tant Miemie weet ek was verloof, maar ek het nagelaat om haar te vertel dat die verlowing beëindig is. Sy sal haar net daaroor bekommer.”
“Hm … Dis ’n half ingewikkelde situasie waarin jy jou bevind, nè?”
De Waal glimlag effens. “Ja. Op die oomblik moet mens maar mooi loop tussen al die baie leuens sodat jy jouself nie verspreek nie. Die belangrikste is egter dat Karina nou moet aansterk.”
Oom Isak staan op. “Dankie vir die tee en kom haal my as jy weer na hulle toe gaan. Ek word al nuuskieriger,” erken hy eerlik. “Ek sal jou nie verraai nie. O ja, daar is nog iets – Rhona vertrek volgende week oorsee vir ’n onbepaalde tyd. Dis heeltemal veilig om soms by my in te loer.”
Toe oom Isak uit is, doen De Waal ’n oproep en verduidelik presies wat hy soek. Daardie middag word Rex afgelewer – ’n volbloedkollie.
Ook tant Miemie en Karina het ’n besige dag. Eers leer Karina haar rolstoel hanteer, en toe neem tant Miemie haar dogter deur die huis. Karina moet leer om elke vertrek te ken en sy moet weet waar alles staan.
Karina het daardie oggend
